Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΠΙΔΑ
Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί πατέρες ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Ἀπευθυνόμενοι καί πάλι Χάριτι Θεοῦ πρός τήν ἀγάπη σας σᾶς χαιρετίζουμε μέ τόν πατροπαράδοτο Ὀρθόδοξο χαιρετισμό αὐτῶν τῶν ἡμερῶν. Δύο λέξεις εἶναι, ἀλλά τί πλοῦτο πνευματικό πού κρύβουν! Κάθε χρόνο προσπαθήσαμε κάτι τό ἐλάχιστο ἀπό τόν πλοῦτον αὐτῶν τῶν δύο λέξεων νά σᾶς προσφέρουμε πρός οἰκοδομήν σας. Αὐτό πράττουμε ταπεινά καί ἐφέτος θέλοντας νά συνδέσουμε τήν λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας μέ τήν ἔννοια τῆς ἐλπίδας.
Ὅπως μᾶς λέγει καί τό πασίγνωστο ρητό «ἐφόσον ζῶ ἐλπίζω». Ὦ! Ἡ ζωή τοῦ καθενός μας εἶναι μία σειρά ἀπό ἐλπίδες. Καί αὐτή ἡ ἀνεκτίμητη ἀρετή, ἡ ἐλπίδα, φαίνεται πῶς πεθαίνει καί σβήνει τελευταία. Ἀλλά ἀκόμη καί ἐκεῖ πού δείχνει νά ἐξαφανίζεται, ὅταν πλησιάζει τό ἀναπόφευκτο βιολογικό τέλος, γιά τόν πιστό χριστιανό οὔτε τότε ἐξαφανίζεται ἡ ἐλπίδα. Ἡ ἐλπίδα τῆς ζωῆς! Γιατί συμβαίνει αὐτό τό παράδοξο, ἡ λαμπάδα τῆς ἐλπίδας νά μένει ἄσβεστη ἀκόμη καί ὅταν φυσήξει ἐπάνω της ὁ παγερός ἄνεμος τοῦ θανάτου;
Τοῦτο συμβαίνει ἐπειδή ἀνέστη ἐκ νεκρῶν ὁ Κύριός μας. Ἡ Ἀνάστασή Του, πού γιορτάζουμε χαρούμενοι τίς ἡμέρες αὐτές, συνέθεσε τήν τελευταία μεγάλη ἐλπίδα μας, ὅταν μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου μαραθοῦν καί σβήσουν καί ἐξαφανισθοῦν ὅλες οἱ ἄλλες, ἐγκόσμιες ἐλπίδες μας. Ἡ τελευταία ἐλπίδα μας εἶναι ἐκείνη, πού ἀποτελεῖ τό τέλος τοῦ Πιστεύω μας: «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».
Πόσο ζωηρά διετύπωσε τήν ἀλήθεια αὐτή ὁ κορυφαῖος Ἀπόστολος Παῦλος, κατ’ ἀρχάς στούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου, πού ἰδιαίτερα ἀγαποῦσαν τή ζωή καί τίς χαρές τῆς ζωῆς. Τί τούς ἔγραφε τότε ὁ θεῖος Ἀπόστολος; Ἀκριβῶς ἐβάσιζε τήν ἐπιχειρηματολογία του ἐπάνω στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. «Ἐφόσον, τούς ἔλεγε, ψάλλουμε τό Χριστός ἀνέστη, πῶς μερικοί ἀμφισβητοῦν ἀκόμη ὅτι καί ἐμεῖς θά ἀναστηθοῦμε ἐκ νεκρῶν; Διότι ἐάν δέν θά συμβεῖ ἡ ἀνάστασή μας, τότε οὔτε καί ὁ Χριστός ἀναστήθηκε…» (Α΄Κορ. 15, 12.13).
Ἔτσι, ἀγαπητοί, μέ ὁδηγό αὐτό τό ἐλπιδοφόρο κήρυγμα τῆς πίστεώς μας, ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως ξεπερνᾶ κάθε ἄλλη χαρά τοῦ κόσμου τούτου καί σκεπάζει οἱαδήποτε λύπη μας, τό φῶς της ξεπερνᾶ ὅλα τά φῶτα, πού γεννᾶ ἡ σκέψη καί ἡ φαντασία τοῦ ἀνθρώπου, καί ὅλες τίς φιλοσοφικές ἐξηγήσεις γιά τήν ὕπαρξη μας καί ὅλες τίς ὀμορφιές, πού ἀνακαλύπτει μέσα της ἡ καλλιτεχνική φαντασία. Ὁ πάμφωτος καί ὁλόλαμπρος Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, Χριστός, φώτισε ἄπλετα τή Δημιουργία ὁλόκληρη, ὁδηγώντας ἤδη ἀπό τούτη τήν ἐπίγεια ζωή στό ξεπέρασμά της, στήν πληρότητα τῆς ζωῆς «θανάτω θάνατον πατήσας» κατά τό ἐξαίσιο καί πασίγνωστο τροπάριο. “Χριστός ἀνέστη” ἀκούγεται ὡς πανευφρόσυνο ἄγγελμα, πού κατευφραίνει τούς λαούς. Γιά τή βέβαιη νίκη τοῦ θανάτου διά τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ. Μέχρι τήν ὥρα ἐκείνη οἱ ἄνθρωποι γνώριζαν πώς ἡ ἐπίγεια ζωή κάπου τελειώνει. Τό φῶς τό πλούσιο ὅμως τῆς ἀναστάσεως διαλαλεῖ μέ χίλιες σάλπιγγες ὅτι τώρα πιά «ζωή πολιτεύεται καί νεκρός οὐδείς ἐν τῷ μνήματι».
Ἐπειδή, λοιπόν, ἀκριβῶς ἡ πολυπόθητη σωτηρία προέρχεται ὄχι ἀπό τόν ἀσθενικό ἀνθρώπινο κόσμο ἀλλά ἀπό τόν δυνατό Θεό, φέρει ἐπάνω της τήν ἐγγύηση τῆς βεβαιότητας καί αὐθεντικότητας. Ἡ τελευταία μεγάλη ἐλπίδα μας δέν εἶναι κενή περιεχομένου προσπάθεια, δέν εἶναι φαντασία, γιά νά ἀγκιστρωθεῖ ὁ ἀπεγνωσμένος ἄνθρωπος ἀπό κάπου, ἀλλ’ ἔχει βέβαιο ἀντίκρισμα. Εἶναι τελικά «ἐλπίδα πού δέν ἀπογοητεύει».
Δυστυχῶς τά τελευταία χρόνια, ἡ ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου στηρίχθηκε ἐξ ὁλοκλήρου στίς θαυμαστές ἐπιστημονικές ἀνακαλύψεις, στήν καταπληκτική τεχνολογία καί τή διαρκῆ ἔρευνα γιά ἐπίλυση μέ μόνο τό μυαλό ὅλων τῶν προβλημάτων. Μετά ἦλθε ἡ ἀπαγοήτευση στή ψυχή του. Ἡ ἐπίγνωση τῆς τραγικῆς κατάστασης και -μακάρι γιά πολλούς- ἡ ἔμπνευση τελικά ἀπό τό θεανθρώπινο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, πού ὄντως ἀποτελεῖ τήν «Ἐλπίδα τοῦ κόσμου». Μόνο ὁ λατρευτός Χριστός μας «ὁ ἐν ἀπόροις εὔπορος», μπορεῖ νά δώσει τήν καλύτερη διέξοδο, ἀνοίγοντας τό πιό φωτεινό παράθυρο στό μέλλον.
Εἴθε, ἀγαπητοί, ἡ πίστη μας, ἡ παναληθής καί αἰώνια, νά φωτίσει μόνιμα καί σταθερά τή ψυχή μας μέ τό γλυκό καί ἀνέσπερο φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Τό αἰθέριο κερί τῆς Λαμπρῆς νά φωτίζει πάντοτε τό δρόμο τῆς ζωῆς μας.Νά κρατᾶ πάντοτε ἀναμμένη τή λαμπάδα τῆς γλυκειᾶς ἐλπίδας. Ἀκόμη καί τότε ὅταν οἱ καταιγίδες τῶν θλίψεων, τῆς ἀρρώστιας, τῶν γηρατειῶν θά πέσουν ἐπάνω της γιά νά τήν σβήσουν. Τό θεσπέσιο καί γλυκύτατο ὅραμα τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ μέ τό λάβαρο τῆς νίκης στό χέρι ἄς ἐμπνέει τήν ἔσχατη, τήν τελευταία μεγάλη ἐλπίδα: νά εἴμαστε μαζί Του, γιά πάντα, συνδαιτημόνες, ὁμοτράπεζοι στό οὐράνιο Τραπέζι ἐν τῆ ἀνεσπέρω ἡμέρα τῆς Βασιλείας Του. Ἀμήν
ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΕΤΗ ΣΑΣ μέ τήν ἐλπίδα τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά σας.
Καί πάλι, ἀδελφοί καί πατέρες, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Ὁ ἐπίσκοπός σας
† Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
