Ἀγαπητοί μου,
Μιά ταπεινή κόρη τῆς Ναζαρέτ ἢταν ἡ Παναγία μας. Ἂσημη καί ἂγνωστη σέ
κύκλους εὐρύτερους ἀπό τό περιβάλλον τοῦ χωριοῦ της. Δέν εἶχε τίποτα ἀπό τά
ἐξωτερικά ἐκεῖνα στοιχεῖα, πού προβάλλουν τούς ἀνθρώπους στή ματαιόδοξη κοινωνία
τῆς ἐποχῆς τους. Καί ὃμως ἀναδείχθηκε ἡ πρώτη μεταξύ ὃλων τῶν γυναικῶν κάθε
ἐποχῆς, γιατί ὃπως ἀπέδειξε ἡ πραγματικότητα, διέθετε καταπληκτικό πλοῦτο, «πᾶσα ἡ
δόξα τῆς θυγατρός τοῦ Βασιλέως ἒσωθεν», εἶχε πεῖ ὁ Προφήτης. Καί σέ αὐτόν τόν
πνευματικό πλοῦτο της ἒγκειται τό μεγαλεῖο Της.
Ἡ πνευματική της καλλονή τήν ἀνεβάζει σέ οὐράνια ὓψη καί τήν καθιστᾶ
«ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν καί καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν». Καί ὁ οὐράνιος
ἀπεσταλμένος, πού τῆς φέρνει τό καταπληκτικό μήνυμα, πώς θά «δανείσει σάρκα τῷ
παντεχνήμονι Λόγῳ», τήν προσαγορεύει «Κεχαριτωμένην καί εὐλογημένην ἐν γυναιξί».
Καί ἡ ἲδια πλημμυρισμένη ἀπό τήν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ μιά στιγμή
ἱερῆς ἒξαρσης προφητεύει: «ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός…ἰδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν
μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί».
Οἱ αἰῶνες πού πέρασαν ἐπιβεβαίωσαν τούς προφητικούς αὐτούς λόγους. Μυριάδες
μυριάδων πιστοί διά μέσου τῶν γενεῶν γονατίζουν εὐλαβικά, ἒκθαμβοι καί ἐκστατικοί
μπροστά στήν ἀπαστράπτουσα αἲγλη τοῦ σεβασμίου προσώπου της. Τήν μεγαλύνουν καί
τήν τιμοῦν μέ μιά ψυχή κι ἓνα στόμα. Ἡ ζωή καί τό ὂνομα τῆς Παναγίας γίνεται ἓνα μέ τή
ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν ἀτομικά. Δέν ὑπάρχει ἱερή ἀκολουθία, ὃπου δέν θά
ἀναφερθεῖ τό σεβάσμιο ὂνομά της. «Τῆς Παναγίας ἀχράντου ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου
Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας» μνημονεύουμε κάθε φορά πού
προσφέρουμε δόξα καί τιμή στόν ἐν Τριάδι Θεό.
Ἡ Κοίμηση τῆς Παναγίας δέν εἶναι κοίμηση ἑνός κοινοῦ θνητοῦ, γιατί Ἐκείνη,
εἶναι ἡ γενήσασα τόν Ἀρχηγόν τῆς ζωῆς καί ἐπομένως ἦταν πολύ φυσικό ὃτι Αὐτήν
«τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν, ὡς γάρ ζωῆς Μητέρα πρός τήν ζωήν μετέστησεν, ὁ
μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον». Δηλαδή ἦταν ἐπόμενο ὃτι δέν θά μποροῦσε νά μείνει στόν
τάφο καί νά τήν φθείρει ὁ θάνατος, γιατί τήν μετέστησε στήν αἰώνια ζωή καί τήν
μετέφερε στόν οὐρανο ὁ Υἱός της.
Εὒλογα ἐπεκράτησε λοιπόν ὁ τόνος τοῦ πανηγυρισμοῦ, μέ τόν ὁποῖο ἑορτάζει ἡ
Ἐκκλησία τήν πρός οὐρανόν μετάσταση τῆς Παναγίας. Καί ἡ γιορτή αὐτή συγκινεῖ τίς
καρδιές ὃλων τῶν Ὀρθοδόξων, πού τρέχουν νά γεμίσουν τίς Ἐκκλησίες καί νά ζητήσουν
τήν χάρη καί τήν βοήθεια τῆς Παναγία μας. Προσπαθοῦν μέ κάθε τρόπο νά τιμήσουν
Αὐτήν πού τίμησε τό γένος μας, νά τήν εὐχαριστήσουν καί νά τήν παρακαλέσουν γιά
σύντομη βοήθεια καί κραταιή προστασία, γιατί ὃλοι τήν αἰσθανόμαστε ὡς Μάνα μας, πού
πονάει καί ἐνδιαφέρεται ἂμεσα γιά τό κάθε παιδί Της.
Καί μέ τό νά γίνει ἡ Παναγία μας Θεοτόκος ἀποτελεῖ τήν γέφυρα πού μᾶς ὁδηγεῖ
ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό. Ἡ «κλίμαξ» πού ἐνώνει τή γῆ μέ τόν οὐρανό. Τόν Θεό μέ τόν
ἂνθρωπο.
Στή χάρη της, λοιπόν, προσπίπτει κάθε χριστιανός ἰδιαίτερα τίς εὐλογημένες αὐτές
μέρες τοῦ Δεκαπενταυγούστου. Καί γίνεται ἡ Παναγία Παρθένος καί Μητέρα, ὁδηγός
τῶν Ὀρθοδόξων εἰς Χριστόν. Τό παράδειγμά της, ἡ ἀπέραντη πίστη της, ὁ οὐράνιος
χαρακτήρας της καί ἡ ἁγιοσύνη της, ἐμπνέουν, καθοδηγοῦν καί κατευθύνουν τά βήματα
τῶν πιστῶν πιό πολύ πρός τόν Κύριο καί Λυτρωτή Ἰησοῦ. Καί ὁ Δεσπότης Χριστός, ὁ
Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ἒγινε διά τῆς Παναγίας ἂνθρωπος, ὑπερύψωσε καί δόξασε
τήν κατά σάρκα Μητέρα Του, ὃπως τῆς ἃρμοζε. Αὐτό μᾶς διηγεῖται ἡ ἑορτή τῆς μακαρίας
Κοιμήσεώς Της.
Γι’αὐτό κι ἐμεῖς οἱ πιστοί σκύβουμε εὐλαβικά στήν «εὐκλεῆ καί ἱερά μνήμη» της.
Καί γι’αὐτό καλούμαστε νά ἀκολουθήσουμε πιστά τά ἲχνη της, τήν ζωή της, τόν ἁγιασμό
της, τήν ἀγάπη της, τήν ἁγνότητά της, τήν πίστη της καί τήν ὁλόψυχη ἀφοσίωσή της στό
Θεό καί τήν κλήση της. Γιά νά εἶναι πραγματικά Μητέρα μας ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ μέσα
στήν Ἐκκλησία Του.
Ἂς σκύψουμε, λοιπόν, γιά ἀκόμη μιά φορά ἐυλαβικά στήν «εὐκλεή καί ἱερά
μνήμη» Της, ἂς τήν προσκυνήσουμε τιμητικά καί ἂς τήν παρακαλέσουμε: «Ὑπεραγία
Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς», δηλαδή γίνε ἡ (πάντοτε εἰσακουόμενη) Μεσίτριά μας πρός τόν
Υἱό σου καί Θεό ἡμῶν.
Χρόνια πολλά!
Με ὅλη μου την ἀγάπη
Ὁ Ἐπίσκοπός σας
+ Ο ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ ΕΥΣΕΒΙΟΣ
