Του π. Ηλία Μάκου

Είναι Ορθόδοξοι Βούλγαροι, άστεγοι, και διανυκτερεύουν σε υπαίθριο παραθαλάσσιο χώρο στο κέντρο της Ηγουμενίτσας Θεσπρωτίας.

Δίπλα τους, σ’ ένα δένδρο, τοποθέτησαν μια ξύλινη εικόνα της Παναγίας, όπου αισθάνονται την ανάγκη να προσεύχονται πρωί και βράδυ και να καταθέτουν στη Θεοτόκο τους καημούς και τους πόνους τους.

Αλλά και να ηρεμούν και να γαληνεύουν και να αντλούν δύναμη μπροστά στη μορφή της.

Και θαρρούμε πως συνειδητά ή ασυναίσθητα κοιτάζουν προς τους ουρανούς, σαν κάτι να προσμένουν. Ίσως πολλά, ξεχωριστά ο καθένας και όλοι ένα φως στη ζωή τους.

Αυτοί οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι, που φαινομενικά δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, εκφράζουν και την κάθε ανθρώπινη ψυχή, που ανήσυχα στρέφεται ικετευτικά στο Θεό.

Αυτοί οι αλλοδαποί μας θυμίζουν ότι υπάρχουν στιγμές που οι άνθρωποι νιώθουμε τη βαθιά ανάγκη να στρέψουμε τα μάτια τους προς τα πάνω, να εγκαταλείψουμε νοερά τη γη και να ξανοιχτούμε στα γοητευτικά και επίφοβα χάη της ύπαρξης.

Όμως δεν το τολμούμε πολλές φορές, γιατί δεν μας μένει ψυχική διάθεση να το κάνουμε, γιατί είμαστε τόσο απορροφημένοι από την μίζερη πραγματικότητα.

Τι κρίμα, πραγματικά τι κρίμα, που στις ημέρες μας οι άνθρωποι πάμε να χάσουμε ή έχουμε χάσει το στοιχειώδες στοιχείο μας, που είναι να υψώνουμε το βλέμμα μας προς την πίστη, προς το θαύμα, προς το αόρατο, προς το υπέρλογο, προς το άπειρο, υπερβαίνοντας τη γη και τα γήινα!

Εκεί, που στεγνώνει η καρδιά, εκεί, που στενεύουν τα όρια, εκεί, που φορτιζόμαστε με δόση απαισιοδοξίας, εκεί, που η ροή των πραγμάτων μας παρασύρει, χωρίς δική μας αντίδραση, προς τον κατήφορο, εκεί, που περνάμε μια σημαδιακή ηθική κρίση, εκεί, που μας πλησιάζει η σύγχυση με τους τόσους κινδύνους και τις απειλές, ας φερθούμε έξυπνα.

Ας αφεθούμε στην πνευματική “τρέλα” του Θεού, για να γιομίσουμε τόλμη και αρετή, που είναι “τρέλα” των ξύπνιων και συνετών και φρόνιμων ανθρώπων, κόντρα στον αλλοπρόσαλλο και “μαινόμενο” κόσμο μας.

Πολύ ωραία το αποτυπώνει στοχαστικά ο ποιητής Γεώργιος Βερίτης: “Χιλιάδες γύρω μας χαζεύουν, άλλοι γελούν κι’ άλλοι παινεύουν, είμαστε φρόνιμοι ή τρελοί; Αν σταματήσουμε και αν πούμε δεν θέλουμε άλλο ή δεν μπορούμε, αλί σε μας και τρισαλί! “.