Του π. Ηλία Μάκου
Στα ελληνοαλβανικά σύνορα της Θεσπρωτίας, στο συνοικισμό Καμίτσιανη (η ονομασία προέρχεται από τον ιδρυτή του βυζαντινό στρατηγό Καμύτζη) του Τσαμαντά, εόρτασε το ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, Μετόχι της Μονής Γηρομερίου.
Ήχησαν χαρμόσυνα οι καμπάνες της Μονής του Αγίου Γεωργίου Καμύτσιανης και ο ήχος τους διασκορπίστηκε στους ορίζοντες σαν συμβολικός αντίλαλος της πνευματικής μουσικής, που εκτελούν σε ρυθμό πανηγυρικό οι ψυχές των Ορθοδόξων.
Η θεία λειτουργία από τους Γηρομερίτες πατέρες, ιερουργός ο ιερομόναχος π.Αλέξιος και στο ψαλτήρι ο ηγούμενος Μεθόδιος και ο ιερομόναχος Σεραφείμ, στον προαύλιο χώρο του Μοναστηριού, με τη φύση να δημιουργεί εσωτερική πανδαισία στους πιστούς και τους ευφρόσυνους αναστάσιμος ύμνους να διεγείρουν σε χαρά την ψυχή τους, ένωσε την ωραιότητα του χώρου με το ιερό της πίστης πανηγύρι.
Ο άγιος Γεώργιος είναι ένας από εκείνους, που κοίταξαν πέρα μακριά, εκεί όπου κάποτε εσείσθη ένας τάφος. Άστραψε εκεί ο ουρανός και το ανέσπερο φως ανέτειλε από το κενό μνημείο και τον σαγήνευσε.
Ο αιώνιος ήλιος του φωτός, της αγάπης και της δικαιοσύνης μεσουράνησε περίλαμπρος μέσα του και με τα θαυμαστά του σημεία τον μεταδίδει σε όλους όσους θέλουν να είναι θετικοί αποδέκτες.
Η μονή Καμίτσιανης δεν είναι γνωστό πότε χτίστηκε στην πρώτη της μορφή, ωστόσο από επιγραφή μαρτυρείται ότι ανοικοδομήθηκε εκ θεμελίων το 1758 και οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1773, ενώ 16 χρόνια μετά έγινε η ιδιαίτερης τεχνικής αγιογράφηση «δια χειρών Ιωάννη και του υιού του Βασιλείου εκ χώρας Σηκρηάτη (;)», σύμφωνα με σχετική επιγραφή.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ο τότε ηγούμενός της Δαμασκηνός Πέσχος (αρχιμανδρίτης εκ χηρείας) επηρέασε ένα από τα μέλη της Διεθνούς Επιτροπής για την οριοθέτηση των συνόρων ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Αλβανία, η οποία το 1913 βρέθηκε στην περιοχή (φιλοξενήθηκε στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Καμίτσιανης).
Του χάρισε μια ασημένια καντήλα και τελικά δεν συμπεριλήφθηκαν στο νεοσύστατο Αλβανικό κράτος ο Τσαμαντάς και τα άλλα διπλανά χωριά, όπως αρχικά ήταν σχεδιασμένο.
Η Μονή κάποτε ήταν ζωντανή και είχε κελιά, μαγειρείο, αποθήκες, σταύλους, που τώρα δεν σώζονται. Μια σημαντική προσπάθεια συντήρησης και ανακαίνισης του Μοναστηριού, έχει ξεκινήσει ο ηγούμενος της Μονής Γηρομερίου π. Μεθόδιος, ωστόσο ακόμη δεν έχουν βρεθεί οι απαραίτητοι πόροι για την ολοκλήρωσή της, παρά το ζήλο του και τον πόθο του.
Πάντως αυτό, που έχει σημασία είναι ότι όσοι πιστοί συμμετείχαν στον εορτασμό της, ένιωσαν την ανέκφραστη χαρά, που πηγάζει από την Ανάσταση και τον πρωτοφανή θρίαμβο του Χριστού, γεγονότα, που καθόρισαν την πορεία ζωής του αγίου Γεωργίου, αλλά και μπορούν να καθορίσουν την πορεία ζωής όλων μας, κάτι, το οποίο οφείλουμε στον ίδιο τον εαυτό μας.
