Πολλά άτομα από διάφορα μέρη της Ελλάδας, μεταξύ των οποίων και από το Μεσολόγγι και το Αγρίνιο είχαν έρθει να συμπαρασταθούν στον αγώνα του Σεβαστιανού, που υπερασπιζόταν  τα δίκαια των αδικημένων.

Μεταξύ αυτών και ένας ταπεινός κληρικός, ο αρχιμανδρίτης τότε π. Κοσμάς Παπαχρήστου, μετέπειτα Μητροπολίτης Αιτωλίας και Ακαρνανίας, ο οποίος, είχε επικεντρώσει την προσοχή μας, τόσο κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας, όσο και κατά την εκδήλωση, στη συνέχεια, με ομιλία του Σεβαστιανού, καθώς και στο γεύμα, που ακολούθησε, καθώς κινούνταν και συμπεριφερόταν πολύ διακριτικά και πολύ σεμνά.

Στον περίβολο της εκδήλωσης τον πλησιάσαμε, όπως και άλλους, για να μας πουν τι τους έφερε στην εκδήλωση, αφού, αν και μικροί, συνεργαζόμασταν με μια Γιαννιώτικη εφημερίδα.

Με τι απλότητα, με τι αγαθότητα, μα και με τι σοβαρότητα ταυτόχρονα, που δεν ήταν καθόλου αυστηρή, αλλά αντίθετα γλυκιά, μας αντιμετώπισε, παρότι εμείς ήμασταν παιδιά ακόμη, κάτι που μένει αξεθώριαστο στο νου και στην καρδιά μας.

Αυτή ήταν η πρώτη μας γνωριμία, η οποία εξελίχθηκε σε πνευματική φιλία τα επόμενα χρόνια, πάλι με επίκεντρο την Κόνιτσα και τον αλησμόνητο Σεβαστιανό, αλλά και τον διάδοχό του Ανδρέα.

Όταν, το 2005 προήχθη σε Μητροπολίτη, αραιότερα ως σπάνια πλέον τον βλέπαμε, γιατί και εμείς είχαμε πάρει το δρόμο μας και εκείνος  είχε άλλα καθήκοντα με πολλές υποχρεώσεις.

Ωστόσο έτυχε μια φορά τυχαία να βρεθούμε σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας. Χωρίς εγκόλπιο, με το εξώρασο και το καλυμμαύχι του και εκείνο το επέκεινα του κόσμου βλέμμα του εγκάρδια μας χαιρέτησε και ενδιαφέρθηκε για μας με μια αμεσότητα και έναν προσωπικό τόνο, που μας κατασυγκίνησε.

Ο ασκητικός αυτός Επίσκοπος,  με τη λιτή και προσευχητική ζωή, δεν ήταν μόνο ο βαθυστόχαστος και εμπνευσμένος ιερωμένος, αλλά ήταν πρώτα απ’ όλα η καρδιά  “η λατρεύουσα τω Κυρίω”,   αλλά και ο σεβάσμιος και ασυμβίβαστος αγωνιστής της πίστης.

Στο Ευαγγέλιο του Χριστού κλείνονταν γι’ αυτόν, από παιδί ακόμη, όλες οι βεβαιότητες για τα “μη βλεπόμενα” και μόχθησε μέχρι το τέλος του να το συνηδειτοποιήσουν αυτό και οι πιστοί.

Δεν θα λησμονήσουμε ποτέ την κατάνυξη και την αγάπη στο πρόσωπό του, που άνοιγαν δρόμο στις ψυχές για μια καινούργια προσέγγιση του Θεού και του συνανθρώπου.

Ειρηνικός με τον εαυτό του, ανήσυχος για τη σωτηρία των άλλων, δεν είχε τίποτε να φοβηθεί. Είχε το σθένος για όλα να ελπίζει. Σε κάθε σταυροδρόμι της ζωής του μπορούσε να λέει στον Άχρονο Θεό με εμπιστοσύνη: “Για τα περασμένα, ευχαριστώ. Γι’ αυτά, που θα ῤθουν, ναι, ας έρθουν”.

Πάντοτε έβρισκε τον χαριτωμένο τρόπο να μεταλαμπαδεύει το  πυρ, που τον φλόγιζε, και αυθόρμητα να σε παραμένει στους δικούς του βηματισμούς και στις δικές του ανιχνεύσεις.

Μ’ όλη τη δράση και την εργατικότητά του και τη στροφή προς τους άλλους, παράλληλα έμενε ο άνθρωπος με την πλούσια εσωτερική ζωή, που είχε εγκαταστήσει εντός του τον Χριστό και ζούσε τον Χριστό και μοιραζόταν με τον Χριστό τα πάντα.

Της μνήμς το βιβλίο δεν θα κλείσει για τον αοίδιμο Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμά, αλλά θα νιώθουμε με ρίγος να μας διαπερνά  η ζεστασιά του μέσα στην άγρια παγωνιά και να απλώνει τα χέρια του με άπειρη καλοσύνη.

Παίρνουμε στα χέρια μας την Καινή Δαιθήκη. Στεκόμαστε στο στίχο: “…Ο δε ποιών το θέλημα του Θεού μένει εις τον αιώνα (Α’ Ιωάνν.ββ,17)”. Μιλάει στα κατάβαθά μου και μου έρχεται συγχρόνως  στο μυαλό η μορφή του αείμνηστου Κοσμά. Και νιώθω ότι κατόρθωσε και τη νίκησε τη φθορά!