—” ΕΙΣΤΕ Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΜΑΣ”,είπε σήμερα η Σύνοδος για τους αντίεξουσιαστές της Θεσσαλονίκης…
— ΕΙΣΤΕ ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ, Η ΔΑΦΝΟΣΤΕΦΑΝΩΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΟΧΗ ΜΑΣ”, είχε πεί το 1998, για τα νέα παιδιά ο Χριστόδουλος

ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ. ΤΖΟΥΜΑ

Με έναν δραματικό και απαξιωτικό επίλογο έκλεισε το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου που εξεδόθη σήμερα, εξ αφορμής της εισβολής χθές των αντιεξουσιαστών στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας. Το ανακοινωθέν κατέληγε συγκεκριμένα τα εξής:

<< Στους “αντιεξουσιαστές” που νόμισαν οτι βεβηλώνοντας την κυριακάτικη προσευχή έδωσαν χτύπημα στην εξουσία, δεν θα απευθύνουμε καταδικαστικές δηλώσεις που συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Αφού ουδείς πέτυχε να τους εμπνεύσει σεβασμό και οτιδήποτε στη ζωή τους , μόνο τη λύπη μας διατυπώνουμε, λέγοντάς τους : Είστε η αποτυχία μας ως κοινωνίας, ως σχολείου, ως οικογενείας, ως δημοκρατίας”>>.
Βαριά κσι σκληρά λόγια για να βγαίνουν από το στόμα μιας μάνας, όπως είναι και θεωρείται η Εκκλησία μας ακόμη και από τους εχθρούς της.
Αυστηρές και απόλυτες λέξεις για να βγαίνουν από το στόμα Ποιμεναρχών, δηλαδή Ταγών της Εκκλησίας και της Κοινωνίας μας. Και ναί, μπορεί τα παιδιά αυτά να απέτυχαν και να πήραν τον λάθος δρόμο, αλλά φταίνε μόνο αυτά γιαυτή τους την κατρακύλα;

–Δεν φταίει η κοινωνία στην οποία ανετράφησαν για το κατάντημά τους που δεν στάθηκε ικανή για να τα εμπνεύσει και να τα σταματήσει από τον δρόμο τον
κακό που επέλεξαν;

–Δεν φταίει το σχολείο που αντί να μορφώσει και να διαμορφώσει τον δύσκολο και ασυμβίβαστο χαρακτήρα τους τα εξοστράκισε από το σύστημα, βαθμολογώντας μόνο την παπαγαλία διδασκαλία που ελάμβαναν;

–Δεν φταίει η οικογένεια που αντί να τα στέρξει και να τα εμφυσήσει με τα πατροπαράδοτα ιδανικά αυτού του γένους, τα άφησε να γίνουν βορά στα στόματα των λύκων που καιροφυλακτούσαν;
–Δεν φταίει η όποια δημοκρατία που επικρατεί στη χώρα μας τα τελευταία 42 χρόνια , που αντί να τους παράξει παιδεία και γνώση στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, φρόντισε να τα δηλητηριάσει με το μικρόβιο του στείρου κομματισμού και της πολιτικής φαυλότητας εν ονόματι μίας παραπαίουσας προοδευτικότητας;

Και γιατί παρακαλώ φταίνε μόνον, αν φταίνε, η κοινωνία, το σχολείο, η οικογένεια και η δημοκρατία;;

Η Εκκλησία μας γιατί δεν φταίει; Γιατί βγάζει την ουρά της έξω από αυτή την αποτυχία; Έκανε το σωστό όταν έπρεπε;
Πήγε ποτέ να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του κακού και εν τη γεννέσει του; Πήγε ποτέ να συνομιλήσει με αυτά τα παιδιά στο χώρο τους , να τους μιλήσει ως καλή και συγχωρούσα τα λάθη τους μάνα και οχι ως κακιά μητριά;
Πότε έγινε αυτό; Ποτέ!
Μία φορά τόλμησε η Εκκλησία να μιλήσει στην καρδιά των νέων και να τα κερδίσει.. Και δεν ήταν τυχαίο! Ήταν τότε που ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε εντοπίσει το πρόβλημα και το τόλμησε! Τόλμησε να ανοίξει την καρδιά του και να μιλήσει στη νεολαία της πατρίδας μας από την πρώτη στιγμή που ανήλθε στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο κατά τον Επιβατήριο λόγο του, τότε που ζήτησε συγνώμη από τους νέους της πατρίδας μας για τα λάθη και τις παραλείψεις όλης της δικής του γεννιάς!
Να τί ακριβώς είχε πεί εκείνη την ημέρα ο χαρισματικός και φωτισμένος αυτός Πρωθιεράρχης και άλλαξε την ροή των γεγονότων αλλά και της θέσης της Εκκλησίας,την οποία επανέφερε σε καίρια θέση στον χάρτη της κοινωνίας αλλά και στην καρδιά των νέων μας.

<< Τελειώνωντας ,είχε πεί,θα ήθελα να απευθυνθώ στους νέους της πατρίδας μας και απο τη θέση αυτή να τους πώ:
Παιδιά μου, χρυσά της Ελλάδος παιδια! Ειστε το καμάρι του γένους, η δαφνοστεφανωμένη απαντοχή μας. Ομως παιδιά μου σας προδώσαμε, σας πονέσαμε με την υποκρισία μας και σας ευτελίσαμε μέσα σας την έννοια του Χριστού σας χρεώνουμε τις παρεκτροπές σας ενώ είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί τους. Σας στερήσαμε την αγάπη, σας αφήσαμε έρμαιους στα κύματα του κατακλυσμού της Βαβυλώνας. Σας αναγκάσαμε να ζείτε σε έναν κόσμο απάνθρωπο, ανηλεή και ανοικτίρμονα. Σας υποδείξαμε να ακολουθήσετε δρόμους που εμείς δεν βαδίζαμε. Σας αφαιρέσαμε την
Πίστη και την Ελπίδα. Γκρεμίσαμε από μέσα σας κάθε ιδανικό κι όμως λέμε οτι σας αγαπάμε.Σείς με την
οξύνοιά σας καταλάβατε την ασυνέπειά μας και μας εγκαταλείψατε και δεν μας εμπιστεύεστε πια, δεν θέλετε να ζήσετε μέσα στον κόσμο που εμείς σας ετοιμάσαμε και στραφήκατε στην αναζήτηση της Χίμαιρας μέσα από τα ναρκωτικά, στην επιβεβαίωσή σας μέσα από την βία.
Παιδιά μου, σήμερα αυτός που σας μιλά αυτή τη στιγμή, παίρνει πάνω του την ευθύνη για τις απέναντί σας αμαρτίες όλης της γεννιάς του και σας ζητά ταπεινά συγνώμη.
Θέλει όμως ταυτόχρονα να σας πεί πως καμμιά αμαρτία δική μας και καμμιά αστοχία δική σας,δεν μπορεί να σας κλείσει τον δρόμο προς την καταξίωση.Τα αδιέξοδα πλήθυναν, τώρα η αδυσώπητη ανάγκη σας καλεί σε απόφαση.>>

Με αυτά τα συγκλονιστικά λόγια τα οποία ηχούσαν επί ημέρες στα αυτιά των νέων παιδιών και όλων των Ελλήνων από τις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα, ο Χριστόδουλος έκανε τότε τη διαφορά! Και έγραψε ένα σπουδαίο– ίσως το σπουδαιότερο– κεφάλαιο στην ιστορία της δεκάχρονης διαδρομής του ως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος.
Και δεν έμεινε μόνον σε αυτό.
Λίγο αργότερα, με εκείνο το ανεπανάληπτο “ελάτε όπως είστε”–για το οποίο μολονότι δέχθηκε την μήνιν των συντηρητικών κύκλων της Ιεραρχίας, δεν το πήρε πίσω– κατάφερε να γεμίσει τους ναούς με νέα παιδιά που δεν δίσταζαν να διαβούν το κατώφλι της Εκκλησίας, αδιαφορώντας για την εμφάνιση και το ντύσιμό τους. Ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό στην Αθήνα της καθωσπρέπειας αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα που τα παιδιά πήγαιναν να εκκλησιαστούν γιατί τους το είπε “ο Χριστόδουλός τους”, όπως τον αποκαλούσαν από την πρώτη στιγμή.
Και λίγο αργότερα με εκείνο το …”σας πάω “, έθεσε το ωραιότερο επιστέγασμα μιας φωτεινής και λαμπρής αρχιεπισκοπείας που έμελλε να τελειώσει- φεύ- νωρίς.
Οπως διαπιστώνουμε η Εκκλησία θέλησε σήμερα να δώσει άλλο τόνο στα γεγονότα της Θεσσαλονίκης τα οποία καταδικάζουμε όλοι απερίφραστα.
Ο Χριστόδουλος είχε άλλη αντίληψη περί ζωής και νέων ανθρώπων και φρόντισε από την πρώτη στιγμή να το καταστήσει σαφές προς πάσα κατεύθυνση- εντός και εκτός Εκκλησίας.
Επομένως αυτό που χωρίζει τον Χριστόδουλο από την παρούσα φάση δεν είναι απλώς διαφορά αντιλήψεων αλλά είναι διαφορά δύο κόσμων, εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους! Και αυτό είναι μία δυσβάσταχτη διαπίστωση!