Στον τόπο του, τη Σεκίτσα Φίερι Αλβανίας, εορτάστηκε, την Τετάρτη 14 Ιουλίου, ο τοπικός μάρτυρας Τρύφων, που σύμφωνα με μαρτυρίες τον κρέμασαν σε μια ιτιά και τον αποκεφάλισαν κατά το 313.

Παράλληλοι ιστορικοί τονίζουν ότι  ο Άγιος Τρύφων της Σεκίτσας, δεν πρέπει να συγχέεται με τον άλλο μάρτυρα Τρύφωνα, που γιορτάζεται την 1η Φεβρουαρίου.

Στο ναό του αγίου Τρύφωνα στη Σεκίτσα , αυτό μόνο το κτίσμα σώζεται από τη Μονή, που υπήρχε παλιά εκεί, ιερούργησε ο Μητροπολίτης Φίερι Νικόλαος, πλαισιούμενος από ιερείς της περιοχής. 

Πιστοί, από την πόλη και την περιοχή του Φίερι,  που ευλαβούνται τον μάρτυρα Τρύφωνα,  προσήλθαν στη θεία λειτουργία,  και μετέλαβαν των αχράντων μυστηρίων.  

Ο Μητροπολίτης Νικόλαος εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για τις δωρεέ των Ορθοδόξων, προκειμένου να αναστηλωθεί ο ναός και τόνισε ότι είναι χρέος η διατήρηση των Οίκων του Θεού.

Να σημειωθεί ότι  τα λείψανα του αγίου, ανακάλυψε ιερέας, και τα τοποθέτησε σε τάφο δίπλα στο μοναστήρι.

Ο τάφος με τα λείψανα του αγίου Τρύφωνα, αποκαλύφθηκε, μετά από όραμα, που είδε η καλογριά Παρασκευή (1830-1910), στο ταφικό μνημείο της οποίας εψάλη τρισάγιο από το Μητροπολίτη Νικόλαο. 

Παρότι δεν σώζονται πολλά στοιχεία για το βίο του μάρτυρα Τρύφωνα της Σεκίτσας, εντούτοις αυτός δείχνει ότι η ζωή του ήταν ένας διαρκής αγώνας για τη μεταμόρφωσή του. 

Βασική αλήθεια της πίστης του ήταν ότι ο Θεός είναι πρόσωπο, είναι Θεός προσωπικός. Και δεν είναι μια νεφελώδης, μακρινή και αόριστη ανώτερη δύναμη. 

Δεν πορευόταν στατικά, αλλά δυναμικά. Η πορεία του προς το Θεό, που επισφραγίστηκε με το μαρτύριό του, ήταν ανοδική και συνεχής. 

Σε αντίθεση με μας τους σημερινούς Χριστιανούς, που μας χαρακτηρίζει η ραθυμία, η αδράνεια, η έλλειψη αγωνιστικής διάθεσης και προσπάθειας και κόπου να συναντήσουμε το Χριστό, που το πνεύμα εκκοσμίκευσης μας έχει αλλοιώσει.

Να, λοιπόν, το διαχρονικό μήνυμα από το μαρτύριο του αγίου Τρύφωνα.

Να μη διστάζουμε να αγωνιζόμαστε τον αγώνα τον “καλόν”, ώστε να κατακτήσουμε στο τέλος της πορείας μας τον της “δικαιοσύνης στέφανον”.