🔺Απόψεις πάνω σε σχετικό άρθρο του Δρος Αναστάσίου Κων. Βαβού
Δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω Άρχο
Ασηκρήτη της Μ.τ.Χ.Ε.
🔹Του Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου
Σε εκκλησιαστική ιστοσελίδα και στην ηλεκτρονική διεύθυνση:https://www.
Δημοσιεύτηκε άρθρο του Δρ.Αναστασίου Βαβούσκου(στ
Στο πρώτο μέρος, όπου γίνεται μια εισαγωγή στο Μυστήριο του βαπτίσματος και τις προϋποθέσεις εγκυρότητας και κανονικότητας.
Στο δεύτερο μέρος, όπου γίνεται αναφορά στον νηπιοβαπτισμό και την σημασία του.
Και το τρίτο μέρος όπου δίνεται απάντηση στο ερώτημα «Βαπτίζονται τα τέκνα από γάμο ομόφυλου ζεύγους;».
Στο παρόν άρθρο θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο τρίτο μέρος του αξιόλογου αυτού άρθρου, εκφράζοντας απόψεις μετά από πολυετή ιερατική εμπειρία, χωρίς να θίξω τις κακές εφαρμοζόμενες πρακτικές σήμερα στο Μυστήριο του Βαπτίσματος.
Γενικές παρατηρήσεις
Μελετώντας το άρθρο αυτό διαπιστώνουμε τα εξής:
Α. Το μυστήριο του βαπτίσματος αποσυνδέεται από την πίστη των γονέων του παιδιού.
Β. Δεν γίνεται καμία αναφορά στις προβαπτισματικές
Γ. Γίνεται μια προσπάθεια εύρεσης λύσης για το θέμα λαμβάνοντας υπόψιν το πρόσφατο ψηφισθέντα νόμο και την «κατ΄οικονομία» πρακτική της Ορθόδοξης Εκκλησίας στους αλλοδόξους και αλλοθρήσκους.
Παρατηρήσεις-σχόλια
1.Ο νηπιοβαπτισμός αποτελεί πράξη της Εκκλησίας από τους αποστολικούς χρόνους και αδιάκοπα μέχρι και σήμερα. Είναι πολύ γνωστές οι περιπτώσεις βαπτίσεως όλων των μελών της οικογένειας του Κορνηλίου (Πρξ 10:48), της Λυδίας (Πρξ 16:15), του δεσμοφύλακος των Φιλίππων (Πρξ 16:31-34), του αρχισυναγώγου Κρίσπου (Πρξ
Ο κ.Α.Β αναφέρει τις περιπτώσεις των βαπτίσεων όλων των μελών της οικογένειας του Κορνηλίου και της Λυδίας αποσιωπά τα εξής:
-Οι οικογένειες ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΜΟΦΥΛΕΣ και ως εκ τούτου υπήρχε πατέρας και μητέρα. Τα θαυμαστά γεγονότα ,που προηγήθηκαν της βάπτισης του Κορνηλίου και της οικογένειάς του το επιβεβαιώνουν. Εξ άλλου ήταν δυνατόν οι Απόστολοι να τελούσαν βαπτίσεις Ομόφυλων γονέων;;;
-Οι γονείς ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί έδωσαν την συγκατάθεσή τους για την βάπτιση των παιδιών τους
-Οι ίδιοι ήταν βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Η συμμετοχή των γονέων στην ορθόδοξη βάπτιση.
1.Με βάση λοιπόν την παράδοση της Εκκλησίας οι γονείς συμμετέχουν στην βάπτιση πρώτα με την συγκατάθεσή τους, επιθυμώντας να αποκτήσει το παιδί τους την ίδια πίστη με αυτούς.Εφ΄όσον ισχύει ο νηπιοβαπτισμός και το ανήλικο τέκνο βρίσκεται υπό την κηδεμονία τω
Επομένως τα γραφόμενα: «. Η αδυναμία του νηπίου να εκφράσει την βούλησή του υποκαθίσταται από την βούληση του αναδόχου» δεν ισχύει στην πραγματικότητα γιατί στην όλη διαδικασία της βάπτισης συμμετέχουν και οι γονείς.
2.Η πίστη των γονέων (και του αναδόχου) αποτελεί βασική προϋπόθεση για να έχει το μυστήριο σωτηριολογικάαποτελέσ
Κάθε νέα μητέρα λοιπόν, με πρότυπο την Παναγία, κρατώντας το νεογέννητο στην αγκαλιά της, ανεβαίνει τα σκαλιά της Εκκλησίας για δύο βασικά λόγους: Πρώτα, για να εισάγει το βρέφος στον ναό, ώστε αυτό να μπορεί στη συνέχεια να βαπτισθεί και να συμμετέχει στην « εν Χριστώ λατρευτική ζωή» και μετά για να διαβαστούν και σ’ αυτήν οι ευχές του σαραντισμού, που αναφέρονται στον καθαρισμό της γυναίκας.
Όσον αφορά το βρέφος, ο ιερέας μετά την ανάγνωση των ευχών, ως άλλος Συμεών θα το πάρει στην αγκαλιά του, θα το εισάγει στον ναό σχηματίζοντας τρεις φορές το σημείο του Σταυρού, προ των πυλών του ναού, στο μέσον του ναού, και προ των πυλών του θυσιαστηρίου, λέγοντας τη φράση: «Ἐκκλησιάζεται ὁ/ἡ δοῦλος/η του Θεοῦ εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρ
Η μητέρα τώρα, συνοδεύει το παιδί και ευλογείται υπό του ιερέως, για να εισέλθει πλέον στον ιερό ναό και να καταξιωθεί της μεταλήψεως του Τιμίου Σώματος και Αίματος του Χριστού. Οι γονείς μόλις έχουν επιτελέσει την πιο ιερή αποστολή, την τεκνογονία.
Εδώ να τονίσουμε πως η ευχή αναφέρει και τους δύο γονείς και είναι λάθος να παρουσιάζεται μόνο η μητέρα. Μαζί έχουν γίνει συνδημιουργοί του Θεού. Έφεραν μία νέα ζωή στον κόσμο. Δεν είναι, ούτε αμαρτωλοί, ούτε ακάθαρτοι για την πράξη τους αυτή. Αυτά είναι Εβραϊκά κατάλοιπα και αντιλήψεις, που δεν έχουν, πιστεύω, θέση στην Εκκλησία της χάριτος του Χριστού.Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια της τελευταίας ευχής του σαραντισμού. «…Αυτός και νυν, ο φυλάσσων τα νήπια, Κύριε, ευλόγησον το παιδίον
Επίσης σύμφωνα με το τυπικό της ακολουθίας του σαραντισμούσυμμ
Η παρουσία του αναδόχου στον σαραντισμό, είναι θα λέγαμε, μια εκ προοιμίου ασφαλιστική δικλείδα, ότι το νήπιο θα αναπτυχθεί εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, γι’αυτό ο ανάδοχος οφείλει να έχει τη σφραγίδα της ορθοδοξότητάς του.
Καταληκτικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατά την τελετή του σαραντισμού το βρέφος, κατά μίμηση και προτύπωση της Υπαπαντής του Σωτήρος Χριστού, αφιερώνεται και προσφέρεται για να αγιαστεί στον ναό, ενώ η μάνα Εκκλησία υποδέχεται στις αγκάλες της και τη μητέρα – που συμβολίζει την Παναγία- και την επαναφέρει με τον τρόπο αυτό στη συμμετοχή στα άγια και ιερά μυστήριά της.
3.Γράφει ο κ.Α.Β: «Όπως είχα γράψει και παλαιότερα σε σχετικό άρθρο μου, επ’ ευκαιρία του βαπτίσματος εντός της Ιεράς Μητροπόλεως Γλυφάδος διδύμων τέκνων ομόφυλου ζεύγους εξ Αμερικής από τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Ελπιδοφόρο: «Άλλωστε, ας μην ξεχνούμε, ότι σε μία βάπτιση πρωταγωνιστής είναι ο βαπτιζόμενος και εκ πλαγίου ο ανάδοχος, όχι ο γονέας ή οι γονείς. Και με βάση αυτό το κριτήριο, νομίζω ότι πρέπει να αντιμετωπισθούν οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων και οι σχέσεις μεταξύ γονέων και τέκνων. Άλλωστε άπαντες οι εμπλεκόμενοι, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, ο Μητροπολίτης Γλυφάδος και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος έδειξαν με την συμπεριφορά τους, ότι αναγνωρίζουν πως όντως ο πρωταγωνιστής σε μία βάπτιση είναι ο βαπτιζόμενος. Ουδείς διανοήθηκε να αμφισβητήσει το κύρος της».
Σχολιάζοντας τα παραπάνω λέμε ότι το κύρος του συγκεκριμένου Μυστηρίου του Ορθοδόξου Βαπτίσματος δεν το κρίνει ούτε ο Αμερικής, ούτε ο Γλυφάδος. Η Ιερά Σύνοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας απέφυγε επιμελώς να πάρει θέση, οπότε αναμένουμε τις τελικές αποφάσεις της για το θέμα. Υπενθυμίζουμε ότι για ζητήματα που αφορούν Μυστήρια η Ορθόδοξη Εκκλησία αποφαίνεται Συνοδικά, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους του υπό εξέταση θέματος.
Μπορεί στην τελετή του Μυστηρίου του Βαπτίσματος ο ανάδοχος και ο βαπτιζόμενος να φαίνονται ως πρωταγωνιστές, αλλά τελικά τον πρώτο λόγο στην συνέχεια θα τον έχει η οικογένεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διαγράφουμε τον ρόλο του αναδόχου. Γι΄αυτόσε παλιά τυπικά, μετά το τέλος του Μυστηρίου η μητέρα παραλαμβάνει από τον ανάδοχο το παιδί που βαπτίστηκε, κάνοντας τρείς μετάνοιες.
4.Γράφει τα εξής ο κ.Α.Β.
«Α) Επειδή ο γάμος ενός ομόφυλου ζεύγους, δεν είναι γάμος κατά την Ορθόδοξη Εκκλησία και την διδασκαλία της όπως και ο γάμος αλλοδόξων και αλλοθρήσκων, που όμως δεν αμφισβητείται από την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Β) Επειδή ο γάμος ενός ομόφυλου ζεύγους είναι έγκυρος κατά την Πολιτεία, όπως ο γάμος αλλοδόξων ή αλλοθρήσκων είναι έγκυρος κατά την δική τους θρησκεία ή και την δική τους Πολιτεία και που δεν αμφισβητείται από την Εκκλησία.
Γ) Επειδή η κατά νόμον οικογένεια των ομόφυλων ζευγαριών, δεν είναι επίσης οικογένεια κατά τα πρότυπα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως ακριβώς και η οικογένεια αλλοδόξων και αλλοθρήσκων, που όμως αυτή δεν αμφισβητείται από την Εκκλησία, είναι δυνατόν αναλογικώς και κατ’ οικονομίαν να χρησιμοποιηθεί η διαδικασία, που ακολουθείται για τα νήπια αλλοδόξων ή αλλοθρήσκων, και για την περίπτωση τουβαπτίσματος των υιοθετημένων τέκνων ομόφυλων ζευγαριών.
Οπότε προκύπτει το ερώτημα:
Είναι τα ομόφυλα ζευγάρια αλλόδοξα ή αλλόθρησκα; Στην καταφατική απάντηση του γράφοντος, συμπληρωματικά γράφονται και τα εξής: Τα ομόφυλα ζευγάρια, αφού αρνήθηκαν με την πρακτική τους την ανθρώπινη φυσιολογία και την Ορθόδοξη οντολογία, όπως εκφράζεται στην Αγία Γραφή και την Ιερά παράδοση της Εκκλησίας, διδάσκουν ΕΤΕΡΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, νομιμοποιώντας την αμαρτία. Μην ξεχνάμε ότι στην «κατ΄οικονομία» πρακτικές της Εκκλησίες στους αλλόδοξους και αλλόθρησκους λαμβάνεται σοβαρά υπόψη ότι στις οικογένειες αυτές υπάρχει πατέρας (αρσεν.) και μητέρα (θήλυ).
Έχει το δικαίωμα η Εκκλησία να εμπιστευτεί σε ομόφυλα ζευγάρια την «εν Χριστώ ανατροφή των παιδιών» , που υιοθετούν;;Η άποψη του γράφοντος είναι ΑΡΝΗΤΙΚΗ. Μετά την επικράτηση του νηπιοβαπτισμού από τον ΣΤ’ αιώνα και έπειτα ο ανάδοχος αναλάμβανε να αναπληρώνει την έλλειψη πίστης του νηπίου φροντίζοντας μαζί με τους γονείς του να μορφωθεί και να ανατραφεί το νήπιο.(A.Θεοδώρου-, ο ανάδοχος”, ΘΗΕ, τ. 3, Αθήναι 1963, στ. 591)
Τα προτεινόμενα από τον κ.Α.Β για λύση του θέματος είναι νομικίστικες πρακτικές που δεν έχουν σχέση με την Μυστηριακή αντιμετώπιση του Βαπτίσματος.
5.Μετά τα παραπάνω προκύπτει το ερώτημα. Θα αρνηθεί η Εκκλησία την βάπτιση υιοθετημένων τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια; Η άποψη του γράφοντος είναι καταφατική, ώστε να καταλάβουν οι ενδιαφερόμενοι να μην δημιουργούν τετελεσμένα γεγονότα και να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους. Η Ορθόδοξη εκκλησία έχει τους δικούς της νόμους που θα πρέπει να εφαρμόζει και δεν πρέπει να σύρεται πίσω από το άρμα της πολιτείας, ούτε στην πρακτική «τετελεσμένων γεγονότων».
Το βάπτισμα είναι Μυστήριο υπό προϋποθέσεις και θα πρέπει να το σεβόμαστε. Η Εκκλησία ως φιλόστοργος μήτηρ πρέπει να τονίσει ότι «Εἴ τις ὑμᾱς εὐ
