Η ζωή του χριστιανού είναι συνυφασμένη με τη σταύρωση και την ανάσταση. Είναι αυτό που λέμε στην εκκλησιαστική γλώσσα «χαρμολύπη». Δεν μένει φυσικά στη σταύρωση, ήτοι στις δοκιμασίες, στους πόνους, στις λύπες, αλλά έχει την αναφορά της στην Ανάσταση του Χριστού. Ανάσταση που φέρνει ελπίδα, ζωή και αγάπη.
Ο τίτλος που διαβάσατε παραπάνω είναι ένας τίτλος που μέσα του έχει ελπίδα. Η ελπίδα αυτή συνδέεται με τον πρόσωπο του Θεανθρώπου ο οποίος βίωσε τον πόνο, τις δοκιμασίες, την προδοσία, γεύτηκε το πικρό ποτήρι, αλλά αναστήθηκε από τους νεκρούς, εγκαινιάζοντας την αιώνια ζωή της Βασιλείας των Ουρανών.
Στη σύγχρονη εποχή το διεθνές σκηνικό μεταμορφώνεται με ταχείς ρυθμούς. Έρχεται στο νου μου ο Samuel Huntington που μίλησε για τη θεωρία της «σύγκρουσης των πολιτισμών» (Clash of Civilizations), σύμφωνα με την οποία οι εξελίξεις στο γεωπολιτικό σκηνικό έρχονται να επιβεβαιώσουν το γεγονός ότι οι συγκρούσεις διεξάγονται πλέον μεταξύ αντιπάλων που διαφέρουν στον πολιτισμό ή στη θρησκεία. Ο κόσμος έχει διαχωριστεί, έχει στιγματιστεί. Και η θρησκεία αποκτά πλέον βασικό κριτήριο διαχωρισμού των ανθρώπων.
Στην ορθόδοξη πίστη (σκοπίμως δεν υιοθετώ τον συστημικό όρο «θρησκεία» εφόσον η ορθοδοξία είναι Αποκάλυψη) δεν ισχύει κανένας διαχωρισμός. Η θεολογία της ορθόδοξης Ανατολής έχει αγάπη, είναι αγάπη, αφού «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν». Ενώνει τους ανθρώπους και η αγωνία της κινείται προσευχητικά προς το «ἵνα ὦσιν ἕν», αγωνία που ιδιαίτερα εκφράζει η Μητέρα των απανταχού χριστιανών το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Πραγματικά λυπάμαι ειλικρινά με τη μιζέρια που μας διακατέχει πολλές φορές στους κόλπους της Εκκλησίας. Εμείς οι χριστιανοί οι κατεξοχήν εραστές της θείας αγάπης, του Χριστού συχνά πυκνά στα όρια των αντοχών μας καταντάμε να απογοητευόμαστε και παντού να βλέπουμε σκιές και φαντάσματα στη ζωή της Εκκλησίας. Όλοι είναι προδότες, όλοι θεολογούν χωρίς Θεό, όλοι συνδιαλέγονται με τις υπόλοιπες χριστιανικές ομολογίες για να παραχαράξουν την πίστη κ.ο.κ. Γιατί άραγε αυτή η θεολογική γκρίνια; Γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει κάποιος που θα προδώσει την πίστη μας; Κάποιος που θα συνέλθει με ιδιοτελή συμφέροντα στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο; Που το φως; Που η αγάπη; Που η κένωση; Που η ταπείνωση; Που η υπακοή; Που η ανάσταση;
Θυμάμαι τους λόγους του Οικουμενικού Πατριάρχη στο διαδίκτυο σε ξένο τηλεοπτικό Μ.Μ.Ε. όπου δήλωσε πως παρά τις πικρίες και δοκιμασίες από την τουρκική κυβέρνηση, εκείνος πιστεύει στα θαύματα. Το θαύμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναδυόμενη πίστη από την μύχια ύπαρξη μας ότι το αβέβαιο γίνεται σίγουρο, το ληγμένο συνέχεια και το παροδικό και ατελέσφορο αιώνιο και αναστάσιμο. Είναι ο φυσικός χώρος του έσω ανθρώπου η πίστη στο θαύμα, το ίδιο το θαύμα.
Στη συνέντευξη αυτή στο CBS το 2011 και στην εκπομπή «60 minutes» ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος με έκδηλη την αγωνία στο πρόσωπο του αλλά και την απογοήτευση του απέναντι στο δίκαιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, διατράνωσε τις αλήθειες που άλλοι δεν τολμούν να εκφράσουν. Συνήθως ακούμε προσβολές κατά του προσώπου του, συκοφαντίες σχετικά με τις συζητήσεις σε διαθρησκειακό επίπεδο, ανακρίβειες για τους σκοπούς της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου και άλλα τόσο που αδικούν τον ίδιο αλλά και την Μητέρα Εκκλησία.
Είναι εύκολο άραγε να είσαι Οικουμενικός Πατριάρχης; Είναι ευλογία ή «κατάρα»; Ποιος σκέφτηκε ποτέ την αγωνία ενός θρησκευτικού ηγέτη 300 εκατομμυρίων ψυχών; Τους αγώνες του για τη διαφύλαξη της μίας αλήθειας; Την υποχρέωση που έχει να συνεχίσει να μαρτυρεί αγάπη και ένωση; Τους κινδύνους που απορρέουν από τη διακονία αυτή; Είναι εύκολο ή δύσκολο; Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι μία προσωπικότητα που δεν έχει την άνεση ακόμη και σε δύσκολες συνθήκες να εγκαταλείψει τον φυσικό χώρο όπου γεννήθηκε, ζει, αναπνέει. Εκεί γεννήθηκε κι εκεί θα πεθάνει όπως δήλωσε και στη συγκεκριμένη συνέντευξη στο CBS.
Έξω από το χορό οποιεσδήποτε δηλώσεις δεν κοστίζουν. Κοστίζουν εκείνες που γίνονται μέσα στο χορό. Και ο κ.κ. Βαρθολομαίος είναι έτοιμος να δικαιώσει τη Μητέρα Εκκλησία που αιώνες τώρα ανασαίνει κάτω από το βάρος των αδικιών. Το να δηλώσει για παράδειγμα ένας Ιεράρχης της Εκκλησίας της Ελλάδος τη συμπάθεια του στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και το δίκαιο του δεν έχει κόστος. Το να δηλώσει ο Οικουμενικός Πατριάρχης κάτι τέτοιο και να αγωνιστεί γι’ αυτό, έχει κόστος. Μία τέτοια ομολογία για τα δίκαια του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης κ.ά. έχουν μεγάλο κόστος τη στιγμή που γίνονται μέσα σε μία χώρα που χωρίς να δώσει εξηγήσεις και σαφείς απαντήσεις, εξακολουθεί να αδικεί την Μητέρα Εκκλησία και τον ίδιο της τον εαυτό, εφόσον θέλει να βρίσκεται σε μία ευρωπαϊκή τροχεία ένταξης.
Είναι επισφαλείς οι δηλώσεις και σκέψεις όλων όσοι ζούμε εκτός του χώρου όπου συντελούνται αδικίες και υπάρχουν εκκρεμότητες άλυτες για την Μητέρα Εκκλησία. Εμείς ζούμε εδώ στην Ελλάδα με ασφάλεια και ειρήνη. Έχουμε την πολυτέλεια να εγκαταλείψουμε τη χώρα μας και να ζήσουμε πιο άνετα.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δήλωσε πίστη να παραμείνει έως τέλους στο Φανάρι ως ηγέτης και φάρος όλων όσων έχουν βαπτισθεί στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Και αν και ζει τις δυσκολίες και τις αδικίες, ο ίδιος ο Πνευματικός μας Πατέρας δηλώνει ότι πιστεύει στα θαύματα. Όποιος δεν πιστεύει στις αδικίες, στις δυσκολίες, στους πόνους και στα δάκρυα της εκεί ζωής, ας διαβάσει την ιστορία για να γευτεί έστω από τις σελίδες της το πικρό ποτήρι της ορθόδοξης μαρτυρίας.
Ηρακλής Φίλιος
Πτυχιούχος Τμήματος Βαλκανικών Σπουδών Φλώρινας
Φοιτητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
Διπλωματούχος της Βυζαντινής Μουσικής