Κυκλοφόρησε εσχάτως το πόνημα του Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημητρίου με τίτλο «Ενθύμιοι Λόγοι».
Μια φροντισμένη και επιμελημένη έκδοση, ενός δυναμικού και πολλά υποσχόμενου Ιεράρχη της Μητρός Εκκλησίας που μας έχει συνηθίσει από το παρελθόν σε περισπούδαστες εκδόσεις οι οποίες ξεχωρίζουν και προσθέτουν με τον τρόπο τους στην ασύντακτη και υποβαθμισμένη πνευματικά εποχή μας.
Ο Γέρων  Πριγκηποννήσων Δημήτριος  είναι ένας παραδοσιακός Ιεράρχης του Θρόνου γαλουχημένος με τα νάματα της πίστεως αλλά και της γνήσιας φαναριώτικης παράδοσης, αυτής της πολύπλευρης και πολυεπίπεδης.Παράδοση,που ακόμη και αν δεν την είχαμε θα έπρεπε να την εφεύρουμε και να την έχουμε στη ζωή μας.

Ο Σεβ. Γέρων Πριγκηποννήσων Δημήτριος είναι Ιεράρχης της θυσίας, της προσευχής, της μυστηριακής και λειτουργικής ζωής, με ανύστακτο ενδιαφέρον για το εμπιστευθέν από την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία ποίμνιό του αλλά
και για κάθε άνθρωπο.
Είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε από τότε που ήταν Αρχιδιάκονος του ταπεινού και μειλίχιου Πατριάρχη Δημητρίου του καλού. Και τον εκτιμήσαμε για την ευγένεια και τον αξιοπρεπή χαρακτήρα του.

Την εποχή της κρίσεως στις σχέσεις των δύο Εκκλησιών Κωνσταντινουπόλεως και Αθηνών, γνώρισα τον αληθινό Δημήτριο. Το κλίμα ήταν τεταμένο και γω είχα πάρει θέση υπέρ του δοκιμαζόμενου Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου όχι μόνο γιατί είχε δίκαιο αλλά

γιατί έβλεπα που το «πήγαιναν» οι διώκτες του,συνεπικουρούμενοι από κάποια εγχώρια σαπρόφυτα που ευδοκιμούν πάντα σε εποχές που υπάρχουν βούρκα και έλη.

Όπως ήταν φυσικό από την κριτική μου δεν εξαίρεσα τότε  τον Σεβ. Γέροντα Πριγκηποννήσων ( τότε Σεβαστείας) Δημήτριο ο οποίος λόγω των πολλών ειδικών γνώσεων του για τα γεγονότα που ζούσαμε και την Πράξη του 1928,είχε εξελιχθεί στον θεωρητικό της κρίσεως. Άλλωστε ο ειδικός περί την κρίση Τόμος που εξεδόθη τότε με δική του πρωτοβουλία  μαρτυρεί του λόγου μου το αληθές. Υπήρξα πολλές φορές- το ομολογώ- σκληρός και άδικος στην κριτική μου εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα επικριτικός προς τον Δημήτριο.

Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ενώ όλοι οι Φαναριώτες (ακόμη και του Πατριάρχη μη εξαιρουμένου) μου κρατούσαν μούτρα και σχεδόν δεν μου μιλούσαν ο Δημήτριος παρά τα όσα έγραφα εναντίον του  με υποδεχόταν πάντα με αγάπη και με προσκαλούσε να πιω καφέ στο γραφείο του.Αν και έκπληκτος πήγαινα! Και θυμάμαι σε μια επίσκεψη μου στο Φανάρι ενώ ήμουν στο γραφείο του Δημητρίου (το Ιδιαίτερο Πατριαρχικό Γραφείο) άνοιξε αίφνης η πόρτα και ήταν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος σε μια από εκείνες τις αιφνιδιαστικές εφόδους  που αποτολμούσε( κάποιο από τα παπαγαλάκια που ευδοκιμούν στο Φανάρι ανεξαρτήτως εποχής θα του είπε ότι ήμουν εκεί) και εξεπλάγη που με βρήκε εκεί να πίνω με τον Σεβ.Δημήτριο τον καφέ μου και μάλιστα τον άκουγα με θρησκευτική ευλάβεια να αναπτύσσει τις θέσεις του για την κρίση.

Το θετικό από αυτή την ανοιχτόκαρδη και συγχωρητική συμπεριφορά του Δημητρίου ήταν να μειώσω την ένταση και να αμβλύνω τον αιχμηρό τρόπο γραφής μου. Και αυτό ασφαλώς ήταν προς όφελος του Φαναρίου και όχι του Δημητρίου. Αυτό για την ιστορία.

Επανερχόμενος στους «Ενθύμιους Λόγους» του θέλω να καταθέσω πως διαβάζοντας τους κανείς αντιλαμβάνεται τον πλούσιο συναισθηματικό κόσμο του συγγραφέα  και  την μεγάλη Αρχιερατική πείρα που τον διακρίνει.
Πρόκειται για λόγους που εξεφωνήθησαν σε διάφορες λατρευτικές και εκκλησιαστικές εκδηλώσεις, καθώς ο Σεβ. κ. Δημήτριος είναι δεινός ιεροκήρυκας, ακούραστος εργάτης του Ευαγγελίου, με λόγο πνευματικό,  αγιοπατερικό, διαυγή, ξεκάθαρο, αληθινό και πάντοτε «άλατι ηρτυμένο».

 Γνωρίζει «ως καλός ποιμήν» τα πρόβατα της λογικής του ποίμνης «και γινώσκεται» από αυτά, και γι’ αυτό προσπαθεί να θεραπεύσει τα προβλήματα και τις πνευματικές τους ανησυχίες και αναζητήσεις.
Αλλά και ως ευγνώμων υιός, ο Σεβασμιώτατος, δεν λησμονεί την αναφορά του, στον πνευματικό του πατέρα, τον αλήστου μνήμης Οικ. Πατριάρχη κυρό Δημήτριο, κοντά στον οποίο ανδρώθηκε πνευματικά και μυήθηκε στις αρχές και στις παραδόσεις του αειφεγγούς Φαναρίου. Αλλά και κοντά σε όλες τις μεγάλες προσωπικότητες Ιεραρχών  που ζούσαν τότε.

Έτσι, αναφέρεται με υιϊκή αγάπη στις ημέρες της Πατριαρχείας Δημητρίου, του οποίου την γλυκύτητα, το ήθος και την σεμνότητα κληρονόμησε, ως γνήσιος πνευματικός υιός.
Επαναφέρει στην μνήμη των αναγνωστών του, μεγάλες εκκλησιαστικές μορφές που κόσμησαν στην Εκκλησία του Χριστού, προβάλλοντας το έργο τους και την μαρτυρία τους.

Γίνεται έτσι ένας ιστορικός του μέλλοντος και –Κύριος οίδε- ίσως ένας αυτόπτης συναξαριστής.
Η γραφίδα του Σεβασμιωτάτου λιτή μα περιεκτική, αποπνέει άρωμα πνευματικό, εκκλησιαστικό, ορθόδοξο και ρωμαίϊκό.Τα βιώματά του στην Βασιλίδα των Πόλεων και οι πνευματικές του εμπειρίες, αποτυπώνονται στα μεστά και αγιοπνευματικά κείμενά του.
Ο Γέρων  Πριγκηποννήσων, όχι μόνο με την συγγραφή του, αλλά με την εν γένει παρουσία του,τις Αρχιερατικές Συνοδικές παρεμβάσεις του δίπλα στον Μεγάλο οραματιστή Πατριάρχη μας  Βαρθολομαίο, βάζει την δική του σφραγίδα για την αγάπη του Χριστού και το μέλλον του Πατριαρχείου. Στέκεται σ’ ένα προκεχωρημένο φυλάκιο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, δίνοντας την μαρτυρία της επισκοπικής του διακονίας, του λαμπρού Ιεράρχου του Θρόνου, του αληθινού Ρωμιού παπά,που προτιμά το «στασίδι» του στο ταπεινό Φανάρι, το οποίο δεν το ανταλλάσσει με όλα τα πλούτη και την εξουσία όλου του κόσμου! Άξιος!