Βαρυσήμαντο άρθρο του Σεβ. Νέας Ιωνίας Γαβριήλ στην «Καθημερινή»
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Ν. Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ με βαρυσήμαντο άρθρο του στην «Καθημερινή» μας διαφωτίζει με εξαιρετικό τόπο για το θέμα που πρόκυψε μεταξύ Ελλλησίας και πολιτείας και επισημαίνει ότι σημασία δεν έχει να μιλάμε για διακριτούς ρόλους αλλά να αποσαφηνίσουμε αυτούς τους ρόλους που πρέπει να έχει η Εκκλησία στην πατρίδα μας.
Κατά την προσωπική του άποψη το κοινό ανακοινωθέν Αρχιεπισκόπου – Πρωθυπουργού μπορεί να γίνει η αφορμή για μία συζήτηση και όχι μια οριστική συμφωνία για τις σχέσεις Εκκλησίας – Πολιτείας.
Και τονίζει πως το μείζον είναι να προστατευτούν τα δικαιώματα των κληρικών που είναι «η ραχοκοκαλιά της Εκκλησίας» και δεν υπάρχουν «κληρικοί διαφόρων ταχυτήτων και βαθμίδων».
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του άρθρου του Σεβ. Νέας Ιωνίας:
Πολλοί χαρακτήρισαν την πρόσφατη κοινή τοποθέτηση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου και του Πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα ως μία «ιστορική συμφωνία».
Άλλοι πάλι μίλησαν για το τέλος μίας εποχής, αναφερόμενοι σε χωρισμούς και διαζύγια, σύμφωνα συμβίωσης και άλλα βαρύγδουπα.
Προσωπικά θα συνιστούσα να σταθούμε στην ουσία και να αποφύγουμε τις όποιες και δίχως επαρκές αντίκρισμα λεκτικές ακροβασίες.
Ας μου επιτραπεί ένας διαφορετικός χαρακτηρισμός για τα πεπραγμένα, ο οποίος πιθανώς να απογοητεύσει τους θιασώτες των ριζικών ανατροπών που ανακοινώνονται, αλλά στο τέλος ποτέ δεν υλοποιούνται σε αυτόν τον τόπο.
Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος και ο κ. Πρωθυπουργός έθεσαν ένα σημαντικό πλαίσιο, έβαλαν το νερό στο αυλάκι για την απαρχή μίας συζήτησης.
Δεν ζωγράφισαν τον πίνακα που θα αποτυπώνει με ενάργεια την σχέση της Εκκλησίας με την Πολιτεία.
Έστησαν τον καμβά και κουβάλησαν τις μπογιές και τα πινέλα. Έκαναν ένα προσχέδιο με διάφορα υλικά και φυσικά αρκετές παραδοχές.
Σταχυολογώ τις πιο σπουδαίες: Ο Έλληνας Πρωθυπουργός αναγνώρισε την ουσιαστική και πρακτική συνεισφορά της Εκκλησίας από την αρχή σύστασης του νεοελληνικού κράτους, δίνοντας τέλος σε όσους ισοπεδωτικά μηδένιζαν τη συμβολή Της.
Αναγνώρισε ακόμη την υποχρέωση της Ελληνικής Πολιτείας να μισθοδοτεί τους κληρικούς της, όχι εν είδει επαιτείας και «χαριστικά», θεώρηση άλλωστε που πολλοί είχαν, ακόμη και μεταξύ των μελών της Βουλής των Ελλήνων.
Μία αριστερή κυβέρνηση αναγνώρισε τη συμβολή της Εκκλησίας και την υποχρέωση της να καλύπτει τους μισθούς των ιερέων, επειδή της στέρησε τους πόρους να το πράττει η ίδια.
Δίδεται επιπλέον η ευκαιρία στην Εκκλησία να αξιοποιήσει επιτέλους- στηριζόμενη και στην πρόταση της προηγούμενης κυβέρνησης- την περιουσία της προς όφελος αποκλειστικά και μόνο του λαού που δοκιμάζεται.
Βεβαίως, πολλά σημεία του προσχεδίου χρήζουν διευκρινήσεων. Οφείλω να σταθώ περισσότερο σε ένα.
Είναι επιβεβλημένο να τεθούν όλες οι προϋποθέσεις που θα προστατεύουν και θα διασφαλίζουν το μέλλον των κληρικών μας.
Ο απλός παπάς αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της Εκκλησίας. Χωρίς αυτόν δε νοείται Εκκλησία. Δεν υπάρχουν κληρικοί πολλών ταχυτήτων και βαθμίδων.
Όλοι είμαστε ελάχιστοι και βεβαίως ίσοι υπηρετώντας τον κοινό σκοπό, έχοντας τον ίδιο ρόλο ως λειτουργοί του Υψίστου.
Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος και η Ελληνική Βουλή αποκτούν πια, μετά από αυτή τη συνάντηση, υλικό για να αξιολογήσουν, να διαπραγματευτούν και να εξελίξουν.
Στις δύο πλευρές δίδεται μία ιστορική ευκαιρία: να περιβάλλουν νομικά και με κριτήρια που θα έχουν ως αφετηρία το δίκαιο και την αναγνώριση της προσφοράς της Εκκλησίας στο διάβα του χρόνου για να σμιλέψουν την σχέση του αύριο.
Δεν έχει πια σημασία να συζητάμε για τους διακριτούς ρόλους ανάμεσα σε Εκκλησία και Πολιτεία.
Σημασία έχει να αποσαφηνίσουμε αυτούς τους ρόλους. Να τους προσδιορίσουμε επαρκώς και να ξεκαθαρίσουμε ποιος θα είναι ο ρόλος της Εκκλησίας στην Ελλάδα του μέλλοντος, στην Ευρωπαϊκή Ελλάδα.
Δεν μιλάμε πια για το τέλος μίας σχέσης, αλλά για μία νέα αρχή! Αναφερόμαστε σε ένα νέο ξεκίνημα, στο οποίο πρέπει να δούμε όλοι μαζί τις επιμέρους λεπτομέρειες και η Ιεραρχία να αξιολογήσει εάν μπορεί να προχωρήσει με την Πολιτεία σε μία δίκαιη συμφωνία που να αναγνωρίζει τη συμβολή της Εκκλησίας και να διασφαλίζει τους κληρικούς μας.
Ήρθε η στιγμή να συζητήσουμε για την Ελλάδα του αύριο, στην οποία η Εκκλησία θα είναι συνοδοιπόρος και δεν θα θεωρείται από μέρος της κοινωνίας ανασταλτικός παράγοντας.
Ο Έλληνας πρέπει να ανοίξει την περπατησιά του στην πορεία προς το μέλλον, κρατώντας πάντα στο δισάκι του και την καρδιά του την Εκκλησία. Αυτή άλλωστε είναι η ταυτότητά μας.
