Τήν Κυριακήν, 12ην / 25ην Δεκεμβρίου 2016, ἑωρτάσθη εἰς τό χωρίον τῶν Ποιμένων, ἐν ᾧ οἱ ἀγραυλοῦντες ποιμένες ἤκουσαν τόν ἀγγελικόν ὕμνον «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ» καί προετράπησαν νά μεταβοῦν ἕως Βηθλεέμ – σημερινόν Μπεϊτ Σαχούρ- ἡ μνήμη τῶν κατά σάρκα Προπατόρων τοῦ Χριστοῦ, τῶν πρό τοῦ νόμου καί ἐν νόμῳ εὐαρεστησάντων τόν Κύριον, ἐξαιρέτως δέ τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ, εἰς ὅν πρῶτον ἐδόθη ἡ ἐπαγγελία, εἰπόντος τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν «ἐνευλογηθήσονται ἐν τῷ σπέρματί σου πάντα τά ἔθνη τῆς γῆς» ( Γεν. ιβ, 3κ´, κβ´ 18).
Εἰς τόν ἐπ᾽ ὀνόματι αὐτῶν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος, ἀριθμούσης περί τάς ἑπτά χιλιάδας μέλη, ἐγένετο δεκτός τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ὑπό τῶν Προσκόπων , τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου καί ὑπό τῶν Ἱερέων τῆς πόλεως καί τοῦ λαοῦ ἐν συνεχείᾳ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὁ ὁποῖος καί προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί τῆς Θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου συμπροσευχομένου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ποιμένων Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου Μάρκου, τῶν Ἱερέων τοῦ Ναοῦ τούτου Πρεσβυτέρων π. Σάββα, π. Ἀΐσσα καί π. Ἰωάννου, ψαλλούσης τῆς Μεικτῆς χορῳδίας τῆς ἐνορίας ταύτης, παρουσίᾳ τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Βασιλείου Κοΐνη καί παρακολουθοῦντος τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ τῆς πόλεως.
Εἰς τόν ἐπ᾽ ὀνόματι αὐτῶν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἑλληνορθοδόξου Ἀραβοφώνου Κοινότητος, ἀριθμούσης περί τάς ἑπτά χιλιάδας μέλη, ἐγένετο δεκτός τήν πρωΐαν τῆς ὡς ἄνω ἡμέρας ὑπό τῶν Προσκόπων , τοῦ ἐν Βηθλεέμ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου καί ὑπό τῶν Ἱερέων τῆς πόλεως καί τοῦ λαοῦ ἐν συνεχείᾳ ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, ὁ ὁποῖος καί προεξῆρξε τοῦ Ὄρθρου καί τῆς Θ. Λειτουργίας, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου ἐν Βηθλεέμ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδάνου κ. Θεοφυλάκτου συμπροσευχομένου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων καί τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς τῶν Ποιμένων Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου Μάρκου, τῶν Ἱερέων τοῦ Ναοῦ τούτου Πρεσβυτέρων π. Σάββα, π. Ἀΐσσα καί π. Ἰωάννου, ψαλλούσης τῆς Μεικτῆς χορῳδίας τῆς ἐνορίας ταύτης, παρουσίᾳ τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου τῆς Ἑλλάδος εἰς Ἱεροσόλυμα κ. Βασιλείου Κοΐνη καί παρακολουθοῦντος τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ τῆς πόλεως.
Πρός τό εὐσεβές ἐκκλησίασμα ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον ὁ Μακαριώτατος ἑλληνιστί ὡς ἕπεται:
«Δεῦτε ἅπαντες πιστῶς πανηγυρίσωμεν, τῶν πρό νόμου Πατέρων Ἀβραάμ καί τῶν σύν αὐτῷ τήν ἐτήσιον μνήμην. Τοῦ Ἰούδα τήν φυλήν ἀξίως τιμήσωμεν. Τούς ἐν Βαβυλῶνι Παῖδας, τούς σβέσαντας τήν ἐν καμίνῳ φλόγα ὡς τῆς Τριάδος τύπον σύν τῶ Δανιήλ εὐφημήσωμεν. Τῶν προφητῶν τάς προῤῥήσεις ἀσφαλῶς κατέχοντες μετά τοῦ Ἡσαΐου μεγαλοφώνως βοήσωμεν. Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί λήψεται καί τέξεται Υἱόν τόν Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί.
Οἱ κατά τήν ἀνθρωπότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ γενόμενοι ἅγιοι Προπάτορες συνήγαγον ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ χωρίου τῶν ἀγραυλούντων ποιμένων, ἵνα πανηγυρίσωμεν τήν ἐτήσιον αὐτῶν μνήμην καί ἀξίως τιμήσωμεν τόν Προφήτην Δαυΐδ καί τούς ἀπογόνους αὐτοῦ, ἐξ ὧν προῆλθεν ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, δηλαδή ὁ ἔνσαρκος Λόγος ὁ Χριστός: ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός: «Σοφώτατοι θεῖοι Προφῆται γεγένηνται Ἀβραάμ ἀπόγονοι τόν ἐκ τοῦ Ἀβραάμ καί Ἰούδα τικτόμενον Λόγον θερμῶς προαναγγείλαντες ἐν Πνεύματι. Αὐτῶν ἱκεσίαις Ἰησοῦ πάντας οἰκτείρησον».
Τιμῶμεν καί γεραίρομεν τούς ἁγίους Προπάτορας, διότι δι’ αὐτῶν ἐγένετο εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἡ «ἀποκάλυψις μυστηρίου χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου», (Ρωμ. 16, 25). Ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος, ἐνεργῶν ὡς καλός Πατήρ λέγει: «ἐμοί τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὕτη, ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καί φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τά πάντα κτίσαντι διά ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καί ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διά τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. 3, 8-10).
«Τοῦ ἀπό τῶν αἰώνων ἀποκεκρυμένου τούτου μυστηρίου αὐτήκοοι καί αὐτόπται μάρτυρες ἀλλά καί κήρυκες ἐγένοντο οἱ ἐν τῇ ἁγιογραφικῇ ὑμῶν ταύτῃ πόλει Ποιμένες, οἱ ὁποῖοι ἔμεναν ἔξω εἰς τούς ἀγρούς καί ἐφύλαττον τό ποίμνιόν των, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς. «Καί ποιμένες ἦσαν ἐν τῇ χώρᾳ τῇ αὐτῇ ἀγραυλοῦντες καί φυλάσσοντες φυλακάς τῆς νυκτός ἐπί τήν ποίμνην αὐτῶν. Καί ἰδού ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καί δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς καί ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν. Καί εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος: μή φοβῆσθε, ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαυΐδ καί ἐξαίφνης ἐγένετο σύν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων, Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», (Λουκ. 2, 8-11,13,14).
Δεῦτε καί ἡμεῖς ἀγαπητοί μου μετά τοῦ ψαλμῳδοῦ εἴπωμεν: «ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ, ἀλαλάξωμεν τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρι ἡμῶν», (Ψαλμ. 94,2). Διότι ὁ Κύριος κατέστησε περιφανῆ τήν σωτηρίαν Του ταύτην ἐνώπιον ὅλων τῶν ἐθνῶν, ἔκαμε φανεράν τήν δικαιοσύνην Του πρός ὅλους, ( Ψαλμ. 97,2). Τοῦτο δέ ἐποίησεν ὁ Θεός Πατήρ, οὐχί μόνον διά τοῦ λόγου τῶν Προφητῶν Αὐτοῦ, ἀλλά καί διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, δηλονότι τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐκ Παρθένου Μαρίας καί ἐν Πνεύματι ἁγίῳ γεννηθείς Χριστός μᾶς ἄνοιξε τόν δρόμον διά τήν εἴσοδόν μας εἰς τήν αἰώνιον Αὐτοῦ βασιλείαν.
Μέ ἄλλα λόγια, τό πλούσιον ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἡ πολλή ἀγάπη Αὐτοῦ μᾶς ἔσωσε ἀπό τόν θάνατον τῆς ἁμαρτίας καί μᾶς ἔδωσε ζωήν. Μᾶς βρῆκε αἰχμαλώτους καί μᾶς ἔδωσε χάριν, διά νά ζήσωμεν ἐλεύθεροι, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. «Ὁ δέ Θεός πλούσιος ὤν ἐν ἐλέει, διά τήν πολλήν ἀγάπην Αὐτοῦ ἥν ἠγάπησεν ἡμᾶς καί ὄντας ἡμᾶς νεκρούς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῶ», (Ἐφ. 2, 4-5). Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ἰδικήν μας ἀναγέννησιν καί ἀνάπλασιν, ἀλλά καί εἰς τήν πρόοδον τῆς τελείας γνώσεως τοῦ Θεοῦ διά τῶν ἔργων τῆς δικαιοσύνης, δηλαδή τήν καθ’ ὅλου ἀρετήν, τήν ἐν τῷ βίῳ εὐσέβειαν, πίστιν, ἀγάπην, πραότητα», ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ἑρμηνεύων τόν Ψαλμόν, «θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης καί ἐλπίσατε ἐπί Κύριον», (Ψαλμ. 4,6). Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς παραγγέλλει καί ἡμῖν ὁ σοφός Παῦλος ἐν τῷ σημερινῷ ἀποστολικῷ ἀναγνώσματι αὐτοῦ λέγων: «Νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καί τήν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρία» καί συνεχίζει λέγων: «νυνί δέ ἀπόθεσθε καί ὑμεῖς τά πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μή ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον, τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν», (Κολ. 3, 8-10).
Ἰδού, λοιπόν, διά τί ὁ Χριστός εἶναι τό φῶς τό τῆς γνώσεως καί ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὡς τοῦτο σαφέστατα διατυπώνει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «Ἡ Γέννησίς Σου, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως. ἐν αὐτῇ γάρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες ὑπό ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, Σέ προσκυνεῖν τόν Ἥλιον τῆς ∆ικαιοσύνης, καί σέ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν. Κύριε, δόξα σοι».
Τό μέσον τοῦτο τῆς σωτηρίας, δηλονότι τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ ᾠκονόμησεν ὁ Θεός θά ἀπολαύσῃ κάθε ἄνθρωπος καλῆς διαθέσεως, παρά τό γεγονός ὅτι φέρει τήν ἀδύνατον Αὐτοῦ σάρκα, εὐαγγελίζεται ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Λουκᾶς ἐπικαλούμενος τόν Προφήτην Ἡσαΐαν «καί ὄψεται πᾶσα σάρξ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», (Λουκ. 3,6/ Ἡσ. 40,5).
Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὄντες μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, ἀπολαμβάνομεν «τοῦ σωτηρίου τοῦ Θεοῦ» διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, τῆς ἀποτελούσης κατά τόν Μέγαν Βασίλειον «τά ἀντίτυπα τοῦ Ἁγίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ», ὅταν καταλλήλως προετοιμαζώμεθα καί μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης μεταλαμβάνωμεν αὐτῶν.
Δεηθῶμεν τῶν ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τῶν πρό Νόμου καί ἐν Νόμῳ (τῷ Μωσαϊκῷ) ἐκλαμψάντων καί παρακαλέσωμεν τόν ἐκ Παρθένου Μαρίας τῆς ὑπερευλογημένης λάμψαντα Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ εὐφροσύνως ἑορτάσωμεν τόν ἐν σπηλαίῳ τῆς παρακειμένης πόλεως ἡμῶν Βηθλεέμ γεννηθέντα ἐν φάτνῃ τῶν ἀλόγων. Ἀμήν».
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἐγένετο δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν παρά τήν Ἐκκλησίαν, ἐν ᾗ ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε την Κοινότητα πάλιν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:
«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε. Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε, Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε λαοί ὅτι δεδόξασται»,
Ἐντιμότατε Κύριε Πρόεδρε,
Ἀξιότιμα μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,
Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ ἀξιώσαντι πάντας ἡμᾶς νά ἑορτάσωμεν καί ἐφέτος μετ᾽ εὐφροσύνης τήν μνήμην τῶν ἁγίων Προπατόρων ἐν τῇ εὐλογημένῃ ἁγιογραφικῇ ὑμῶν πόλει τῇ γνωστῇ ὡς τό Χωρίον τῶν ἀγραυλούντων Ποιμένων».
Ἡ σημερινή ἑορτή ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, διότι ἀποτελεῖ τόν προάγγελον τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία τελεῖται ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ ταπεινῷ σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ, ἔνθα καί ἡ φάτνη τῶν ζῴων. Ἐπί πλέον δέ ἡ ἑορτή αὐτή διαμηνύει πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν τήν ζῶσαν παρουσίαν τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν μελῶν αὐτῆς, τόσον ἐν τῇ ἁγίᾳ Γῇ, ὅσον καί τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ καί ἰδίως ἐν τῷ Παλαιστινιακῷ κράτει.
Ἡ ὑπό τῶν ἁγίων Προπατόρων καί Προφητῶν προαγγελία τῆς ἐν τῷ κόσμῳ καί τῇ γῇ φανερώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐν τῷ ἐνανθρωπήσαντι Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ ἐπεσήμανε καί τήν φανέρωσιν τῆς Ἐκκλησίας, ἡμεῖς δέ τά μέλη αὐτῆς, ὡς κηρύττει καί ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος.
Τήν Ἐκκλησίαν, ἀγαπητοί μου, τήν συνθέτουν καί τήν συναποτελοῦν τό ἱερατεῖον καί ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ σύνθεσις καί ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλονότι τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων διεφύλαξε καί προστάτευσε διά μέσου τῶν αἰώνων τήν παρουσίαν τῆς Χριστιανικῆς ὀντότητος ἐν τῇ γῇ τῆς Παλαιστίνης, ἀλλά καί τήν διατήρησιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ὡς τόπων λατρείας καί εὐλογίας.
Ὅλοι μας εἴμεθα μάρτυρες τῆς δοκιμασίας τῶν ἀνθρώπων γενικώτερον καί τῶν Χριστιανῶν εἰδικώτερον, τῶν διαβιούντων ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ, τό Ἰράκ καί εἰς τήν γείτονα Συρίαν. Εἶναι ἡ σκληρή πραγματικότης, περί τῆς ὁποίας εἶπεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τούς μαθητάς αὐτοῦ: «Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν, ἵνα ἐν ἐμοί εἰρήνην ἔχητε. Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε, ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον», (Ἰωάν. 16,33).
Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Χριστοῦ ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν δέν εἶναι ἀνθρώπινος ἤ κοσμικός ὀργανισμός ἤ σωματεῖον, ἀλλά αὐτός οὗτος ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Διά τοῦτο οὐδείς κληρικός ἤ λαϊκός δύναται νά εἶναι ἤ νά θεωρῇ τόν ἑαυτόν του ὑπεράνω τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ αὐτά τά λόγια, χαιρετίζομεν τήν σήμερον πανηγυρίζουσαν ζωντανήν καί δραστηρίαν Κοινότητα ἡμῶν ἐν τῷ Χωρίῳ τῶν Ποιμένων. Μέ αὐτά τά λόγια θέλομεν νά ἐπαναλάβωμεν ὅτι ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, δηλαδή τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμωνεἶναι τό σημεῖον ἀναφορᾶς ὄχι μόνον τῆς Ἐθνικοθρησκευτικῆς ταυτότητος ἡμῶν, ἀλλά καί τῆς ἐγγυήσεως τῆς ἐν τῇ γῇ τῶν πατέρων καί προγόνων ἡμῶν παραμονῆς.
Ἐπί δέ τούτοις, σᾶς εὐχόμεθα καλά Χριστούγεννα καί εὐλογημένον τόν Νέον Ἔτος 2017. Εἴθε τό νέον τοῦτο ἔτος νά εἶναι ἔτος εἰρήνης, συνδιαλλαγῆς καί εὐημερίας διά τήν περιοχήν ἡμῶν καί ἅπαντα τόν κόσμον.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα παρά Κυρίῳ.
Τήν μεσημβρίαν ἡ Κοινότης προσεκάλεσεν εἰς γεῦμα τόν Μακαριώτατον εἰς τό ἑστιατόριον τοῦ Ρωμαιορθοδόξου κ. Ἀθανασίου Ἀμποῦ Ἀέπα Saint Gabriel.
«Δεῦτε ἅπαντες πιστῶς πανηγυρίσωμεν, τῶν πρό νόμου Πατέρων Ἀβραάμ καί τῶν σύν αὐτῷ τήν ἐτήσιον μνήμην. Τοῦ Ἰούδα τήν φυλήν ἀξίως τιμήσωμεν. Τούς ἐν Βαβυλῶνι Παῖδας, τούς σβέσαντας τήν ἐν καμίνῳ φλόγα ὡς τῆς Τριάδος τύπον σύν τῶ Δανιήλ εὐφημήσωμεν. Τῶν προφητῶν τάς προῤῥήσεις ἀσφαλῶς κατέχοντες μετά τοῦ Ἡσαΐου μεγαλοφώνως βοήσωμεν. Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί λήψεται καί τέξεται Υἱόν τόν Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί.
Οἱ κατά τήν ἀνθρωπότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ γενόμενοι ἅγιοι Προπάτορες συνήγαγον ἡμᾶς σήμερον ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τοῦ χωρίου τῶν ἀγραυλούντων ποιμένων, ἵνα πανηγυρίσωμεν τήν ἐτήσιον αὐτῶν μνήμην καί ἀξίως τιμήσωμεν τόν Προφήτην Δαυΐδ καί τούς ἀπογόνους αὐτοῦ, ἐξ ὧν προῆλθεν ἡ σωτηρία τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, δηλαδή ὁ ἔνσαρκος Λόγος ὁ Χριστός: ὡς λέγει καί ὁ μελῳδός: «Σοφώτατοι θεῖοι Προφῆται γεγένηνται Ἀβραάμ ἀπόγονοι τόν ἐκ τοῦ Ἀβραάμ καί Ἰούδα τικτόμενον Λόγον θερμῶς προαναγγείλαντες ἐν Πνεύματι. Αὐτῶν ἱκεσίαις Ἰησοῦ πάντας οἰκτείρησον».
Τιμῶμεν καί γεραίρομεν τούς ἁγίους Προπάτορας, διότι δι’ αὐτῶν ἐγένετο εἰς ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους ἡ «ἀποκάλυψις μυστηρίου χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου», (Ρωμ. 16, 25). Ὁ μέγας τῶν ἐθνῶν Ἀπόστολος Παῦλος, ἐνεργῶν ὡς καλός Πατήρ λέγει: «ἐμοί τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὕτη, ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ καί φωτίσαι πάντας τίς ἡ οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τά πάντα κτίσαντι διά ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καί ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διά τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. 3, 8-10).
«Τοῦ ἀπό τῶν αἰώνων ἀποκεκρυμένου τούτου μυστηρίου αὐτήκοοι καί αὐτόπται μάρτυρες ἀλλά καί κήρυκες ἐγένοντο οἱ ἐν τῇ ἁγιογραφικῇ ὑμῶν ταύτῃ πόλει Ποιμένες, οἱ ὁποῖοι ἔμεναν ἔξω εἰς τούς ἀγρούς καί ἐφύλαττον τό ποίμνιόν των, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς. «Καί ποιμένες ἦσαν ἐν τῇ χώρᾳ τῇ αὐτῇ ἀγραυλοῦντες καί φυλάσσοντες φυλακάς τῆς νυκτός ἐπί τήν ποίμνην αὐτῶν. Καί ἰδού ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καί δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς καί ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν. Καί εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος: μή φοβῆσθε, ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστός Κύριος ἐν πόλει Δαυΐδ καί ἐξαίφνης ἐγένετο σύν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων, Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», (Λουκ. 2, 8-11,13,14).
Δεῦτε καί ἡμεῖς ἀγαπητοί μου μετά τοῦ ψαλμῳδοῦ εἴπωμεν: «ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ, ἀλαλάξωμεν τῷ Θεῷ τῷ Σωτῆρι ἡμῶν», (Ψαλμ. 94,2). Διότι ὁ Κύριος κατέστησε περιφανῆ τήν σωτηρίαν Του ταύτην ἐνώπιον ὅλων τῶν ἐθνῶν, ἔκαμε φανεράν τήν δικαιοσύνην Του πρός ὅλους, ( Ψαλμ. 97,2). Τοῦτο δέ ἐποίησεν ὁ Θεός Πατήρ, οὐχί μόνον διά τοῦ λόγου τῶν Προφητῶν Αὐτοῦ, ἀλλά καί διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, δηλονότι τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ Κυρίου δέ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐκ Παρθένου Μαρίας καί ἐν Πνεύματι ἁγίῳ γεννηθείς Χριστός μᾶς ἄνοιξε τόν δρόμον διά τήν εἴσοδόν μας εἰς τήν αἰώνιον Αὐτοῦ βασιλείαν.
Μέ ἄλλα λόγια, τό πλούσιον ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἡ πολλή ἀγάπη Αὐτοῦ μᾶς ἔσωσε ἀπό τόν θάνατον τῆς ἁμαρτίας καί μᾶς ἔδωσε ζωήν. Μᾶς βρῆκε αἰχμαλώτους καί μᾶς ἔδωσε χάριν, διά νά ζήσωμεν ἐλεύθεροι, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος. «Ὁ δέ Θεός πλούσιος ὤν ἐν ἐλέει, διά τήν πολλήν ἀγάπην Αὐτοῦ ἥν ἠγάπησεν ἡμᾶς καί ὄντας ἡμᾶς νεκρούς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῶ», (Ἐφ. 2, 4-5). Τοῦτο σημαίνει ὅτι ἡ Γέννησις τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾷ εἰς τήν ἰδικήν μας ἀναγέννησιν καί ἀνάπλασιν, ἀλλά καί εἰς τήν πρόοδον τῆς τελείας γνώσεως τοῦ Θεοῦ διά τῶν ἔργων τῆς δικαιοσύνης, δηλαδή τήν καθ’ ὅλου ἀρετήν, τήν ἐν τῷ βίῳ εὐσέβειαν, πίστιν, ἀγάπην, πραότητα», ὡς λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, ἑρμηνεύων τόν Ψαλμόν, «θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης καί ἐλπίσατε ἐπί Κύριον», (Ψαλμ. 4,6). Αὐτό τοῦτο ἀκριβῶς παραγγέλλει καί ἡμῖν ὁ σοφός Παῦλος ἐν τῷ σημερινῷ ἀποστολικῷ ἀναγνώσματι αὐτοῦ λέγων: «Νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καί τήν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρία» καί συνεχίζει λέγων: «νυνί δέ ἀπόθεσθε καί ὑμεῖς τά πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μή ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον, τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ’ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν», (Κολ. 3, 8-10).
Ἰδού, λοιπόν, διά τί ὁ Χριστός εἶναι τό φῶς τό τῆς γνώσεως καί ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὡς τοῦτο σαφέστατα διατυπώνει ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας λέγων: «Ἡ Γέννησίς Σου, Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τό φῶς τό τῆς γνώσεως. ἐν αὐτῇ γάρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες ὑπό ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, Σέ προσκυνεῖν τόν Ἥλιον τῆς ∆ικαιοσύνης, καί σέ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν. Κύριε, δόξα σοι».
Τό μέσον τοῦτο τῆς σωτηρίας, δηλονότι τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ ᾠκονόμησεν ὁ Θεός θά ἀπολαύσῃ κάθε ἄνθρωπος καλῆς διαθέσεως, παρά τό γεγονός ὅτι φέρει τήν ἀδύνατον Αὐτοῦ σάρκα, εὐαγγελίζεται ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Λουκᾶς ἐπικαλούμενος τόν Προφήτην Ἡσαΐαν «καί ὄψεται πᾶσα σάρξ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ», (Λουκ. 3,6/ Ἡσ. 40,5).
Ἡμεῖς, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὄντες μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δηλονότι τοῦ Χριστοῦ, ἀπολαμβάνομεν «τοῦ σωτηρίου τοῦ Θεοῦ» διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τό μυστήριον τῆς θείας Εὐχαριστίας, τῆς ἀποτελούσης κατά τόν Μέγαν Βασίλειον «τά ἀντίτυπα τοῦ Ἁγίου Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ», ὅταν καταλλήλως προετοιμαζώμεθα καί μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης μεταλαμβάνωμεν αὐτῶν.
Δεηθῶμεν τῶν ἁγίων Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τῶν πρό Νόμου καί ἐν Νόμῳ (τῷ Μωσαϊκῷ) ἐκλαμψάντων καί παρακαλέσωμεν τόν ἐκ Παρθένου Μαρίας τῆς ὑπερευλογημένης λάμψαντα Θεόν καί Σωτῆρα ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν εἰρήνῃ καί μετανοίᾳ εὐφροσύνως ἑορτάσωμεν τόν ἐν σπηλαίῳ τῆς παρακειμένης πόλεως ἡμῶν Βηθλεέμ γεννηθέντα ἐν φάτνῃ τῶν ἀλόγων. Ἀμήν».
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ἐγένετο δεξίωσις εἰς τήν αἴθουσαν παρά τήν Ἐκκλησίαν, ἐν ᾗ ὁ Μακαριώτατος προσεφώνησε την Κοινότητα πάλιν διά τῆς κάτωθι προσφωνήσεως αὐτοῦ:
«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε. Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε, Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε λαοί ὅτι δεδόξασται»,
Ἐντιμότατε Κύριε Πρόεδρε,
Ἀξιότιμα μέλη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς,
Δόξαν καί εὐχαριστίαν ἀναπέμπομεν τῷ ἁγίῳ Τριαδικῷ Θεῷ, τῷ ἀξιώσαντι πάντας ἡμᾶς νά ἑορτάσωμεν καί ἐφέτος μετ᾽ εὐφροσύνης τήν μνήμην τῶν ἁγίων Προπατόρων ἐν τῇ εὐλογημένῃ ἁγιογραφικῇ ὑμῶν πόλει τῇ γνωστῇ ὡς τό Χωρίον τῶν ἀγραυλούντων Ποιμένων».
Ἡ σημερινή ἑορτή ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, διότι ἀποτελεῖ τόν προάγγελον τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἡ ὁποία τελεῖται ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ ταπεινῷ σπηλαίῳ τῆς Βηθλεέμ, ἔνθα καί ἡ φάτνη τῶν ζῴων. Ἐπί πλέον δέ ἡ ἑορτή αὐτή διαμηνύει πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν τήν ζῶσαν παρουσίαν τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν μελῶν αὐτῆς, τόσον ἐν τῇ ἁγίᾳ Γῇ, ὅσον καί τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ καί ἰδίως ἐν τῷ Παλαιστινιακῷ κράτει.
Ἡ ὑπό τῶν ἁγίων Προπατόρων καί Προφητῶν προαγγελία τῆς ἐν τῷ κόσμῳ καί τῇ γῇ φανερώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐν τῷ ἐνανθρωπήσαντι Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ ἐπεσήμανε καί τήν φανέρωσιν τῆς Ἐκκλησίας, ἡμεῖς δέ τά μέλη αὐτῆς, ὡς κηρύττει καί ὁ μέγας Ἀπόστολος Παῦλος.
Τήν Ἐκκλησίαν, ἀγαπητοί μου, τήν συνθέτουν καί τήν συναποτελοῦν τό ἱερατεῖον καί ὁ πιστός λαός τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ σύνθεσις καί ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας μας, δηλονότι τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων διεφύλαξε καί προστάτευσε διά μέσου τῶν αἰώνων τήν παρουσίαν τῆς Χριστιανικῆς ὀντότητος ἐν τῇ γῇ τῆς Παλαιστίνης, ἀλλά καί τήν διατήρησιν τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων ὡς τόπων λατρείας καί εὐλογίας.
Ὅλοι μας εἴμεθα μάρτυρες τῆς δοκιμασίας τῶν ἀνθρώπων γενικώτερον καί τῶν Χριστιανῶν εἰδικώτερον, τῶν διαβιούντων ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ, τό Ἰράκ καί εἰς τήν γείτονα Συρίαν. Εἶναι ἡ σκληρή πραγματικότης, περί τῆς ὁποίας εἶπεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἰς τούς μαθητάς αὐτοῦ: «Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν, ἵνα ἐν ἐμοί εἰρήνην ἔχητε. Ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε, ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον», (Ἰωάν. 16,33).
Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Χριστοῦ ἐπιβεβαιώνουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἡμῶν δέν εἶναι ἀνθρώπινος ἤ κοσμικός ὀργανισμός ἤ σωματεῖον, ἀλλά αὐτός οὗτος ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Διά τοῦτο οὐδείς κληρικός ἤ λαϊκός δύναται νά εἶναι ἤ νά θεωρῇ τόν ἑαυτόν του ὑπεράνω τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ αὐτά τά λόγια, χαιρετίζομεν τήν σήμερον πανηγυρίζουσαν ζωντανήν καί δραστηρίαν Κοινότητα ἡμῶν ἐν τῷ Χωρίῳ τῶν Ποιμένων. Μέ αὐτά τά λόγια θέλομεν νά ἐπαναλάβωμεν ὅτι ἡ ἁγία τῶν Ἱεροσολύμων Ἐκκλησία, δηλαδή τό Ἑλληνορθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμωνεἶναι τό σημεῖον ἀναφορᾶς ὄχι μόνον τῆς Ἐθνικοθρησκευτικῆς ταυτότητος ἡμῶν, ἀλλά καί τῆς ἐγγυήσεως τῆς ἐν τῇ γῇ τῶν πατέρων καί προγόνων ἡμῶν παραμονῆς.
Ἐπί δέ τούτοις, σᾶς εὐχόμεθα καλά Χριστούγεννα καί εὐλογημένον τόν Νέον Ἔτος 2017. Εἴθε τό νέον τοῦτο ἔτος νά εἶναι ἔτος εἰρήνης, συνδιαλλαγῆς καί εὐημερίας διά τήν περιοχήν ἡμῶν καί ἅπαντα τόν κόσμον.
Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα παρά Κυρίῳ.
Τήν μεσημβρίαν ἡ Κοινότης προσεκάλεσεν εἰς γεῦμα τόν Μακαριώτατον εἰς τό ἑστιατόριον τοῦ Ρωμαιορθοδόξου κ. Ἀθανασίου Ἀμποῦ Ἀέπα Saint Gabriel.
από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων – εκ της Αρχιγραμματείας
