Του π. Ηλία Μάκου
Ο ιεροψάλτης-πρωτοψάλτης επί 30 χρόνια Γεώργιος Ντότσι, που κοιμήθηκε σε ηλικία 75 ετών, διαπρεπής τραγουδιστής στη χορωδία της Όπερας των Τιράνων, ήταν ένα από τα πρώτα διαλεχτά στελέχη της Εκκλησίας της Αλβανίας και συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Αναστασίας, μετά την πτώση του αθεϊστικού καθεστώτος.
Συνέβαλε με το ταλέντο του στην ομορφιά της λατρείας, αλλά και με το ήθος του στην ανάδειξη των χριστιανικών αρετών.
Είχε το προνόμιο, που τον σημάδεψε και τον ακολούθησε μέχρι το τέλος της ζωής του και αποτέλεσε αφετηρία της μετέπειτα σπουδαίας προσφοράς του, να ψάλλει κατά την πρώτη θεία λειτουργία στον παλαιό καθεδρικό ναό των Τιράνων, στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου (31 Μαρτίου 1991), αλλά και πάλι στον ίδιο ναό, κατά την πρώτη επίσκεψη στην Αλβανία ως Πατριαρχικού Εξάρχου του σημερινού Αρχιεπικσόπου Αναστασίου (17 Ιουλίου 1991).
Στην εξόδιο ακολουθία παρέστη ο Μακαριώτατος, ο οποίος με λόγια συγκινητικά και κατάλληλα αποχαιρέτησε το νεκρό.
Σημείωσε μεταξύ άλλων ο κ. Αναστάσιος: “Αποχαιρετούμε έναν εκλεκτό συνεργάτη, ένα πολύτιμο συνεργό εν Κυρίω, που τόσα χρόνια τώρα, συμπαραστεκόταν στην πορεία της Εκκλησίας μας. Δεν είναι μόνο για την οικογένειά του βαριά η απώλειά του. Είναι και για όλη την Εκκλησία μας”.
Και πρόσθεσε: “Ήταν ο άνθρωπος, που εκπροσωπούσε το λαό του Θεού, μετέχοντας με όλη του την καρδιά στις ακολουθίες και σε όλες τις εκδηλώσεις της Εκκλησίας μας. Εκπροσωπούσε την Εκκλησία μας, όπου και αν βρέθκηε, με τον αδαμάντινο χαρακτήρα του, μ’ εκείνη την πηγαία καλοσύνη, τη χαρούμενη συμπεριφορά του, την ταπεινόφρονη κατανόηση του άλλου, την δημιουργική του προσπάθεια. Και είχε την προθυμία να είναι πάντοτε, εκεί, που χρειαζόταν, με πολύ απλότητα και με πολύ καλοσύνη”.
Επεσήμανε ακόμη ότι “την πνευματική του δύναμη την αντλούσε από το γεγονός ότι ήταν ένας άνθρωπος ειλικρινούς πίστεως. Με μια βαθιά βεβαιότητα της παρουσίας του Θεού μέσα του. Ήρεμα σήκωσε τις δύσκολες συνθήκες του διωγμού του ως Χριστιανού, κατά τους καιρούς της αθεΐας”.
Και κατέληξε: “Η κοινωνία μας έχει ανάγκη τέτοιους ανθρώπους. Ανθρώπους δικαιοσύνης, αγάπης, δημιουργικότητας, ανθρώπους, οι οποίοι ακτινοβολούν κάτι από τη δόξα και την αγάπη του Θεού”.
Να αναφερθεί πως από μικρός είχε συνδεθεί με την Εκκλησία, καθώς ήταν γιος ιερέα.
Μετά το γυμνάσιο, ως γιος ιερέα, αποκλείστηκε από ανώτατες σπουδές, αλλά ο Θεός του άνοιξε μουσικούς δρόμους.
Γι’ αυτό, που ξεχώρισε ο αξέχαστος Γεώργιος Ντότσι και που αποτέλεσε το βασικό στοιχείο της ζωής του ήταν η γνήσια για το Χριστό ομολογία. Η συναίσθηση ότι το μόνο, που υπάρχει για τον Χριστιανό, είναι ο Χριστός.
Στη συναίσθηση αυτή οφείλεται κατά ένα πολύ μεγάλο μέρος η αναγεννημένη ψυχή του, το εσωτερικό του θησαύρισμα, το φως, που ακτινοβολούσε ως πρόσωπο και προσωπικότητα.
Γι’ αυτό το αυθεντικό πέρασμά του από τη γη δεν θα χαθεί με την κοίμησή του, αλλά θα διασωθεί από τη στάση ζωής του.
