Στις μέρες μας το παγκόσμιο σκηνικό συνθέτουν αιματηρές συρράξεις, βίαιες αναστατώσεις, αδικίες και
αγριότητες που προσβάλλουν την ανθρώπινη υπόσταση και πιστοποιούν την απογοητευτική εικόνα του
πολιτισμένου κόσμου. Ο άνθρωπος και ιδιαίτερα ο νέος βρίσκεται παγιδευμένος μέσα στην
πολυπλοκότητα των αντιφάσεων της σύγχρονης εποχής, που επιχειρούν την αλλοτρίωση και χειραγώγηση
του. Οι αξίες κηρύσσονται έκπτωτες, προβαλλόμενα μοντέλα ζωής ακροβατούν σε εύθραυστες
ισορροπίες, διαπροσωπικές σχέσεις εξασθενούν μέσα στο γενικότερο κλίμα ανασφάλειας και φόβου. Η
επιβίωση του ανθρώπου με όρους ανθρωπιάς καθίσταται ολοένα δυσκολότερη και η προσπάθεια του
για ανασύνταξη τον βρίσκει να έχει παραιτηθεί ασθμαίνοντας από ηθική κόπωση. Τρόπους και μεθόδους
μπορεί να αναζητήσει στα μεγάλα αποθέματα της παγκόσμιας γνώσης και σοφίας, την εσωτερική
ισορροπία και την προσωπική του ολοκλήρωση, όμως, μπορεί με έμπνευση να οικοδομήσει μέσα από
την Ορθόδοξη Παράδοση της Εκκλησίας, που εδώ και αιώνες είναι θεμελιωμένη σε πελώριους τύμβους
από ιερά οστά αγιασμένων μορφών που αγωνίστηκαν ακολουθώντας το παράδειγμα του Κυρίου.
Ένα πνευματικό κεφάλαιο ανεκτίμητης αξίας, ανέγγιχτο
από κάθε φθοροποιό τάση στο πέρασμα του χρόνου,
αναδεικνύεται η ζωή, το έργο και η παρακαταθήκη του
Επισκόπου Σισανίου και Σιατίστης Αντωνίου Γ. Κόμπου.
Υπηρετώντας ως δάσκαλος αρχικά και ως καθηγητής
Θεολόγος Μέσης και στη συνέχεια Εκκλησιαστικής
Εκπαίδευσης, διατελώντας ταυτόχρονα και Διευθυντής
με τις δημοκρατικές και παιδαγωγικές ιδέες του,
προπορευόμενος της εποχής του, με την υψηλή μόρφωσή
και το σπουδαίο συγγραφικό του έργο, συνέβαλλε να
ανοίξουν νέοι ορίζοντες στην Ελλάδα από το 1950 και
μετά.
Με βαθιά και μακρόχρονη, «παιδιόθεν», εκκλησιαστική
παιδεία, προσέρχεται «περίτρομος εἰς τῆς Ἱερωσύνης το
προαιρετικόν μεν, ἀλλά και τόσον μέγα Μυστήριον» με
την εις πρεσβύτερον χειροτονία του στις 4-12-1967,
έχοντας πλήρη επίγνωση της ευθύνης που απαιτεί το
«φρικτόν θυσιαστήριον τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ».

Ο Επίσκοπος Σισανίου και Σιατίστης
ΑΝΤΩΝΙΟΣ Γ.ΚΟΜΠΟΣ

Θα αποδειχθεί ο σεμνός Κληρικός με βαθύτατη πνευματικότητα, που συνειδητά διαδραμάτισε
ουσιαστικό ρόλο στην ζωή του πιστού, αφήνοντας τη σφραγίδα του στο ιστορικό πέρασμά του.
Καθοδηγητής οδήγησε τους ανθρώπους από την αμάθεια και την άγνοια στη γνώση, την κατανόηση και
οικειοποίηση της Χριστιανικής Διδασκαλίας και των υψηλών νοημάτων της.
Οι μαθητές των Εκκλησιαστικών Σχολών όπου και δίδαξε αγαπούσαν τους καθηγητές τους καθώς η
προσφορά των Σχολών υπήρξε πολύ σημαντική στην ελληνική κοινωνία. Τον καθηγητή και Διευθυντή
όμως, τον π. Αντώνιο Γ. Κόμπο δεν τον αγαπούσαν απλά, τον ελάτρευαν! Δεν έμοιαζε με κανέναν ! Υπήρξε
για τους μικρούς σπουδαστές Πατέρας και Διδάσκαλος, οικειοποιούμενος καθόλα τον τρόπο ζωής και
συμπεριφοράς του Αγίου Νεκταρίου και έπαιρνε σάρκα και οστά «η φήμη του που έφτανε πριν από
εκείνον και έλεγε πως πρόκειται για έναν ΑΓΙΟ!» . Αντιλαμβανόμενοι την υπεροχή του σε όλους τους
τομείς, την απεραντοσύνη της καλοσύνης του και τη θυσιαστική του αγάπη να εκχέεται αθόρυβη και
πλούσια, δείχνοντας την αντοχή και τη στερεότητά της μέσα στις ποικίλες δυσκολίες της
καθημερινότητας, τον αποκαλούν τόσο μεταξύ τους, όσο και μπροστά του «Άγιο Διευθυντή». Έτσι σε
όλους τους χώρους αντιλαλούν οι μαθητικές φωνές απευθυνόμενοι ο ένας στον άλλο:
«-Σε ζητάει ο Άγιος…» «-Σε βρήκε ο Άγιος Διευθυντής ;».

Ο παλμός της ζωής του «Αγίου Διευθυντή» γίνεται φανερός σε κάθε εκδήλωσή της και οι μαθητές που τον
ακολουθούν στις γνώριμες οδοιπορίες και στις γοητευτικές αναβάσεις, το διαπιστώνουν:
«Τον ελεύθερο χρόνο του, μας έπαιρνε μαζί του και ανεβαίναμε στον εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία.
Του άρεσε πολύ αυτή η διαδρομή, όμως εμείς δε μπορούσαμε να τον φτάσουμε.
– Άγιε Διευθυντά, τρέχετε τόσο πολύ, δε μπορούμε να σας φτάσουμε!! Λέγαμε λαχανιασμένοι.
-Αχ δεν έχετε ψυχή μωρέ, δεν έχετε ψυχή … απαντούσε και συνέχιζε αυτός να προπορεύεται.
Όταν φτάναμε στο εξωκκλήσι, καθόμασταν και μας μιλούσε, μας μιλούσε Θεέ μου, τόσο ωραία! Μας
ανέλυε το Συναξάρι της ημέρας, μας εξηγούσε λόγους του Αγίου Βασιλείου, μας συμβούλευε και
εμείς ακούγαμε, ακούγαμε και δε χορταίναμε να βλέπουμε εκείνο το πρόσωπό του με την τόση
ιλαρότητα …!
Εμείς τον αποκαλούσαμε «ο Άγιος Διευθυντής» και πολλές φορές μόνο «ο Άγιος», γιατί ό,τι έλεγε
και έκανε αυτός ο άνθρωπος έβγαινε από την ψυχή του!»
Ακόμα και σήμερα στην Εκκλησιαστική Σχολή στις
παρυφές της Ξάνθης, μπορεί ο ευλαβικός
προσκυνητής να αφουγκραστεί τον απόηχο, μέσα
στο θρόισμα των φύλλων, την ώρα που τα κλαδιά
γέρνουν πάνω στον ιστορικό Ναό των Παμμεγίστων
Ταξιαρχών, από τις νεανικές προσφωνήσεις προς τον
Διδάσκαλο και να βιώσει την κατάπληξή τους όταν
μπροστά στα μάτια της άδολης νεανικής ψυχής τους
κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, την ώρα
της Μεγάλης Εισόδου έβλεπαν τον π. Αντώνιο «να
ίπταται!» κρατώντας στα χέρια του τα προσφερόμενα
Τίμια Δώρα. Στον ιστορικό αυτό ναό πόσες φορές τον
είχαν δει «να μην πατά στη γη», πόσες συγκινήσεις
είχαν ζήσει. Πόσες φορές ενώ έκλειναν τα βλέφαρά
τους γέρνοντας στα στασίδια στις 4:00 τα
ξημερώματα, εκείνος «φιλακόλουθος και
ακούραστος διάβαζε ώρες ολόκληρες… και δεν
τελείωνε, δεν τελείωνε, τι κουράγιο είχε! Δεν έχανε
ούτε ένα νι ή ένα σίγμα…εκείνες οι καταβασίες!».
Πόσες εμπειρίες τους είχαν σημαδέψει και

διαμόρφωσαν μια σχέση που θα διατηρηθεί σε όλη
την πορεία της ζωής τους. Εκείνοι θα τον κλείσουν
στην ψυχή τους και εκείνος ο στοργικός Ποιμένας θα
έχει την πατρική του αγκαλιά ανοιχτή να τους
περιμένει πάλι και πάλι.

Υπέρμαχος του δικαίου ο π. Αντώνιος Κόμπος και του καλού στο όνομα της Αγίας Τριάδος, ανεξίκακος και
συγχωρητικός, αγωνίστηκε πολύ να ξεριζώσει κάθε δοξασία και κάθε κακότητα με προσωπική θυσία και
κίνδυνο της ίδιας του της ζωής, ακόμα και όταν οι συνθήκες υπήρξαν προκλητικά δυσμενείς. Τα λόγια του και
οι ιδέες του μεταβλήθηκαν σε πράξη αποτελεσματική, έγιναν δράση μέσα από μια προσπάθεια ανάπλασης
της πνευματικής ζωής του πιστού στις ποικίλες κοινωνικές της εκφάνσεις, μέσα και έξω από τις διδασκαλικές
αίθουσες που γέμιζαν ασφυκτικά για να τον ακούσουν, καθώς «ο κόσμος έτρεχε να τον ακούσει σαν το
μελίσσι, ήταν ένας χείμαρρος» και ως επακόλουθο κατέκτησε τις καρδιές όλων, όπου κλήθηκε να
υπηρετήσει. Πάτμος, Αρεόπολη, Κόρινθος, Κατερίνη, Ξάνθη, Λαμία, ο ερχομός του κάθε φορά άνοιγε ένα
νέο κεφάλαιο, μαθητές και πιστός λαός από νωρίς αντιλαμβάνονται τη συγκροτημένη προσωπικότητα και
τους ασκητικούς αγώνες του, καθώς επρόκειτο «για έναν μοναδικό άνθρωπο που ενέπνεε και γοήτευε» και
στο αντίκρισμά του π. Αντωνίου κάνουν το σταυρό τους, καθώς ακτινοβολούσε από τη Θεία Χάρι.

Κατόπιν αντιλάλησαν τα Ακαρνανικά Όρη, τα δυσπρόσιτα χωριά της Αιτωλίας που περπάτησε σπιθαμή
προς σπιθαμή ο θεόπνευστος Ιεροκήρυκας π. Αντώνιος Κόμπος από το 1970 και έκανε όλους τους
Αιτωλοακαρνάνες να τον αγαπήσουν και να παραδεχτούν πως πρόκειται πραγματικά για έναν «για έναν
Άγιο» , για «ἕναν ὁσιακῆς βιοτῆς Ἱεροκήρυκα» και ο Επίσκοπός Αιτωλίας Θεόκλητος απερίφραστα θα
καταθέσει:
« … κατέκτησες τας καρδίας τοῦ λαοῦ μας, ὁ ὁποῖος σε ἔβλεπεν ὡς νεώτερον Κοσμᾶν
Αἰτωλόν… Οἱ πόδες σου ἔτρεχον παντοῦ, εὐαγγελιζόμενοι εἰρήνην, εὐαγγελιζόμενοι τα
ἀγαθά τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἥρεμα, ταπεινά, ἁπλᾶ, χωρίς θορύβους, χωρίς
τυμπανοκρουσίας, και ἐπιδεικτικάς προβολάς..»
Αξιοποιώντας στο έπακρο τις πνευματικές και ψυχικές του δυνάμεις, στοχεύοντας αφενός στην ολοένα
αυξανόμενη τελείωση, θέτοντας την ύπαρξή του ολόκληρη στη διάθεση του Κυρίου και αφετέρου
υπηρετώντας με κάθε πρόσφορο τρόπο τον πλησίον, φανέρωσε σε κάθε περίπτωση την ευγένεια της ψυχής
του και το επίπεδο της αρετής του.
Το 1974 με Θεία Πρόνοια εκλέγεται παμψηφεί Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης και σειρά έχουν οι
βουνοκορφές της Δυτικής Μακεδονίας να αντηχήσουν την αλήθεια, καθώς όχι μόνο οι κάτοικοι αλλά και
«οἱ λίθοι κεκράξονται»: «- Ε… αυτός είναι πράγματι άλλος Επίσκοπος! Αυτός είναι Άγιος!». Σε κάθε
περιοχή, όπου και αν βρέθηκε, οι άνθρωποι ψηλαφώντας την ένθεη ζωή του μέσα από την τραχύτητα των

δοκιμασιών, νιώθουν θαυμασμό και ευγνωμοσύνη, καθώς συμβάλλει ευεργετικά στην συνδιαμόρφωση
της δικής τους ζωής .
Ο Ιεράρχης Αντώνιος Γ. Κόμπος πείνασε και δίψασε για το Χριστό. Στερήθηκε και δοκιμάστηκε για τον
πλησίον χωρίς δειλιάσεις και παραιτήσεις την κρίσιμη ώρα και το μόνο που ζήτησε σε όλη του τη ζωή ήταν
«ένα τσαγάκι με λίγο μέλι» και το μόνο που κράτησε ήταν τα φθαρμένα του άμφια, το τριμμένο και τόσο
τιμημένο του ράσο, γιατί αγάπησε την κατά Θεόν πτωχεία. Πρότυπο ανωτερότητας, αστείρευτης ανθρωπιάς
κατέθεσε τα πάντα στην υψηλή αποστολή που του εμπιστεύτηκε ο Κύριος, πάντα χαμογελαστός και
προσηνής, δίχως να κουραστεί, δίχως να βαρυγκωμήσει, γεμάτος καλοσύνη. Μα ο Αντώνιος Σιατίστης ήρθε
«να διακονήσει και όχι να διακονηθεί !». Μοίρασε αφειδώλευτα κάθε υλικό αγαθό, διέθεσε όλο τον χρόνο
του, αρνήθηκε κάθε άνεση και δόθηκε με διάπυρη αγάπη και αδιάλειπτη προσευχή προς τον Κύριο και το
έργο που του ανέθεσε. Έφτασε έτσι να ακτινοβολεί πέρα από τη μικρή Μητροπολιτική του περιφέρεια και να
κερδίσει επάξια περίοπτη θέση στη συνείδηση των ανθρώπων πέρα από το χώρο και το χρόνο.
Η πνευματική υπεροχή και η ηθική του ακεραιότητα δεν επιτρέπουν στον ταπεινό Ιεράρχη να αποδεχτεί
τα στενά όρια του βολικού, να υποταχθεί στο ωφελιμιστικό, παραμένει ασυμβίβαστος με στάσεις ζωής που
οδηγούν ολοένα και χαμηλότερα. Ελεύθερος και αδέσμευτος, το πρόσωπο του ανθρώπου θέλει να
ανορθώσει και χαμηλώνει ο ίδιος σκύβοντας στοργικά εκεί που ο άνθρωπος έχει πέσει, αποστρέφεται την
αμαρτία, συγχωρεί όμως τον αμαρτωλό. Δεν θέλει να τον υποβιβάσει, την αξιοπρέπειά του προσώπου θέλει
να δικαιώσει καθώς επιθυμεί να δει τον άνθρωπο στο ύψος του, ακέραιο, αντάξιο της βασιλείας του
Κυρίου. Τη φωνή του Κυρίου μεταβιβάζει που ζητά άνθρωπο ολοκληρωμένο, ικανό να ζήσει με γνησιότητα
και ελευθερία, σεβόμενος τον εαυτό του και τους άλλους, με καθαρότητα, χωρίς υποκρισία, καθώς «ὁ
ἀληθής χριστιανός ἔχει ἀνυπόκριτον πίστιν και την θείαν ἐλπίδα την ὁποίαν ουδέποτε
ἀποβάλλει».
Εμφορούμενος από τα γνήσια Χριστιανικά ιδεώδη, πλούσιος σε πνευματικές κατακτήσεις μετέδωσε στον
δοκιμαζόμενο καθημερινό άνθρωπο τη δύναμη της πίστης, της αγάπης και της ελπίδος. Μέχρι το τέλος της
ζωής του συνέχισε αταλάντευτα να αντιμάχεται τη φαυλότητα και τον εγωισμό και να διακηρύσσει την
ύψιστη αξία της αγάπης, καθιστώντας ξεκάθαρο το μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης και του ευγενούς
προορισμού της.
Η παλλόμενη από αγάπη καρδιά του Ιεράρχη και τα υγρασιασμένα του μάτια προδίδουν την υψηλή
ευαισθησία του κάθε φορά που αναφέρεται στις αδικίες, στις ανισότητες, στην συκοφαντία που επιχειρεί
την ισοπέδωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στους ποικιλοτρόπως βασανισμένους ανθρώπους, τονίζοντας
πως «όλοι οι άνθρωποι είμαστε αδέλφια! Ναι αδέλφια, ανεξαιρέτως το χρώμα ή τις συνήθειες», γι’ αυτό και
χρειάζεται μεγάλη προσοχή «να μην στεναχωρήσουμε τον αδελφό μας». Μαχόμενος καθημερινά για την
επικράτηση των Χριστιανικών αξιών και προσευχόμενος παρακαλεί :
«να ἐπικρατήσῃ εἰς τον κόσμον ὁλόκληρον ἡ πολυπόθητος εἰρήνη και ἀγάπη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων».
Τολμηρός και αποφασιστικός δεν δίσταζε να στηλιτεύει κάθε τι ψεύτικο, κάθε τι που μπορεί να
λεηλατήσει την ανθρώπινη ψυχή, οριοθετώντας το επίπεδο δράσης του ανθρώπου, ξυπνώντας από το
λήθαργο την αποκοιμισμένη συνείδηση, ενισχύοντας τον αδύναμο να βρει την λανθάνουσα αγωνιστικότητά
του, αναδεικνύοντας αξίες, υποδεικνύοντας δρόμους, δημιουργώντας νέους όρους ζωής μακριά από τα
τετριμμένα σχήματα.
Γνήσιος και διακαής ο πόθος του να οδηγηθεί στη σωτηρία η «αθάνατος ψυχή» του ανθρώπου, αγωνίστηκε
να επιτύχει το συνταίριασμα της πνευματικής ανάβασης μέσα από τη δυσχερή πραγματικότητα,
υπενθυμίζοντας σε τόνους διδασκαλικούς : «εδώ δεν ήρθαμε να φάμε και να πιούμε…!». Όχι δεν είναι
αυτός ο στόχος. Ο άνθρωπος επιδιδόμενος προκλητικά στην ικανοποίηση υλικών αναγκών παραβλέπει τον
ανώτερο σκοπό της ύπαρξής του, χάνοντας την αίσθηση του ηθικού και αληθινού, απογυμνωμένος οδηγείται
σε πνευματικό και ψυχικό μαρασμό. Ο ιερός Ποιμένας επισημαίνει:

«Ἡ παροῦσα ζωή δεν ἔχει προοπτικήν τον θάνατον, ἀλλά την αἰωνιότητα μαζί με
τον Χριστόν. Δια τοῦτο και ἡ καθημερινότης πρέπει να ἐντάσσεται εἰς την ὅλην
προοπτικήν τῆς αἰωνιότητός μας».
Ως επιστέγασμα της αγιασμένης πορείας του, ηχηρή αναγνώριση θα καταγραφεί με τον πιο εμφατικό
τρόπο, κατά την τελευταία ημέρα, εκείνη της εξοδίου ακολουθίας, την 18η Δεκεμβρίου 2005, όταν
συγκινημένος ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που εγνώριζε πολλά, στον επικήδειο λόγο του μετέφερε το

κλίμα που δημιούργησε ανά την Ελλάδα η είδηση της κοιμήσεως του Ιεράρχη : « όταν χθες το πρωί
ανηγγέλθη η προς Κύριον εκδημία του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου της Ιεράς Μητροπόλεως Σισανίου και
Σιατίστης κυρού Αντωνίου, απ’ όλα τα χείλη εξήλθε μία μυριόστομος κραυγή, μία λέξις μόνο την οποίαν οι
πάντες εξεστόμισαν και η λέξις ήτο : ένας Άγιος πέθανε!» και το πλήθος κόσμου που παρίστατο
συγκλονισμένο από αυτά που είχε ζήσει και ζούσε επανέλαβε αντιφωνώντας με ένα στόμα: «ΑΓΙΟΣ!».
Στον Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Σιατίστης στις 12 Ιουνίου του 1974 πλήθους λαού υποδέχθηκε τον νέο
Επίσκοπο Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιο Κόμπο και του απέδωσε τιμές ως «ΑΞΙΟ!» και στις 17/18-12-
2005 πλήθος λαού υποκλίθηκε μπροστά του και του απέδωσε τιμές ως «ΑΓΙΟ!»
Το σκήνωμα του Αγίου Επισκόπου που ετέθη για προσκύνημα, εξέπεμπε τη γαλήνη και την ουράνια
μακαριότητα. Οι πιστοί βρίσκονται μπροστά στο οδυνηρό φάσμα του θανάτου, όμως ο Ιεράρχης τους είχε
προετοιμάσει και παρείχε με βεβαιότητα την ελπίδα:

«Την τελευταίαν λέξιν εἰς το δρᾶμα τοῦ ἀνθρώπου δεν την ἔχει τώρα ὁ σκοτεινός και
ψυχρός τάφος. Ἡ ψυχή εἶναι ἀθάνατος και συνεχίζει την πορεία της προς τον οὐρανόν,
ἀπό στιγμῆς που νεκροῦται το στόμα και σβύνει ή πνοή.
Ὑπό το Φῶς τῆς Ἀναστάσεως ὁ θάνατος εἶναι ἠ ἀποδημία προς τον οὐρανόν, ἀφοῦ ὀ
Χριστός προπορευθείς μᾶς ἑτοίμασε τόπον ἀναπαύσεως και μᾶς ἀναμένει!»{Π.Ε 2000}
Οι πρεσβείες του Επισκόπου Αντωνίου Σισανίου και Σιατίστης προς τον Κύριο Ιησού Χριστό και την
Υπεραγία Θεοτόκο μετά την κοίμησή του, θα είναι τόσο ισχυρές, ώστε πολλοί άνθρωποι θα καταφθάνουν
στο μνήμα του να προσκυνήσουν και να ζητούν με την προσευχή τους την παρέμβασή του στη ζωή τους,
μαρτυρώντας ότι πρόκειται για έναν «Άγιο!».
Στον ιερό χώρο της Μητροπόλεως Σιατίστης, η είσοδος εξακολουθεί να παραμένει ανοιχτή νυχθημερόν για
την φιλόξενη υποδοχή, όπως άλλοτε, και προσέρχονται άνθρωποι από παντού: αγαπημένα συγγενικά και
οικεία πρόσωπα, φίλοι και συνεργάτες αλλοτινοί, κληρικοί και λαϊκοί, πνευματικά του παιδιά από την
Πελοπόννησο έως τον Έβρο και από την Κέρκυρα έως τη Μυτιλήνη, προσκυνητές από όλη την ηπειρωτική
και νησιωτική χώρα και το εξωτερικό. Ο καθένας προσκομίζει την αγάπη, το σεβασμό, την ευλάβεια, τα
αιτήματά του προς τον Ιερό Πατέρα με το δικό του τρόπο.
Αγαπημένα πνευματικά παιδιά του εναπόθεσαν χώμα κατά την ταφή του, από την πολυαγαπημένη γη της
Αργολίδος που τον γέννησε και τον εξέθρεψε, στο μνήμα του στη Μακεδονική γη που τον δέχτηκε και τον
αγκάλιασε ευλαβικά στα σπλάχνα της. Ο αείμνηστος Τάσος δεν παρέλειψε τα πορτοκάλια με τους
ευωδιαστούς ανθούς από το Κιβέρι. Κάποιος κρατά κεράκια και θυμίαμα, λάδι για το καντηλάκι, ο
πονεμένος τη φωτογραφία αγαπημένου προσώπου και δάκρυα με πόνο ψυχής επιστάζουν στο ιερό μνήμα,
κάποιος άλλος ένα τριαντάφυλλο και τα παιδιά αφήνουν λεπτόμισχα αγριολούλουδα έτσι απλά και
απροσχεδίαστα και γίνονται συμμέτοχοι σε όσα φανερά ή μυστικά συντελούνται, ενώ ο υμνωδός συνθέτει
ύμνους.
Πρόκειται για όλους εκείνους που τον γνώρισαν και τον αγάπησαν, που τον συνάντησαν και τον
θαύμασαν, που τον άκουσαν και τον παραδέχτηκαν και άλλοι μετά την κοίμησή του που τον αναζήτησαν και
τον βρήκαν. Όλοι στρέφουν τα πνευματικά τους μάτια στον Ουράνιο Πατέρα και τον ευχαριστούν που τους
αξίωσε αυτή τη συνάντηση. Απερίγραπτη η ευγνωμοσύνη και κοινή η παραδοχή : η φωνή του Ιεράρχη
εξακολουθεί να ηχεί στη ζωή τους, τα λόγια του συνεπαίρνουν και οι διδαχές του συγκλονίζουν, η
θεραπευτική επίδραση του λόγου του καθίσταται και πάλι επίκαιρη, η δύναμη της προσευχής του ιαματική,
τα έργα του παραδειγματίζουν.
Ο Αντώνιος Σιατίστης ο πνευματικός οδηγός της ζωής τους, που διορθώνει και πάλι τα λάθη με πατρικό
και εμπιστευτικό τρόπο. Εκείνοι που ποτέ δεν τους ήταν αρκετός ο χρόνος δίπλα του, εκείνοι που θα ήθελαν
να τον αντικρίζουν διαρκώς, να τον ακούν αδιάκοπα, να βρίσκονται κοντά του. Τώρα, μετά την κοίμησή του,
θέτουν σκοπό της ζωής τους να εφαρμόζουν τις συμβουλές του, να ακολουθούν τις νουθεσίες του.
Αναπολούν με σεβασμό τον Ιερό Πατέρα και η ψυχή τους γεμίζει γλυκύτητα και ζεστασιά. Δεν τον
σκέπτονται, ούτε τον επικαλούνται περιστασιακά. Τον εντάσσουν στην καθημερινότητά τους μέσα από τη
δύναμη της προσευχής, τον αισθάνονται διαρκώς δίπλα τους, με ριζωμένη την αγάπη και το σεβασμό στην
ψυχή τους.
Έτσι ξεπερνούν την μονοδιάστατη έννοια του χρόνου και του χώρου, προχωρούν πέρα από την εγκόσμια
διάστασή τους. Τα συμβατικά όρια καταργούνται και περιέρχονται σε μια διαφορετική αίσθηση,

αντιλαμβάνονται πως ο χρόνος που πέρασε κοντά του δεν αποτελεί παρελθόν αλλά επιδρά στο παρόν,
ενεργοποιώντας την αίσθηση του μέλλοντος και προϊδεάζοντας για το διαχρονικό και αιώνιο που θα ζήσουν
με πνευματικό τρόπο. Ο χρόνος που έζησαν κοντά του βαθαίνει ολοένα και ο χώρος που κινήθηκαν μαζί του
διευρύνεται.
Η εμπειρία της κοιμήσεως του Ποιμενάρχη παρέχει τη δυνατότητα στον κάθε πιστό πέρα από το χρόνο
και το χώρο, σε εκείνον που νοερά τον επικαλείται, μέσα από θερμή προσευχή, με την καρδιά του
στραμμένη στον Κύριο, να απλώσει τα χέρια προς τη Θεία αιωνιότητα και ο Ιερός Ποιμένας Αντώνιος που
διατηρούσε πάντα αγάπη καθαρά πνευματική, τώρα πολύ περισσότερο παρακολουθεί και είναι έτοιμος να
ανταποκριθεί στην κλήση για βοήθεια, να οδηγήσει τα αβέβαια και διστακτικά βήματα σε ασφαλή πορεία. Η
ευλογία που ζητά ο πιστός από τον ταπεινό Ιεράρχη σφραγίζει τη ζωή του, επενεργώντας με τρόπο θαυμαστό
ειρηνεύει την ψυχή του, συντελεί στο να βλέπει ό,τι τον απασχολεί με διαφορετική οπτική. Ο Ιεράρχης είναι
ένας σύνδεσμος αγάπης και μια φωνή δυνατή, προσευχητική που μεταφέρει στον Κύριο όλα όσα η ψυχή
του πιστού έχει ανάγκη.
Η κοίμησή του στις 17-12-2005 έκανε ένα πλήθος ανθρώπων να νιώσουν την ορφάνια και τον βαθύ πόνο
του αποχωρισμού και έμοιαζε η συνέχεια δύσκολη, η δύναμη όμως του Θεού βρίσκει τρόπους να φανερωθεί
μέσα στη ζάλη της καθημερινότητας, άλλοτε με διακριτικούς ψιθύρους και άλλοτε με κραυγαλέες ενδείξεις
παρουσίας του Ιεράρχη. Πέρα από το χρόνο, εδώ μπροστά στο σκήνωμα του Ιερού Πατρός του Αντωνίου
Σισανίου και Σιατίστης κάποια προσωπική επιτυχία ή φευγαλέα ευτυχία δεν μπορεί να αναμετρηθεί με τη
ζωή που προβάλλει ατελείωτη μπροστά στον προσκυνητή. Εδώ ο καθένας συνειδητοποιεί τη μικρότητα του
πρόσκαιρου μπροστά στη μεγαλοσύνη του αιώνιου και εύχεται και παρακαλεί να αξιωθεί και εκείνη την
ουράνια συνάντηση με τον Άγιο Ιεράρχη, τον Αντώνιο Σιατίστης ενώπιον του Κυρίου, της Υπεραγίας
Θεοτόκου και όλων των Αγίων. Τον δρόμο τον δίδαξε ευκρινώς ο ίδιος :
« Ἄς διέλθωμεν ἕως Βηθλεέμ μετά τῶν ποιμένων τῆς Γεννήσεως. Ἐκεῖ θα ἀντικρύσωμεν την
ἀσύλληπτον εἰκόνα τῆς ἀντιθέσεως μεταξύ Θεοῦ και ἀνθρώπου. Το ἐνδιαφέρον τοῦ Θεοῦ δια τον
ἄνθρωπον, την ἀδιαφορίαν τοῦ ἀνθρώπου δια τον Θεόν.
Ἀπερροφημένος ὁ ἄνθρωπος ἀπό τα πρόσκαιρα και ἐφήμερα, ὑποδουλωμένος εἰς τα ἐπίγεια και
τα πράγματα του κόσμου δεν δύναται να ἀναγνωρίσῃ τον Λυτρωτήν και Σωτῆρα Του. Δεν ἔχει δι
αὐτόν κατάλυμα…Αὕτη εἶναι ἡ εἰκών, την ὁποία συνθέτει ἡ σχέσις τοῦ Ἁγίου Θεοῦ με τον
ἁμαρτωλόν ἄνθρωπον. Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Περιφρόνησις Τούτου ὑπό τοῦ ἀνθρώπου.
Ἄς γονατίσωμεν μπροστά εἰς την Φάτνην και ἄς ἐμβαθύνωμεν περισσότερον εἰς το Μέγα
Μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ.» {ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ,1985}
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Σοφία Τρικελίδου
Φιλόλογος-1 ο ΓΕΛ Κοζάνης