Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Πειραιῶς ἑόρτασε καί ἐφέτος, μέ τούς περιορισμούς τῆς πανδημίας, τό μεγάλο ὑπερφυές θαῦμα τοῦ Πολιούχου καί Ἐφόρου Της Ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ θαυματουργοῦ, τῆς 12/11/1716, πού περιγράφει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Πάριος στό ἔργο του «Οὐρανοῦ κρίσις» (Λειψία Σαξωνίας 1805) καί τό ὁποῖο ἀναφέρεται στό πόνημα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ «Αἱ Αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ» (Ἀθήναι 2009) σελ. 230:
«…Δευτέρα μαρτυρία εἶναι τό ἐν τῇ «Ἀσματικῇ ἀκολουθίᾳ καί τῷ βίῳ τοῦ ἁγ. Σπυρίδωνος Κερκύρας (ἔκδ. 1951) ὑπό Μητροπολίτου Κερκύρας κυροῦ Μεθοδίου, σελ. 212-227, περιγραφόμενον μέγα θαῦμα τοῦ Ἁγίου, τό γενόμενον τήν νύκτα τῆς 12ης Νοεμβρίου 1716, καθ’ ὅ, «ἐμφανισθεὶς δίς ὁ ἅγιος προηγουμένως κατ’ ὄναρ εἰς τόν τότε ἡγεμόνα τῆς νήσου Κερκύρας Πιζάνην καί συστήσας αὐτῷ νά μή κατασκευάσῃ θυσιαστήριον (ἀλτάριον) ἐν τῷ ἱερῷ τοῦ ἐν τῇ πόλει τῆς Κερκύρας ναοῦ του (ἔνθα φυλάττεται τό ἅγιον λείψανόν του ἄφθαρτον) χωρίς νά εἰσακουσθῇ, περί ὥραν 12ην τῆς νυκτός ἐνεφανίσθη εἰς τόν φρουροῦντα σκοπόν τῆς ἀκροπόλεως τῆς νήσου ὡς μοναχός, κρατῶν ἀνημμένον δαυλόν.
Τοῦ σκοποῦ δέ θελήσαντος νά πυροβολήσῃ κατ’ αὐτοῦ (διότι δέν ἀπήντησεν εἰς τάς ἐρωτήσεις του «ποῖος ἦτο…»), αὐτόν μέν ἥρπασεν ἀπό τῆς χειρός καί τόν ἐξεσφενδόνισεν ἔξω τῆς ἀκροπόλεως…, διά νά εὑρεθῇ ὄρθιος πλησίον τοῦ ἱ. ναοῦ τοῦ Ἐσταυρωμένου κρατῶν τό ὅπλον του· τήν δέ πυριτιδαποθήκην τοῦ φρουρίου ἀνετίναξε διά τοῦ ἀνημμένου δαυλοῦ, φονευθέντων, συνεπείᾳ τῆς ἐκρήξεως, τοῦ ἡγεμόνος Andrea Pisani, τοῦ συμβούλου του θεολόγου δομηνικανοῦ Frangipum καί 900 περίπου Λατίνων, κατοικούντων ἐντός τῆς ἀκροπόλεως. Ταυτοχρόνως κεραυνός κατέστρεψε μόνον τήν εἰκόνα τοῦ ἡγεμόνος ἐν τῇ ἐν Βενετίᾳ οἰκίᾳ του, μεγάλη δέ κανδύλα ἀργυρᾶ, ἀφιερωθεῖσα ὑπό τοῦ ἡγεμόνος καί δι’ ἀργυρᾶς ἁλύσεως κρεμαμένη ἔμπροσθεν τοῦ ἁγίου λειψάνου του, ἔπεσε χαμαί καί συνετρίβη».
Πρός διαιώνισιν τοῦ θαύματος τούτου συνετάχθη ἀκολουθία καί ἐγίνετο κατ’ ἔτος ἐπί τῇ βάσει ταύτης θεία λειτουργία, ἐν ᾗ ἐψάλλετο καί τό μελοποιηθέν ἐκφραστικώτατον ἀπολυτίκιον ἔχον οὕτως: «Οὐκ ἔδει σε, Φράτορ, βαλεῖν τήν βέβηλον λατινομίαν σου ἐν τῷ ναῷ Σπυρίδωνος τοῦ ἁγίου· οὐ βούλεται Σπυρίδων τά ἄζυμα, ὡς οὐδέ τό Σύμβολον ἐν προσθήκῃ ψαλλόμενον, διό ἐν βορβόρῳ ρίπτει σε, βόρβορον ὄντα». Ἀλλ’ οἱ μεταγενέστεροι κατήργησαν τήν ἑορτήν…, ἵνα μή δυσαρεστῶνται οἱ Παπικοί, πολλοί ὄντες ἐν τῇ νήσῳ. Ὁ πρῶτος ὅμως καταργήσας ταύτην…, οἰκτρόν, ὡς λέγεται, ἔλαβε θάνατον…».
Ἡ πλήρης ἀπόδειξις τοῦ θαύματος εἶναι ὁ ἕως τῆς σήμερον κενός χῶρος ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος Κερκύρας, ὅπου θά ἀνοικοδομεῖτο τό Παπικό ἀλτάριο τοῦ Ἐνετοῦ ἡγεμόνα Ἀνδρέα Πιζάνι καί ἡ κατεστραμένη ἀπό τήν ἔκρηξη Ἀκρόπολις τῆς Κερκύρας.
Ὡς δέ γνωρίζομεν ἐκ τῆς θεολογίας μας τά θαύματα ἐπιτελεῖ διά τῶν Ἁγίων Του ὁ Πανάγιος Θεός, ὁ Ὁποῖος διέσωσε ἀπό τόν ἐκλατινισμό καί ἐξουνιτισμό τήν Κέρκυρα καί τάς Ἰονίους Νήσους καί διεκήρυξε μέ τόν ὄντως φρικώδη αὐτόν τρόπον τήν ἀποδοκιμασίαν Του εἰς τήν ἀποκοπεῖσα ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας Παπική κοινότητα.
Συνεπῶς τό θαῦμα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος ἀποτελεῖ καί ἕναν διαχρονικό κώδωνα κινδύνου ἠχηρότατο, δι’ ὅλους τούς θιασώτας τῆς Οἰκουμενιστικῆς κίνησης, οἱ ὁποῖοι προπαγανδίζουν τήν χωρίς μετάνοια ἕνωση τῶν Παπικῶν μέ τήν Ἁγίαν μας Ἐκκλησία.
