Ανέκρουσε πρύμναν η Μητρόπολη Θηβών μετά την χλιαρή αντίδραση του Μητροπολίτη Γεώργιου για την ίδρυση τζαμιού στην περιοχή και μετά την κατακραυγή πήρε υπεύθυνη θέση.
Υπενθυμίζεται πως ο κ .Γεώργιος είχε ζητήσει σεβασμό στις αποφάσεις της Πολιτείας…
Συγκεκριμένα αναφέρει σε ανακοίνωσή της:
Η θέση της Βοιωτικής Εκκλησίας για την ανέγερση τεμένους στην περιοχή της Θήβας που είναι εντελώς διαφορετικές απο τις χλιαρές δηλώσεις που έκανε προ ημερών ο Μητροπολίτης Θηβών Γεώργιος .
Ένα σοβαρό ζήτημα το οποίο απασχολεί την τοπική κοινωνία μας είναι η μελετώμενη ίδρυση λατρευτικού χώρου (τεμένους) για τους μουσουλμάνους μετανάστες στην πόλη των Θηβών, όπως πληροφορηθήκαμε από τον ημερήσιο Τύπο.
Οφείλουμε να καταστήσουμε σαφές ότι η ίδρυση τεμένους ή ναού ή «ευκτηρίου οίκου» οιασδήποτε γνωστής θρησκείας ή ομολογίας δεν υπάγεται πλέον θεσμικά στη δικαιοδοσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Κάτι τέτοιο εναπόκειται στις αρμοδιότητες της Ελληνικής Πολιτείας, η οποία έχει και την αποκλειστική ευθύνη των αποφάσεών της.
Από το 2006 σύμφωνα με το άρθρο 27 του Ν. 3467/2006 δεν απαιτείται πλέον η έγκριση, ούτε καν η γνώμη του επιχωρίου Μητροπολίτου για ναούς ή ευκτηρίους οίκους που δεν ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Η Εκκλησία μας ως θεανθρώπινος θεσμός, πορεύεται σ’ αυτόν τον κόσμο, παρακολουθεί τις εξελίξεις και βεβαίως απαιτεί την τήρηση της σχετικής νομοθεσίας και την εφαρμογή της αρχής της αμοιβαιότητας.
Αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου η απρόσκοπτη άσκηση της λατρείας της προτίμησης του σε συνθήκες ελευθερίας και αξιοπρεπείας.
Η Τοπική Εκκλησία και ο Επίσκοπος Της μέσα στα πλαίσια της πνευματικής και ποιμαντικής ευθύνης οφείλουν να εκφράσουν σοβαρούς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις σχετικά με το ζήτημα αυτό, περιφρουρώντας τα δικαιώματα των μελών Της και την ειρηνική συνύπαρξη με άλλες θρησκευτικές κοινότητες.
Διερωτώμεθα, λοιπόν, και ανησυχούμε:
α) Γιατί επιλέχθηκε η Θήβα και όχι άλλη περιοχή για ίδρυση και λειτουργία μουσουλμανικού τεμένους;
β) Γιατί υπήρξε το στοιχείο του αιφνιδιασμού και δεν ενημερώθηκαν έγκαιρα η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι Τοπικοί Φορείς και βεβαίως η Εκκλησία;
γ) Εκτός από το Ισλάμ, τη γνωστή μονοθειστική θρησκεία, υπάρχει σήμερα το ιδεολογικό μόρφωμα του ισλαμισμού, το οποίο εμπνέει και υποθάλπει τον φανατισμό, τη θρησκευτική μισαλλοδοξία, τον βίαιο φονταμενταλισμό, παράνομες δραστηριότητες, ακόμη και τρομοκρατικές ενέργειες.
δ) Ποιος εγγυάται ότι το υπό ίδρυση τέμενος θα εξυπηρετεί μόνο θρησκευτικές ανάγκες και δεν θα εξελιχθεί σε φυτώριο ζηλωτών του «ιερού πολέμου» κατά των «απίστων»;
ε) Το Ισλάμ παγκοσμίως δεν είναι ενιαίο. Παρατηρείται πανσπερμία αιρέσεων και σεχτών(σουνίτες, σιίτες, αλεβίτες κ.α.) με σοβαρές μεταξύ τους διαφορές. Σε ποια ομάδα θα ανήκει το τέμενος της Θήβας;
Μήπως αυτό πυροδοτήσει σύγκρουση φανατικών μουσουλμάνων μεταξύ τους στην περιοχή με συνέπεια τη διατάραξη της ειρηνικής διαβίωσης των φιλήσυχων κατοίκων της περιοχής;
στ) Μήπως βαθμιαία το τέμενος μεταβληθεί σε κέντρο προπαγάνδας και αθέμιτου προσηλυτισμού στο Ισλάμ;
Η Ευρώπη ήδη θρηνεί για παιδιά που παρασύρθηκαν και κατέληξαν «τζιχαντιστές» σε αντίστοιχες περιπτώσεις, και για τα τόσα αθώα θύματα συνεπεία των ακραίων ισλαμικών τρομοκρατικών επιθέσεων.
ζ) Γειτονική μας χώρα αναζητεί συνεχώς προσχήματα και αφορμές καθώς θέλει να παρουσιάζεται ως προστάτης των μουσουλμάνων στην Ελλάδα!
Μήπως το εν λόγω τέμενος μας εκθέτει σε νέους εθνικούς κινδύνους;
Ο Ελληνικός λαός και η Ορθόδοξη Εκκλησία, στην οποία ανήκει η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της πατρίδας μας, πιστοί στις παραδόσεις και στο χριστιανικό χρέος αγάπης στήριξαν τους εξουθενωμένους πρόσφυγες και μετανάστες χωρίς να επιδιώκουν τίποτε, παρά μόνο εκφράζοντας ανθρωπιά και χριστιανική αγάπη.
Αυτό που απαιτούμε ως Ορθόδοξοι Έλληνες είναι η τήρηση της αρχής της αμοιβαιότητας και του σεβασμού στα δικά μας πνευματικά «πιστεύω» και τη δική μας χριστιανική κουλτούρα.
Μέσα σε λίγες δεκαετίες η κοινωνία που γνωρίζαμε έχει αλλάξει εντελώς. Οφείλουμε με σύνεση να προσαρμοσθούμε δυναμικά στη νέα πραγματικότητα της πολυπολιτισμικότητας παραμένοντας, όμως, πιστοί στην αγία μας Εκκλησία και στην πλούσια, ζωντανή και διαχρονική παράδοσή Της.
