ΤΟΥ ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗ Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος-Ναυπάκτου
ΟΙ «ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ»
Υπάρχουν και «Ιεροί Κανόνες» που προστατεύουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Κληρικών και Μοναχών. Ιδού λίγα από τα πολλά παραδείγματα·
Ζ´ Οικουμενική Συνοδος
Να τρώνε για να ζουν. Να τρώνε μαζί με άνδρες και με γυναίκες. Κανών κβ (22)
Αγίων Αποστόλων
Να τρώνε, όταν ταξειδεύουν, σε εστιατόρια, να μένουν σε Ξενοδοχεία. Κανών νδ (54)
Να τούς βοηθούν να επιβιώσουν, οι Επίσκοποι. Κανών νθ (59)
Να σέβονται οι άλλοι την τιμή και υπόληψή τους. Κανών νς (56)
Να μη τιμωρούνται δύο φορές για το κάθε σφάλμα. Κανών κε (25)
Πενθέκτη Οικουμενική Συνοδος
Να απολαμβάνουν τιμή και σεβασμό οι Πρεσβύτεροι. Κανών ζ (7)
Να έχουν δικαίωμα στον Γαμο. Κανών ιγ (13)
Να διδάσκουν τον λόγο του Θεού. Κανών ιθ (19)
Να μη γίνεται αλλαγή της Μονής τους σε κοσμικό κέντρο (σ.σ.π.χ.Καζίνο;..). Κανών μθ (49)
Δ´ Οικουμενική Συνοδος
Να χειροτονούνται δωρεάν. Κανών β (2)
Να προσφεύγουν σε εκκλησιαστική δίκη. Κανών θ (9)
Να προσφεύγουν σε δίκη για αδικίες του Μητροπολίτη. Κανών ιζ
Να εξετάζονται οι κατηγορίες τους εναντίον Επισκόπων η Κληρικών. Κανών κα (21)
Να μη γίνεται αλλαγή της Μονής τους σε κοσμικό κέντρο (σ.σ.π.χ.Καζίνο;..). Κανών κδ (24)
Γ´ Οικουμενική Συνοδος
Να μην αναγνωρίζεται η καθαίρεση Κληρικών για την ευσεβειά τους. Κανών γ (3)
Α´ Οικουμενική Συνοδος
Να συγκατοικούν με γυναίκες συγγενείς, η υπεράνω υποψίας. Κανών γ (3)
Να προστατεύονται από την εμπάθεια Επισκόπου. Κανών ε (5)
Ουδέποτε οι Τοπικές και Οικουμενικές Συνοδοι, και οι «Ιεροί Κανόνες» δεν απαίτησαν από τούς Κληρικούς, τούς Μοναχούς και τις Μοναχές να απαρνηθούν τα Ανθρώπινα Δικαιώματά τους, ώστε να μείνουν μόνον με τις υποχρεώσεις, που διατάζουν οι εκκλησιαστικές αποφάσεις εις βάρος Κληρικών και Μοναχών. Ετσι, Κληρικοί, Μοναχοί, Μοναχές έχουν μεν υποχρεώσεις, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά έχουν και Ανθρώπινα Δικαιώματα, όπως όλοι οι άνθρωποι.
Και ουδέποτε Ιερέας η Διάκονος η Μοναχός, η Μοναχή, δήλωσε προφορικά η γραπτά, και μόνος του και δημόσια, τάχα με την αποδοχή της Ιερωσύνης τους, η της Μοναχικής τους ιδιότητος, ότι απαρνιώνται τα Φυσικά η Νομικά Ανθρώπινα Δικαιώματά τους. Ούτε καν δήλωσε ποτέ κανένας τους, δημόσια, ότι αποδέχεται τις διαταγές των «Ιερών Κανόνων». Πλήθη χριστιανών έχουν συμμετάσχει σε χειροτονίες Κληρικών η Μοναχών, και ουδέποτε άκουσαν και είδαν τον χειροτονούμενο, να λέει δημόσια, ότι απαρνιέται τα Φυσικά η Νομικά Ανθρώπινα Δικαιώματά του. Ούτε όλα, ούτε πολλά, ούτε μερικά, ούτε ένα. Ούτε δήλωσε ποτέ κανένας τους, δημόσια, ότι αποδέχεται τις απαγορεύσεις των «Ιερών Κανόνων». Και ουδέποτε κάποιος χειροτονών η χειροθετών δεν τόλμησε να θέσει δημόσια τέτοιους όρους και σε κανέναν υποψήφιο Ιερέα η Διάκονο η Μοναχό, η Μοναχή.
Μετά από αυτές τις αδιαμφισβήτητες πραγματικότητες, το συμπέρασμα είναι ότι «μπορεί και παραμπορεί», ο Κληρικός, ο Μοναχός, η Μοναχή, να επικαλείται τα Ανθρώπινα Δικαιώματά του/της, που έχουν και οι άλλοι συνάνθρωποί του/της. Διότι αυτά είναι δώρα του Θεού, για να ζήσει ο άνθρωπος επάνω στην γη, ελεύθερος, και να ομοιάσει με τον Θεόν, να πετύχει το «καθ ομοίωσιν». Χωρίς την ελεύθερη προσωπική διαχείριση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του, δεν γίνεται κανένας Αγιος, δεν γίνεται ομοίωμα του Χριστού, του Τριαδικού Θεού. Μονον ο,τι και όταν και όσο και όπου και όποτε θέλει ο ίδιος ο Κληρικός, η Μοναχός, η Μοναχή, παραμερίζει για λίγο η πολύ (δεν
απαρνιέται, δεν αποποιείται, δεν απεκδύεται) κάποια Ανθρώπινα Δικαιώματά του, για χάρη της αγάπης και της δόξης του Θεού. Και πάλι με διάκριση και με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Και κανένας άλλος δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να τα απαρνηθεί, να τα απεκδυθεί, να τα αποποιηθεί και να του τα αφαιρέσει και μάλιστα νομικά και δικαστικά.
Καθε Κληρικός η Μοναχός η Μοναχή είναι μεγάλη ανάγκη, να προσέχει, μήπως κάποιος του αρπάξει τα Ανθρώπινα Δικαιώματά του. Ας τα φυλάει ως κόρην οφθαλμού.
Και κάθε Νομικός, Δικαστής, Εισαγγελέας, Δικηγόρος, είναι μεγάλη ανάγκη, να προσέχει, μήπως κάποιος επιτήδειος, τον πείσει περί Κληρικών και Μοναχών, ότι τάχα έχουν απαρνηθεί τα Ανθρώπινα Δικαιώματά τους και τάχα δεν δικαιούνται Δίκαιης Δίκης, για οποιοδήποτε θέμα. Ο Νόμος και τα Δικαστήρια δεν αναγνωρίζουν τέτοιες πονηρές δήθεν αποποιήσεις και απεκδύσεις και απαρνήσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Και κάτι αξιοπρόσεκτο ειδικά για τον Μοναχισμό·
Ο Μοναχός, και η Μοναχή, λένε την ώρα της χειροθεσίας τους, μόνο κάποιες πνευ-ματικές και όχι νομικές και δικαστικές υποσχέσεις. Αλλά και πάλι αυτές είναι μόνον ότι:
Με την βοήθεια του Θεού, «του Θεού συνεργούντος», θα προσπαθούν στην ζωη τους·
1. Να αποφεύγουν τον αμαρτωλό κόσμο και τα αμαρτωλά κοσμικά πράγματα.
2. Να παραμένουν στο Μοναστήρι και στην άσκηση στην αρετή, μέχρι τέλους.
3. Να υπομένουν με υπομονή κάθε θλίψη και στενοχώρια, που επιτρέπει ο Θεός.
4. Να φυλάσουν τον εαυτό τους σε παρθενία, σύνεση και ευλάβεια.
5. Να αποκτήσουν, μέχρι τέλους, την αρετή της υπακοής, (ως αποτέλεσμα αγάπης, και όχι βίας) στον Γεροντα-Γερόντισσα και στην Ολομέλεια της Αδελφότητος της Μονής.
Οπως βλέπει και ο κάθε ολιγογράμματος και το μικρό παιδί ακόμα, σε κανένα από αυτά τα λόγια, ο Μοναχός η η Μοναχή δεν υπόσχεται ότι απαρνιέται, η αποποιείται, η απεκδύεται, ούτε τα Φυσικά, ούτε τα Νομικά Ανθρώπινα Δικαιώματά του/της. Ούτε όλα, ούτε πολλά, ούτε μερικά, ούτε ένα. Και πολύ περισσότερο δεν τα αφήνει να τα εκμεταλλευθεί κανένας….
Και κάτι άλλο. Κανένας Κληρικός και Μοναχός και Μοναχή δεν δήλωσε απάρνηση και των άλλων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που ανακηρύχθηκαν από Διεθνείς Συμβάσεις, Νομους και Δικαιοσύνη.
Καλά θα κάνουν, λοιπόν, οι Κληρικοί, οι Μοναχοί και οι Μοναχές, να μη παραπλα-νώνται από τα έντεχνα «λάθη» κάποιων και να μην αποποιούνται, να μην απεκδύωνται, να μην απορρίτπουν, να μην απαρνιώνται, και δη δημόσια, κανένα από τα φυσικά και νομικά Δικαιώματά τους, αλλά να τα επικαλούνται πάντοτε, πνευματικά, εκκλησιαστικά, νομικά, δικαστικά. Αυτό είναι το θέλημα του Συντάγματος, των Νομων, της Δικαιοσύνης, όλων των Εθνῶν, όλων των πολιτισμένων ανθρώπων της γης σήμερα. Αυτό είναι το θέλημα του Χριστού, που μας το δίδαξε με λόγια και παράδειγμα.
Και κάτι σημαντικό· Προσοχή… Προσοχή…
Αν δεχθούν οι Κληρικοί, οι Μοναχοί, οι Μοναχές, αλλά και οι Δικαστές, οι Εισαγγελείς, οι Νομικοί και οι Κρατικοί παράγοντες, το ψεύδος, ότι τάχα Κληρικοί, Μοναχοί, Μοναχές, απαρνήθηκαν με την θέλησή τους και δημόσια, τα Ανθρώπινα Δικαιώματά τους, τότε θα είναι συνεργάτες με κάποιους που θα εκμεταλλεύονται, θα εξαπατούν, θα εκβιάζουν Κληρικούς, Μοναχούς, Μοναχές, και μάλιστα τα Μοναστήρια, και θα τούς κατακυριεύουν, θα τούς καταδυναστεύουν και θα τούς τυρανούν, σαν είλωτες, σαν σκλάβους, σαν αντικείμενα, έχοντας επάνω τους δικαίωμα ζωής και θανάτου. Διότι ισχύουν πάντοτε τα λόγια του Χριστού για όλους αυτούς·
«Οίδατε ότι οι δοκούντες άρχειν των εθνών (σ.σ.πολιτικοί και θρησκευτικοί) κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι αυτών κατεξουσιάζουσιν αυτών».
«Οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών (σ.σ.πολιτικοί και θρησκευτικοί) κατακυριεύουσιν αυτών και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτών». «κυριεύουσιν αυτών, και οι εξουσιάζοντες αυτών ευεργέται (σ.σ.αυτοαπο)καλούνται» (Μαρκ.10,42) (Ματθ.20,25) (Λουκ.22,25).
Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Ο Κύριος Ιησοῦς Χριστός, σεβάσθηκε τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, σεβάσθηκε τον άνθρωπο και έδωσε μεγάλη σημασία στην ελευθερία του ανθρώπου. Και είπε τον γνωστό θείο λόγο «όστις θέλει», δίνοντας έμφαση στην ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου. Είπε βέβαια και τον άλλο θείο λόγο ότι «όποιος θέλει να έλθει ξοπίσω μου, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει τον σταυρό του και ας με ακολουθήσει». (Ματθ.16,24). Αυτό σημαίνει ότι όποιος θελήσει να γίνει πραγματικός Χριστιανός, θα πρέπει να απαρνηθεί το ίδιό του το πνευματικό είναι και στην θέση του να βάλει το είναι του Ιησοῦ Χριστού και να λέει πλέον τον λόγο του Αποστόλου Παύλου «δεν ζω πλέον εγώ αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός». (Γαλ.2, 20).
Αυτό πάλι σημαίνει, ότι απαρνιέται ο Χριστιανός μόνο τον αμαρτωλό του εαυτό για να τον αντικαταστήσει, με τον Θεο. Και όπως λέγει η Αγία Γραφή· «έχετε γδυθεί τον παλαιό άνθρωπο με τις αμαρτωλές πράξεις του, και έχετε ενδυθή τον νέο, ο οποίος είναι όμοιος με τον Θεο». (Κολ.3,10).
Και βέβαια, αυτά δεν έχουν καμία σχέση με απάρνηση των φυσικών η νομικών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τα οποία ούτε ο Χριστός δεν τα απαρνήθηκε για τον εαυτό του, ούτε υπέδειξε κάτι τέτοιο σε ανθρώπους. Ιδού, λίγα από τα πολλά παραδείγματα·
Ο Θεάνθρωπος Χριστός, ως τέλειος άνθρωπος φρόντισε για τα φυσικά Ανθρώπινα Δικαιώματά του. Περπατούσε, κοιμόταν, ξυπνούσε έτρωγε, έπινε… Πλήθος είναι οι φορές που μιλάει για τον εαυτό του, για την αποστολή του, για το έργο του, ακόμη και για το να τρώει και να πίνει. Και λέει ο ίδιος· «Ήλθε ο Υιός του ανθρώπου, που τρώει και πίνει». (Ματθ. 11, 19).
Και μάλιστα τον κατηγορούσαν «οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι όταν τον είδαν να τρώει με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς, έλεγαν στους μαθητές του· «Γιατί τρώγει και πίνει με τους τελώνες και τους αμαρτωλούς;».(Μαρκ.2,15). Και λέει ο ίδιος· «λέγουσιν, ιδού ανθρωπος φάγος και οινοπότης, τελωνών φίλος και αμαρτωλών». (Ματθ. 11, 19).
Ο ίδιος ο Χριστός υπερασπίσθηκε τα Ανθρώπινα Δικαιώματά του. Και όταν κάποιος τον χτύπησε, ο Χριστός του είπε διαμαρτυρόμενος· «Εάν μίλησα κακώς, μίλησε για το κακό, εάν δε καλώς, τότε γιατί με κτυπάς;». ( Ιωάν. 18, 23). Εξ άλλου, πρόβαλε πολλές φορές, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του έργου του και της ιδιότητός του. Π.χ· «Εσείς, με ονομάζετε « Ο Διδάσκαλος» και « Ο Κυριος» και καλά κάνετε, διότι είμαι». ( Ιωάν.13,13).
Καποτε τον έλεγξαν για τα Νομικά Ανθρώπινα Δικαιώματά του, σχετικά με την εξουσία. «Με ποιάν εξουσίαν κάνεις αυτά, και ποιός σου έδωκε την εξουσίαν αυτήν;». Και τούς απάντησε· «Δεν σας λέγω με ποιάν εξουσία τα κάνω αυτά». (Ματθ.21, 23). Αργότερα, είπε για τα Δικαιώματα έξουσίας του· «Μου δόθηκε πλήρης εξουσία στον ουρανό και στην γη» (Ματθ.28,18). Ολα τα Ανθρώπινα και Θεϊκά δικαιώματα.
Και εμείς οι άνθρωποι λέμε στον Θεο προσευχόμενοι· «Ευλογητός ει, Κυριε, δίδαξον με τα δικαιώματά Σου… συνέτισον με τα δικαιώματά Σου… φώτισον με τοις δικαιώμασί Σου».
Και αυτά είναι τα δικαιώματα – οι εντολές – τα θελήματα – του Χριστού, του Αγίου Τριαδικού Θεού, που δεν τα απαρνήθηκε ποτέ και που θέλει να του μοιάσουμε πετυχαίνοντας από τώρα το «καθ’ ομοίωσιν».
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ
Αλλά μετά τον Χριστόν και οι Αγιοι Αποστολοι δεν απαρνήθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Ενα από τα παραδείγματα, ο Αποστολος Παύλος. Οταν τον έδειραν και τον έκλεισαν φυλακή, επικαλέσθηκε τα Ανθρώπινα Δικαιώματά του, που είχε ως Ρωμαίος πολίτης. Και ανάγκασε τούς ίδιους τούς Δικαστές να ταπεινωθούν και να έλθουν στην φυλακή να τον ελευθερώσουν μαζί με τούς συνεργάτες του. (Πραξ.16, 36-38).
Επομένως, με βάση αυτά τα λίγα από τα πολλά άγια παραδείγματα, ο Χριστός και οι Αγιοι Απόστολοι δεν απαρνήθηκαν τα φυσικά και νομικά τους Ανθρώπινα Δικαιώματα και μας άφησαν καλό παράδειγμα, ώστε ο κάθε χριστιανός, ο Κληρικός, ο Μοναχός και η Μο-ναχή να μην απαρνιέται τα φυσικά η νομικά του Ανθρώπινα Δικαιώματα, αλλά να απαρ-νιέται τον αμαρτωλό εαυτό του, πνευματικά και όχι νομικά, και μάλιστα τα πάθη του και τον εγωισμό του και στην θέση τους να βάζει τον Χριστό, το θέλημά του, τις αρετές του.
ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ
Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα. Χωρίς αυτά ο κάθε άνθρωπος, μετατρέπεται σε ένα άβουλο ον και σε αντικείμενο. Τα ανθρώπινα δικαιώματα ισχύουν απαραβίαστα και είναι σεβαστά σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο, με διεθνείς συμβάσεις, ανεξάρτητα από θρησκεία και εθνικότητα. Και όπως είναι εύκολο να καταλάβει ο οποιοσδήποτε, πολύ περισσότερο ισχύουν στον Χριστιανισμό και μάλιστα στην Ορθοδοξία.
Όταν λέγεται ότι ο Κληρικός η ο Μοναχός – η Μοναχή, έχει Ανθρώπινα Δικαιώματα αυτό σημαίνει:
