Είναι απίστευτη η ταχύτητα με την οποία κινούνται τα γεγονότα. Και δεν σταματούν ποτέ. Ούτε καν στις διακοπές μας. Προσπαθούμε όσο γίνεται να μην μας απορροφήσουν. Να μας αφήσουν λίγο χρόνο να αναπνεύσουμε.

Δύσκολο.

Ο Καβάφης θα έλεγε, οι ειδήσεις -αντί για το η Πόλη- μας ακολουθούν.

Πριν κάνω μια «βουτιά» στις εντυπώσεις μου από το πρόσφατο ταξίδι μου στην Ελλάδα και στην ειδησεογραφία θέλω να κάνω μια γενική παρατήρηση:

Είμαστε πραγματικά τυχεροί όσοι έχουμε τη δυνατότητα να επισκεπτόμαστε τα καλοκαίρια την Ελλάδα. Υπάρχουν βέβαια και αλλού πολύ ωραία μέρη. Για μας όμως η Ελλάδα δεν αναπληρώνεται.

Και δεν αναπληρώνεται γιατί δεν την επισκεπτόμαστε ως τουρίστες για να απολαύσουμε τον ήλιο, την θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, το εξωκλήσι, τα μουσεία της κ.τ.λ.

Την επισκεπτόμαστε και σε μια μάταιη προσπάθεια να γυρίσουμε το ρολόι της ζωής μας πίσω.

Να ρουφήξουμε ξανά την εικόνα του πατρικού μας σπιτιού, της ροδιάς στον κήπο του, του χωραφιού. Να ανταμώσουμε με παλιούς φίλους μας, έστω κι αν συχνά δεν μιλάμε πια την ίδια «γλώσσα».

Στην Ελλάδα ψάχνουμε για λύσεις. Για απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής μας. Ψάχνουμε για αναμνήσεις που με τον χρόνο ξεθωριάζουν, σβήνουν, δίνουν την θέση τους, σε αυτό που γίναμε. Σε αυτό που είμαστε.

Ενα πράγμα να τρέμουμε: να μη γεμίσει με χόρτα η αυλή του σπιτιού μας.

Οσο κάποιος μένει εκεί, όσο ανοίγει το σπίτι, τόσο το φως που φωτίζει τις ρίζες μας θα λάμπει, τόσο οι φωνές γενιών συγγενών μας, θα μας καλούν, θα μας καλωσορίζουν και θα μας ξεκουράζουν αλλά και παράλληλα θα μας προστάζουν να κάνουμε το χρέος μας. Οπως το βλέπει κανείς.

Τώρα, όσον αφορά την γενικότερη κατάσταση:

Η κοινωνία είναι ανάστατη. Διακατέχεται από μια γκρίνια και μια ανησυχία.

Η γκρίνια αφορά την ακρίβεια, που είναι πραγματική.

Ετσι, πολλοί περιορίζουν τα έξοδά τους. Από μετακινήσεις – βενζίνη – μέχρι τα εστιατόρια. Δεν αποτελεί όμως αυτό αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Δεν φταίει δηλαδή η κυβέρνηση. Αυτό είναι γενικά κατανοητό.

Ομως αυτό δεν τους ελαφρύνει το πρόβλημα. Και η επίδειξη πλούτου, συχνά αμφιβόλου προέλευσης, κάνει τα πράγματα χειρότερα. Αρα ο κόσμος διαμαρτύρεται.

Κι αυτό δεν μπορεί παρά να έχει και πολιτικές συνέπειες. Οπως σε τόσες χώρες της Ευρώπης.

Η ανησυχία τους, που για πρώτη φορά εισέπραξα μετά από χρόνια σε τέτοιο βαθμό, έχει σχέση με τις τουρκικές θρασύτητες. Οι πιο πολλοί όμως υποβαθμίζουν τον κίνδυνο, αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επιρροής που ασκούν τα ΜΜΕ.

Αυτό που με ανησυχεί ιδιαίτερα είναι η αχαλίνωτη ένταση, στην πολιτική και στην κοινωνία. Αγριες προσωπικές επιθέσεις, κατηγορίες χωρίς αντίκρισμα, φραγμούς, ή σκέψη για το πού αυτά μπορεί να οδηγούν.

Αυτό δεν αποτυπώνεται μόνο στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Είναι και μέσα στη Βουλή όπου γίνονται όλο και πιο απαράδεκτες, αστήρικτες επιθέσεις εναντίον αντιπάλων, που στόχο έχουν την δολοφονία χαρακτήρων, την ηθική εξόντωση των αντιπάλων, χωρίς έγνοια για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ή μπορεί να οδηγηθεί ο τόπος.

Είναι για τον λόγο αυτό που πιθανόν να δυσκολευτεί ο Πρωθυπουργός να κρατήσει την -υπεύθυνη- υπόσχεσή του να κάνει εκλογές στο τέλος της τετραετίας.

Τώρα στα ομογενειακά μας:

Ολοι μιλούν για τον Αρχιεπίσκοπό μας, δυστυχώς με όχι θετικό τρόπο. Κι αυτό ίσχυε μέχρι πριν το τελευταίο περιστατικό. Τώρα η κατάσταση έγινε ακόμα πολύ πιο δύσκολη γι’ αυτόν.

Ετσι, για πρώτη φορά στη μνήμη, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής επισκέπτεται την ελληνική πρωτεύουσα και αντιμετωπίζεται σαν μη γεγονός. Σαν ένας ιεράρχης της σειράς που δεν τον συναντά κανείς, που δεν τον τιμά το κράτος.

Απασχολεί την δημοσιότητα μόνο με πράξεις του που –καλώς ή όχι- προκαλούν σύννεφο αρνητικών αντιδράσεων.

Εν τω μεταξύ, στη Νέα Υόρκη η Κληρικολαϊκή… εκμοντερνίστηκε κι αυτή, υπό την φανερή επιρροή χρυσοπλήρωτων Αθηναίων συμβούλων.

Τα πράγματα αυτά δεν είναι ευχάριστα. Ούτε για τον ίδιο, αλλά ούτε και για την Ομογένεια.

Τρία χρόνια μετά την ενθρόνισή του, ο ιεράρχης που πολλοί από εμάς πιστέψαμε ότι ήταν όντως ελπιδοφόρος, σκόνταψε άσχημα. Και δεν φταίει κανείς άλλος από τον εαυτό του.

Μακάρι να τα καταφέρει να ανατρέψει την αρνητική του πορεία για το καλό της Εκκλησίας και της Ομογένειας. Μακάρι. Αλλά ο κατήφορος δύσκολα ανατρέπεται. Και για τον λόγο ότι δεν δείχνει να μαθαίνει από τα λάθη του.

Να κλείσω με κάτι ευχάριστο:

H απονομή του βραβείου της Ελευθερίας, του ανώτατου τιμητικού βραβείου της Αμερικής, στον πατέρα Αλέξανδρο Καρλούτσο αποτελεί όντως μια πολύ μεγάλη τιμή στον ίδιο, αλλά και στην Ομογένεια που υπηρετεί για δεκαετίες.

Του εκφράζουμε τα πιο θερμά μας συγχαρητήρια.