Του π. Ηλία Μάκου
Έφυγε από τη ζωή ο τελευταίος επιζών πολεμιστής του έπους του 1940, σε ηλικία 106 ετών.
Πρόκειται για τον Δημήτρη Κάλμπαρη, που αγωνίστηκε γενναία στο απόρθητο ύψωμα 731 των βορειοηπειρωτικών βουνών, όπου έγινε η πιο καθοριστική μάχη του πολέμου από το τάγμα του Δημήτρη Κασλά, που ανήκε στο Θεσσαλικό 5ο Σύνταγμα.
Παρά τις λυσσώδεις και αλλεπάλληλες επιθέσεις επί 15 ημέρες (9 – 24 Μαρτίου) και την ισοπέδωση της κορυφής του Υψώματος, που, εξαιτίας της σφοδρότητας των βομβαρδισμών, σκάφτηκε ολόκληρο κατά πέντε μέτρα, οι ελληνικές δυνάμεις, που υστερούσαν αριθμητικά, αλλά και σε πολεμικά μέσα, έμειναν αλύγιστοι.
Δύο περίπου χρόνια πριν, ο πρώην υπουργός Γιώργος Σούρλας, πρόεδρος της Ένωσης Συγγενών Πεσόντων κατά το Έπος 1940 – 41 και από τους βασικούς συντελεστές της προσπάθειας να εντοπιστούν και να ταφούν τα οστά των στρατιωτών, που ήταν σκορπισμένα σε χαράδρες και λαγκάδια, είχε καταγράψει, σε συζήτηση τις αναμνήσεις του.
Τότε εξέφρασε τον πόνο γι’ αυτούς που έπεσαν στα πεδία των μαχών, μένοντας εκεί για πάντα και μίλησε για τη φρίκη του πολέμου και για τα κρυοπαγήματα, που οδήγησαν σε αναπηρίες και θανάτους.
Αλλά και για την πείνα και διηγήθηκε απίστευτες ιστορίες, όπως για το σκοτωμένο άλογο, που τον κράτησε με το κρέας του στη ζωή έναν και πλέον μήνα, αλλά και για το μέλι, που έτρωγαν από τις κυψέλες μαζί με τις μέλισσες, και για τις φλούδες των δέντρων, που τις χρησιμοποιούσας ως φαγητό.
Δεν παρέλειψε, όμως, να πει και το παράπονο για τα όσα έζησε μετά την επιστροφή του από το μέτωπο, καθώς τον απέλυσαν από τον τομέα καθαριότητας του δήμου Βόλου, όπου εργαζόταν, λόγων πολιτικών φρονημάτων.
Δυστυχώς οι ήρωες του ’40 δεν είχαν την αντιμετώπιση, που τους άξιζε, αλλά ο ηρωισμός τους είναι αδήριτη ανάγκη να μην λείψει στις ημέρες μας.
Και μέσα από τους τάφους τους μας φωνάζουν ότι αγωνίστηκαν για να αποκρουσθεί ο εξωτερικός επιδρομέας, για να γλιτώσει η Ελλάδα από τις μαύρες αλυσίδες της σκλαβιάς.
Αλλά αγωνίστηκαν και για να μη γυρίσει ποτέ η Πατρίδα σε τέλματα νοσογόνα, που έδωσαν -και δίνουν, δυστυχώς μέχρι τώρα, χώρο για καταστάσεις οπισθοδρόμησης.
Το τίμιο αίμα, που έχυσαν, δεν ήταν προσφορά για να τραφεί η σαπίλα, η συναλλαγή, οι κουτοπόνηροι μικροϋπολογισμοί, η αδικία, η διαφθορά.
Το Έθνος μας, ο λαός μας προμάχησε και μάχεται για την ελευθερία του, αλλά και για μια πορεία δημιουργίας, επάνω στα ερείπια του χρεωκοπημένου κόσμου.
Η θυσία έγινε για να βλαστήσει ένα νέο αύριο. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να ολοκληρωθεί ο αγώνας, που έγινε στα πεδία των μαχών.
Πρέπει να αγωνιστούμε όλοι με όλες μας τις δυνάμεις ώστε, καρπός της νίκης, που λέγεται έπος του 1940, να είναι μια νέα νίκη, που λέγεται καινούργια Ελλάδα.
Για μια καινούργια Ελλάδα χύθηκε ποτάμι τόσο αίμα. Γι’ αυτή έγιναν και γίνονται και αξίζει να γίνονται, όσες ακόμη χρειαστεί να γίνουν θυσίες!
Η προσταγή για τη θυσία είναι συγχρόνως προσταγή για να καρποφορήσει η θυσία. Η προσταγή της θυσίας για την Ελλάδα, είναι πρωτίστως πρόσκληση και πρόκληση για να δημιουργηθεί η καινούργια Ελλάδα.
