Του π. Ηλία Μάκου
Ένας θαυματουργός άγιος, ο νεομάρτυρας Χρήστος από την Πρέβεζα της Ηπείρου, που εορτάζεται η μνήμη του στις 5 Αυγούστου, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό και δεν έχουν βρεθεί ακόμη τα λείψανά του.
Αν και νέος σε ηλικία υπήρξε ατρόμητος και αφοσιωμένος στον Χριστό, όταν ως ναυτικός, που ήταν, βρέθηκε στην Κω, και οι γενίτσαροι του επιτέθηκαν με ύβρεις για την πίστη του.
Ο Χρήστος άφοβα τους απάντησε ότι διάλεξε το Χριστό και όχι τους αντίχριστους. Τι γενναιότητα! Από πού την άντλησε;
Από τη βεβαιότητα ότι ο Χριστός βρισκόταν στο πλευρό του ως προστάτης και βοηθός. Ως χειραγωγός και εμπνευστής. Αγρίεψαν ακόμη περισσότερο οι γενίτσαροι.
Τον χτύπησαν άγρια, με μανία. Αυτός, όμως, δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν υποτάχτηκε. Γιατί η αγάπη του για τον Χριστό δεν ήταν, όπως των περισσότερων ανθρώπων, περιστατική και ολιγόχρονη.
Ο νεομάρτυρας Χρήστος από την Πρέβεζα είχε τη βεβαιότητα ότι ο Χριστός δεν παραμένει ψυχρός θεατής των όσων του συνέβαιναν, αλλά εισήκουε τις προσευχές του και μετέστρεφε τα μαρτύριά του σε χαρά και ευλογία.
Τελικά τον έκαψαν ζωντανό στις 5 Αυγούστου του 1668, με εκείνον να απαγγέλλει ήρεμος το Σύμβολο της Πίστεως.
Το σώμα του έμεινε άταφο για ένα μήνα, ωστόσο δεν αλλοιώθηκε και αυτό το διάστημα πραγματοποιήθηκαν πολλά θαύματα.
Επειδή γνώριζε ότι η κρίση του Θεού θα παίξει ρόλο στο αιώνιο μέλλον του, δηλαδή από την ποιότητα της ψυχής του θα εξαρτηθεί η θέση του στην αιωνιότητα.
Γι’ αυτό η ζωή του είναι ένα μήνυμα και για τη δική μας ζωή. ότι η ψυχή προηγείται.
Πρέπει να την καλλιεργήσουμε πνευματικά. Να την καθαρίσουμε και να την εξαγνίσουμε.
Οι άνθρωποι του κόσμου ας κάνουν ότι θέλει ο κόσμος. Μη παρασυρόμαστε από τη ματαιότητα, όπως δεν παρασύρθηκε ο νεομάρτυρας Χρήστος από την Πρέβεζα.
Την ψυχή μας, το θησαυρό μας εμείς να προσέξουμε.
Και ας γνωρίζουμε ότι όταν μια ψυχή στολιστεί με αγνότητα, με ταπεινοφροσύνη, με πίστη, με αγάπη, με υπομονή και με κάθε αρετή, για τον Θεό θα αποτελεί ένα πνευματικό διαμάντι, άξιο να κοσμήσει τα θησαυροφυλάκια της Βασιλείας των Ουρανών.
