Όμορφες εικόνες καταγράφηκαν σε Ναούς και Μονές της Αλβανίας, σε περιοχές, όπου υπήρξαν χιονοπτώσεις.

Τα φωτογραφικά στιγμιότυπα προέρχονται από τις Μονές Αγίου Βλασίου, Αρδενίτσας και Ιωάννου του Βλαδίμηρου.

Και από τους ναούς του Ιωάννου του Προδρόμου στη Μοσχόπολη, του Αγίου Αθανασίου στο Ελμπασάν, του Αγίου Γεωργίου στο Φίερι, της Ανάληψης στο Λιμπράζντ, της Παναγίας στο Κάστρο του Μπερατίου, του Αγίου Δημητρίου στο Στέρμεν, της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Γκραμς, του Αγίου Προκοπίου στα Τίρανα, της Ανάστασης του Χριστού στο Πόγδαρετς.

Οι εικόνες αυτές μας οδηγούν στο να σκεφτούμε το πόσο μας θέλγει το λευκό χιόνι.

Όλα καθαρά και αμόλυντα πάνω του. Όπως τα καθαρά και αμόλυντα  πρέπει να ποθούμε στην πορεία της ζωής μας.

Δεν είναι τυχαίο ότι η ασπράδα του χιονιού μπορεί να είναι μια αναπνοή από το άγχος. Μια διέξοδος της κυριευμένης από την κακία καρδιά. Της αιχμαλωτισμένης από τα πάθη θέληση.

Και μέσα εκεί η ψυχή μας σηκώνει χέρια ικευτικά  για λίγη ειρήνη και αγάπη.

Η φύση, με τα φαινόμενά της, ένα από τα οποία είναι το χιόνι, βαθαίνει το μέσα μας και μας φέρνει με ορθάνοιχτα σε νοσταλγία της ψυχής τα μάτια μπροστά  στον τρανό της υπάρξεώς μας καημό.

Θέλουμε το άσπρο του χιονιού στη ζωή μας, την αγνότητα στην ψυχή μας.

Και ο Λυτρωτής μας προσμένει για να μας χαρίσει το φως το αλλοτινό , για να γλυκάνει τις ελπίδες μας, για να ασπρίσει τις μαυρισμένες ημέρες μας.

Χθες και σήμερα και αύριο και πάντα. Για μένα, για σας, για τους πάντες, το χρέος της προσταγής:

“Τα άνω ζητείτε, τα άνω φρονείτε. Μη τα επί της γης…”.