ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

“Κουράγιο, όταν πολλοί θα σας θυμίζουν μόνον τις αποτυχίες σας. Σεβασμό στον αγώνα σας, όταν οι περισσότεροι θα ασχολούνται μόνον με τους νικητές” αναφέρει μεταξύ άλλων σε μήνυμά του ο Μητρ. Δημητριάδος προς τους μαθητές για τη νέα σχολική χρονιά. Αναλυτικά:
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ & ΑΛΜΥΡΟΥ κ. κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΣΧOΛΕΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2016 – 2017

Μία νέα σχολική χρονιά ξεκινά και είμαστε όλοι μαζί συγκεντρωμένοι στο προαύλιο του σχολείου. Μαθητές, δάσκαλοι και κάποιοι γονείς. Διαφορετικοί μεταξύ μας, με διαφορετικά χαρίσματα ή δυσκολίες. Όλοι με ένα σκοπό: να γιορτάσουμε και να πάρουμε ευλογία για να μάθουμε. Να μάθουμε, για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πολύτιμοι για τον εαυτό μας, γι’ αυτούς που αγαπούμε, για την κοινωνία. Όλοι μαζί θα προσπαθήσουμε κι ο καθένας θα κάνει τα δικά του βήματα, γρήγορα ή αργά, μεγάλα ή μικρά, αποφασιστικά ή διστακτικά.

Μία παλιά ιστορία διηγείται πως κάποτε ένας οδοιπόρος ταξίδευε στην ερημιά. Είχε αφήσει ώρες πολλές το κοντινότερο χωριό και περπατούσε να φτάσει στο επόμενο. Περπατούσε -περπατούσε, όμως το επόμενο χωριό δεν φαινόταν και άρχισε να ανησυχεί πως δεν θα έφτανε μέχρι να νυχτώσει.

– Ξαφνικά, συναντά μπροστά του μία αλεπού.

– Καλησπέρα, κυρία Μαρία, της λέει. (στα παραμύθια όλοι έχουν ονόματα και η αλεπού είναι πάντα η κυρά Μάρω, το ξέρετε).

– Καλησπέρα, οδοιπόρε, άνθρωπε που περπατάς στο δρόμο.

– Εσύ που γυρνάς τις ερημιές και τα βράδια πλησιάζεις τα σπίτια των ανθρώπων, πες μου: πόσο μακριά είναι το επόμενο χωριό;

– Ααααα, δεν ξέρω, απαντά η αλεπού.

Μας υποχρέωσες, μουρμούρισε ο οδοιπόρος. (τί αχάριστο ζώο, σκεφτόταν από μέσα του. Σίγουρα θα ξέρει το δρόμο για τα πιο κοντινά κοτέτσια, αλλά δεν θέλει να μου μάθει τίποτα. Δεν μοιράζονται όλοι όσα ξέρουν, γιατί όποιος ξέρει έχει δύναμη. Τέτοιο πλάσμα είναι, είπε ο οδοιπόρος. Σκέφτεται μόνο τον εαυτό της.)

– Γυρνά την πλάτη ο άνθρωπος και συνεχίζει να βαδίζει. Η αλεπού ακίνητη πίσω από την πλάτη του τον κοιτούσε.

Αααα, σε δυό ώρες θα φτάσεις σίγουρα.

– Τ’ ακούει αυτό ο άνθρωπος και γυρνά θυμωμένος.

– Δεν μου λες, της φωνάζει. Εσύ πριν λίγο μου είπες ότι δεν ξέρεις πόσο μακριά είναι το χωριό και πότε θα φτάσω.

– Πράγματι, δεν ήξερα πόσο μακριά είναι το χωριό.

– Με κοροϊδεύεις; την ρωτά. Γιατί δεν ήξερες; πώς τώρα έμαθες;

Δεν ήξερα πόσο μακριά είναι για σένα το χωριό. Τώρα που σε είδα πώς περπατάς, τώρα ξέρω.

Έτσι είναι παιδιά μου, όπως τα λέει η ιστορία. Η αλεπού δεν ήξερε πόσο γρήγορα θα έφτανε ο άνθρωπος στον προορισμό, γιατί δεν ήξερε πόσο γρήγορα βαδίζει. Είχε το θάρρος να πει δεν ξέρω. Μόνο όποιος λέει δεν ξέρω μαθαίνει.

Ο κάθε άνθρωπος έχει το βάδισμά του. Και στο σχολείο, ο κάθε μαθητής κι η κάθε μαθήτρια έχουν το δικό τους βάδισμα, μέχρι να φτάσουν στο χωριό της γνώσης. Άλλοι μαθαίνουν αργά κι άλλοι γρήγορα. Το σχολείο όλους τους βοηθά. Το σχολείο δεν είναι μόνο για τους έξυπνους ή τους γρήγορους. Το σχολείο είναι για όλους.

Έτσι κάνει και η Εκκλησία μας με τις ψυχές των ανθρώπων που περπατούν στον δρόμο της ζωής. Ο Θεός τους περιμένει σε κάθε στροφή για να συναντηθούν, αλλά δεν τον βλέπουν πάντα και τον προσπερνούν. Η ανοιχτή αγκαλιά Του πηγαίνει παρακάτω και τους περιμένει. Δεν πιέζει για να περπατούν γρήγορα, αλλά με την Εκκλησία Του συμβουλεύει και βοηθά. Μας βοηθά όλους κι ας Τον ξεχνούμε, κι ας σκοντάφτουμε, κι ας χάνουμε τον δρόμο μας. Ο Θεός μας περιμένει όλους, γιατί ξέρει πως δεν Τον συναντούν πάντα όσοι τρέχουν γρήγορα, όσοι είναι έξυπνοι και δυνατοί σαν τον λαγό στον μύθο του Αισώπου. Φτάνουν πρώτες οι χελωνίτσες, καμιά φορά, που είναι αργές και ταπεινές, ήσυχες και επίμονες.

Το ξέρει αυτό ο Χριστός, γιατί έχει γύρω του πλήθος Αγίους και Αγίες, σύννεφο ολόκληρο, που με την ζωή τους αγίασαν και έφθασαν δίπλα Του. Δεν ήταν όλοι έξυπνοι και δυνατοί. Άνθρωποι ήταν σαν εμάς. Γι’ αυτό ας θυμόμαστε τα λόγια της αλεπούς. Να μην νοιαζόμαστε πόσο μακριά είναι το χωριό, ή γνώση ή ο Θεός. Να μην στενοχωριόμαστε, αν δεν πηγαίνουμε γρήγορα. Να συνεχίζουμε. Να ζητούμε βοήθεια. Να έχουμε πίστη πως θα φτάσουμε με τα δικά μας βήματα.

Καλό δρόμο για την ανθρώπινη γνώση μέσα στο σχολείο, καλό δρόμο για την αγκαλιά του Θεού μέσα στην Εκκλησία και την ζωή.

Καλή χρονιά και ευλογημένη!

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

† Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ & ΑΛΜΥΡΟΥ κ. κ. ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΩΝ ΓΥΜΝΑΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΥΚΕΙΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2016 – 2017

Αγαπητά μου παιδιά,

Η ημέρα έναρξης της σχολικής χρονιάς μοιάζει ίδια κάθε χρόνο. Είναι, όμως, μοναδική για τον καθένα και την καθεμιά από σας. Σήμερα βάζετε νέους στόχους. Σήμερα αφήνετε πίσω σας τις περσινές απογοητεύσεις. Σήμερα οραματίζεστε τα δικά σας μετάλλια και τα δικά σας ρεκόρ.

Το καλοκαίρι που πέρασε, χάρισε στην πατρίδα μας σπουδαίες αθλητικές διακρίσεις στους Ολυμπιακούς αγώνες. Οι επιτυχίες αυτές, όμως, παρά τη χαρά και τη συγκίνησή μας, θα μείνουν ξένες σε μας, αν δεν μιμηθούμε όλα εκείνα που φέρνουν έναν αθλητή στο ψηλότερο σημείο του βάθρου. Και ποιά είναι αυτά; Τα ανέφεραν όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες ολυμπιονίκες στις συνεντεύξεις τους: Η ανακάλυψη του ταλέντου που τους χάρισε ο Θεός. Η πίστη στις δυνάμεις τους. Η σκληρή δουλειά. Και πάνω απ’ όλα, η προσήλωση στο στόχο τους.

Σήμερα μπαίνετε στην περίοδο των δικών σας προπονήσεων. Μέσα στον χώρο του σχολείου θα ανακαλύψετε τα ταλέντα σας. Εδώ θα μετρήσετε τις δυνάμεις σας. Εδώ θα πιστέψετε στον εαυτό σας. Εδώ θα κοπιάσετε πολύ. Εξαρτάται, όμως, από σας να μην εξαντληθείτε και να μην εγκαταλείψετε τον αγώνα. Πώς θα γίνει αυτό; Μένοντας αφοσιωμένοι στους στόχους και προσηλωμένοι στα όνειρα, που πλάσατε για το μέλλον σας.

Θα ήθελα, όμως, να σας θυμίσω και κάποιες εικόνες λίγο πριν ή και λίγο μετά από τις κούρσες των Ολυμπιακών Αγώνων. Εικόνες αθλητών που ρίχνουν ένα βλέμμα στον ουρανό. Εικόνες αθλητών, που κλείνουν τα μάτια, αναζητώντας και συνομιλώντας με Κάποιον που οι θεατές δεν βλέπουν. Εικόνες αθλητών, που νιώθουν την ανάγκη να ακουμπήσουν ένα μικρό σταυρό ή κάτι άλλο ιερό που κρέμεται από το λαιμό τους. Ποιό να είναι, άραγε, το μυστικό των πρωταθλητών των αγώνων; Ποιό να είναι, άραγε, το μυστικό των πρωταθλητών της ζωής;

Αγαπητά μου παιδιά,

Όσοι έφθασαν να δώσουν το εκατό τοις εκατό των δυνάμεών τους για τη νίκη, γνωρίζουν πως έρχονται στιγμές που οι ανθρώπινες δυνάμεις εξαντλούνται. Στιγμές που κάθε προσπάθεια μοιάζει μάταιη. Στιγμές που η ψυχή φωνάζει: «δεν αντέχω άλλο». Τότε είναι η ώρα, που ο Θεός περιμένει μία πρόσκληση, μία προσευχή, για να στηρίξει την προσπάθεια και να ξαναβάλει τον αθλητή στον βατήρα της εκκίνησης. Αθλητές είστε κι εσείς. Αθλητές της ζωής και της γνώσης. Γι’ αυτό και σας παρακαλώ, στις δύσκολες στιγμές, να Τον επικαλείστε, όπως κάνουν και οι αθλητές. Πολλοί, μάλιστα, Του αφιέρωσαν τα μετάλλιά τους. Στην πραγματικότητα, όμως, Εκείνος είναι που χαρίζει κάθε στιγμή δώρα πολύτιμα. Ποιά είναι αυτά;

Αγάπη, όταν τη στερηθείτε από τους ανθρώπους. Κουράγιο, όταν πολλοί θα σας θυμίζουν μόνον τις αποτυχίες σας. Σεβασμό στον αγώνα σας, όταν οι περισσότεροι θα ασχολούνται μόνον με τους νικητές. Συντροφικότητα και συμπαράσταση, όταν η μοναξιά «χτυπάει κόκκινο». Πλατύ νόημα στις προσπάθειές σας, όταν γύρω σας θα βλέπετε μόνον το κυνήγι της καριέρας και της ατομικής επιτυχίας.

Ο δικός μας Θεός, ο Χριστός μας, πέρασε από τη γη αυτή, θεμελιώνοντας με το αίμα Του τα μεγάλα όνειρα της ανθρωπότητας: Την αγάπη, την δικαιοσύνη και την ειρήνη. Αφήστε Τον να σταθεί πλάι σας, να πλουτίσει τα όνειρά σας και να σας κάνει συναγωνιστές σε αγώνες, που θα οδηγήσουν όλους μας σε έναν καλύτερο κόσμο.

Με τέτοιες ελπίδες είναι γεμάτοι οι δάσκαλοί σας, οι ιερείς της ενορίας σας και οι γονείς σας, που σήμερα βρίσκονται δίπλα σας, δίνοντάς σας τις καλύτερες ευχές τους. Ολόψυχα σας εύχομαι κι εγώ να έχετε μία καλή χρονιά, γεμάτη πρόοδο, δύναμη και μεγάλες νίκες, όχι μόνο για τη δική σας πρόοδο, αλλά και την πρόοδο όλης της πατρίδας μας, που σήμερα βαριανασαίνει. Στο χέρι σας είναι να την ξανακάνετε φάρο φωτεινό για όλη την ανθρωπότητα, όπως άλλωστε υπήρξε για αιώνες.

Καλή χρονιά και ευλογημένη!

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΣΑΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

† Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ