Δεν ψηφίζει ο Θεός!..

Του π. Ηλία Μάκου

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία και ενόψει των επαναληπτικών εκλογών της 25ης Ιουνίου για κόμματα και πρόσωπα, που, κάκιστα και χριστοκάπηλα, κατά τη γνώμη μας, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το θρησκευτικό συναίσθημα των πιστών και να πάρουν την ψήφο τους.

Μάλιστα καταγγέλλεται ότι σιγοντάρονται, φανερά ή κρυφά, από κάποιους κληρικούς ή μοναχούς, που εμφανίζονται σαν “αλάνθαστοι γεροντάδες”, τους οποίους επικαλούνται μάλιστα, ενώ επιδιώκουν να αναμείξουν έμμεσα στα κομματικά τους σχέδια και αγίους!!!

Εκπρόσωπος κόμματος σε τηλεοπτική του συνέντευξη ανέφερε ότι πιστεύουμε πως “με τη βοήθεια του Θεού θα είμαστε στην επόμενη Βουλή”. Να του θυμίσουμε ότι ο Θεός δεν ψηφίζει, αλλά και αν ακολουθήσουμε το φανταστικό σενάριο ότι ψήφιζε, πώς είναι σίγουρος ότι θα προτιμούσε το κόμμα του!

Για να σοβαρευτούμε, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε τρία

πράγματα: Πρώτον δεν είναι μόνο άκομψο, αλλά υποβαθμίζει τη νοημοσύνη μας και δεν έχει καμία σχέση με τη γνήσια έκφραση του Ορθόδοξου πιστεύματος, οποιαδήποτε προσπάθεια εκμετάλλευσης της πίστης των πολιτών για ευτελείς κομματικούς σκοπούς και προσωπικά συμφέροντα απ’ όπου και αν προέρχεται.

Αυτοί, που το κάνουν, δεν έχουν τον… Θεό τους. Και, πιστέψτε μας, είναι πολλοί. Έχουμε ακούσει υποψήφιους, και μεγάλων κομμάτων, να προτρέπουν “ψηφίστε εμάς, γιατί είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί”, λες και αυτοί είναι οι αμόλυντοι και οι υπόλοιποι οι μολυσμένοι, προβάλλοντας έναν ακατάσχετο και επικίνδυνο φαρισαϊσμό. Στο παρελθόν είχαν κυκλοφορήσει σε προεκλογική περίοδο μέχρι και φέιγ βολάν, που έγραφαν ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στηρίζουν τον τάδε υποψήφιο, γιατί είναι ευλογημένος!!!

Δεύτερον: Είναι εντελώς αδικαιολόγητη η εμπλοκή του κλήρου σε κομματικά σχέδια, όπου κυριαρχούν οι σκοπιμότητες και πολλές φορές ο καιροσκοπισμός και τυγχάνει εξ’ ορισμού διχαστική και όχι ενωτική, ανειρηνική και όχι ειρηνική. Γι’ αυτό, συνετό θα ήταν οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας, οι οποίοι με την ψήφο τους μπορούν να εκφράζουν την επιλογή τους, να αποφεύγουν να διατηρούν στενές σχέσεις με πολιτικά κέντρα και κομματικά παράκεντρα.

Και τρίτον: Οι κληρικοί οφείλουν να μη μένουν βουβοί και αδιάφοροι, όπως πολλοί θέλουν, μπροστά στα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα και στα εθνικά ζητήματα, γιατί η Εκκλησία δεν ήταν και δεν θα πρέπει να είναι αποκομμένη από την κοινωνία και το Γένος. Όμως να μην ταυτίζονται, με γρανάζια κομματικά ή εξουσιαστικά και συναλλαγές, ύποπτες ή μη, προσκηνιακές ή παρασκηνιακές, με αυτά. Να μιλούν, να κρίνουν και να προτείνουν με τη γλώσσα της Ορθοδοξίας και της σύνεσης και όχι να αποφαίνονται σαν ειδικοί σε όλα.

Η εγωκεντρική θρησκευτικότητα, όπως εκδηλώνεται από αυτοαποκαλούμενους “γεροντάδες”, αλλά και πιστούς, αλλοτριώνει τον άνθρωπο και απαξιώνει τις δήθεν αρετές του. Υπάρχει κίνδυνος αυτός, που αισθάνεται καθαρός, να γίνει υπερφίαλος, ψεύτικος και αντικοινωνικός.

Ο Χριστιανός, σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, σέβεται την εξουσία του κόσμου τούτου. Αυτό, όμως, το πράττει όταν οι φορείς της εξουσίας, κάθε είδους εξουσίας, ακόμη και της εκκλησιαστικής, τη χρησιμοποιούν για το δίκαιο και το ορθό και δεν την καταχρώνται.

Όταν διασώζεται καθαρό και ανόθευτο το Ορθόδοξο φρόνημα, σε κληρικούς και λαϊκούς, η απάντηση της Ορθοδοξίας απέναντι στην εξουσία είναι: Πρέπει να πειθαρχούμε στο Θεό περισσότερο, παρά στους ανθρώπους. Και να βλέπουμε και να αξιολογούμε τα πράγματα όχι με τα μάτια του σώματος, που πολλές φορές μας ξεγελούν, αλλά με τα μάτια της ψυχής, που είναι ολοκάθαρα.

Αναπτύσσεται στην εποχή μας ένας νεότερος φαρισαϊσμός με ακραίες τοποθετήσεις και νοοτροπία υποκριτική και τυπολατρική, που δεν οδηγεί στην ψυχική αλλαγή και ανανέωση. Προσπαθεί να κερδίσει την εκτίμηση των άλλων και να την εκμεταλλευτεί, εμπαίζοντας στην ουσία τον Θεό, μέσα από συμπεριφορές όχι ταπεινόφρονης συνειδησιακής αυτοεκτίμησης, αλλά θρησκευτικής υποκριτικότητας. Ο Θεός, όμως, έχει άλλα κριτήρια. Δεν πλανάται από εξωτερικές συμπεριφορές και αυτοεπιβεβαιώσεις.

Η Εκκλησία διαφέρει, στην πνευματική της διάσταση (γιατί η ανθρώπινη διάσταση της Εκκλησίας είναι…πονεμένη ιστορία), από κάθε άλλη “κοινωνία” του κόσμου, γιατί είναι ολότελα ξένη από κάθε ταξικοποίηση και μαζοποίηση και αναδεικνύει το πρόσωπο-προσωπικότητα, που δεν εγκλωβίζεται και δεν μαντρώνεται σαν πρόβατο.