Του π. Ηλία Μάκου
“Μη συμφιλιωθείτε με την παρακμή. Το ακούτε εδώ στη δική μας κοινωνία, το ακούτε και γενικότερα. Υπάρχει μια διάχυτη παρακμή. Η ζωή είναι πολύτιμη, η ζωή είναι λιγοστή σχετικά και δεν μπορούμε να την μολύνουμε με τέτοια πράγματα”.
Αυτά, τόνισε, μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, μιλώντας στο συνέδριο της Ορθόδοξης Νεολαίας της Αλβανίας στον καθεδρικό ναό των Τιράνων, όπου συμμετείχαν νέοι/ες απ’ όλη τη χώρα, και το οποίο, οργανώθηκε από το Γραφείο Νεότητας της Αρχιεπισκοπής Τιράνων και είχε θέμα: “«Γίνετε μαθητές του Χριστού – Αλιείς των ανθρώπων».
Ο Μακαριώτατος, που τόση αγάπη, φροντίδα και στοργή δείχνει προς τους νέους, επεσήμανε ότι “πρέπει να βάλουμε μπροστά μας την ποιότητα και τη συνέπεια στο νόμο του Ευαγγελίου. Αυτή η αρχή είναι η δική μας η αρχή”.
Μιλώντας με πολύ οικειότητα και απλότητα προς τους νέους αναφέρθηκε στην ανάγκη της συναίσθησης για την αδιάκοπη παρουσία του Χριστού.
“Σε μια πολυθρησκευτική κοινωνία, όπως αυτή της Αλβανίας, θέλει μια σωστή ενημέρωση, για το τι ακριβώς πιστεύουμε ως Ορθόδοξοι.
Και αποφύγαμε οποιαδήποτε νοοτροπία συγκρούσεων. Από την πρώτη στιγμή στην Αλβανία προσπαθήσαμε να έχουμε πάρα πολύ καλές σχέσεις αλληλοσεβασμού με τις άλλες θρησκείες. Δεν φοβόμαστε. Είμαστε ανοιχτοί σ’ αυτή την κοινωνία.
Ο χριστιανικός δρόμος είναι μια πορεία με δυσκολίες, με προβλήματα, που χρειάζεται προσπάθεια συνεχή. Ωστόσο υπάρχει η βεβαιότητα ότι δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτό το δρόμο. Το να είσαι Ορθόδοξος δεν σημαίνει ότι είσαι μοναχικός. Δεν υπάρχουν μοναχικοί Ορθόδοξοι. Υπάρχουν μέλη της Εκκλησίας, συντροφιά συνεχώς με τον Χριστό. Και η δύναμή σου δεν προέρχεται από τις δικές σου δυνάμεις, αλλά από την συναίσθηση της αδιάκοπης παρουσίας του Χριστού. Και έτσι όλα αποκτούν ένα διαφορετικό φως και μια διαφορετική δυναμική”.
Αναφέρθηκε και στις δυσκολίες, που αντιμετώπισε, όταν πρωτοπήγε στην Αλβανία, κάνοντας λόγο για μια ανάσταση μέσα στο σταυρό.
“Πιστεύω ότι η Αλβανία είναι μια από τις αδικημένες χώρες. Την εποχή, που έγινε ο αθεϊστικός διωγμός εδώ, δηλαδή 1967 με 1990, δεν υπήρχε σε κανένα σημείο της γης άλλος τέτοιος διωγμός. Είχαμε συμφιλιωθεί στην Ελλάδα με την ιδέα ότι έσβησε η πίστη και η Εκκλησία στην Αλβανία.
Όταν για πρώτη φορά βρέθηκα στην Κορυτσά και είδα όλο το πλήθος εκείνων των ανθρώπων να λαχταρά κάτι και να μου λέει “εμείς σας αγαπήσαμε”, αποφάσισα να μείνω εδώ, αν και είχα έρθει ως Πατριαρχικός Έξαρχος.
Το ίδιο ένιωσα, τότε και στον ερειπωμένο ναό του Ευαγγελισμού των Τιράνων, όταν μπροστά σε λίγους πσιτούς, φτωχούς ανθρώπους, πήρα ένα κερί και τους είπε στα Αλβανικά, ήταν η πρώτη φράση, που έμαθα, Χριστός Ανέστη, μου απάντησαν με κλάματα στα μάτια Αληθώς Ανέστη.
Όλη η πορεία εδώ έκτοτε ήταν μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα. Αλλά αυτή η ανάσταση δεν είναι κάτι, που έγινε μετά το σταυρό, αλλά είναι μέσα στο σταυρό.
Δεν έπαυσαν αμέσως οι διωγμοί και οι επιθέσεις. Θεωρίες, που φαινόταν και λογικές. “Τι γυρεύει αυτός τώρα στην Αλβανία; Τι συμφέροντα υπάρχουν από πίσω;” Για πολλούς η θρησκεία είναι κάτι, που σχετίζεται με πολιτικούς σκοπούς. Εγώ πιστεύω ότι είναι κάτι διαφορετικό. Δεν έχω βρει πιο συνοπτική, πιο τολμηρή, πιο επίκαιρη, πιο επαναστατική απάντηση στο ερώτημα τι είναι ύψιστη πραγματικότητα από το Ευαγγελικό: “Ο Θεός αγάπη εστι”.
Δεν θέλουμε να την επιβάλουμε σε κανέναν, αλλά έχουμε δικαίωμα να τη χαιρόμαστε. Δεν είναι μια συναισθηματική έξαρση αφελών ή ηλιθίων, αλλά το πιο όμορφο, που έχει εμπνεύσει την ανθρώπινη ιστορία”.
Τέλος έκανε μια σύντομη και συγκινητική αναδρομή στα παιδικά του χρόνια, που εκτυλίχθηκαν μέσα στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, καθώς και στα νεανικά και στα φοιτητικά και συνέχεια επεσήμανε: “Ο Αρχιεπίσκοπος δεν ήρθε εδώ με το ελικόπτερο από κάπου. Ήρθε ύστερα από μια ολόκληρη διαδικασία ζωής, η οποία άρχισε από τα νεανικά του χρόνια και ήταν η αναζήτηση του Θεού της αγάπης.
Αυτός ο Αρχιεπίσκοπος δεν ήρθε νέος εδώ, αλλά για τα γενικά δεδομένα ήρθε γέροντας, 63 ετών. Αλλά εγώ αισθανόμουν πάντοτε ότι εκπροσωπώ μια νεολαία μέσα μου, που πίστευε σ’ εκείνον, που είναι πέρα από το χρόνο και το έργο, που ο ίδιος συντελεί, είναι πραγματικά ένας ψίθυρος μέσα στην αιωνιότητα”.
Είναι ιδιαίτερος ο σύνδεσμος του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου προς τους νέους.
Και κάνει ό,τι μπορεί για το μέλλον τους, το μορφωτικό, το επαγγελματικό, το κοινωνικό και επενδύει πολλή φροντίδα και πολλά κονδύλια προς αυτή την κατεύθυνση.
Και μόνο, εκτός των άλλων, τα πολλά εκπαιδευτήρια όλων των βαθμίδων, τα κατηχητικά, οι συντροφιές, οι κατασκηνώσεις σε ολόκληρη την Αλβανία, το αποδεικνύουν.
Μα, προπαντός νοιάζεται να έχουν αγνότητα στις ψυχές και στις σκέψεις τους, αγωνιζόμενοι με θάρρος.
Να έχουν εύρωστο χαρακτήρα, σταθερή θέληση, ώστε ό,τι ορμητικό ξεσπάει καταπάνω τους από εξωτερικά αίτια, αλλά και ό,τι από τα εσωτερικά κατώτερα ένστικτα και πάθη, εφορμούν εναντίον τους, να μην μπορεί να τους νικήσει.
Ο μεγαλύτερος θησαυρός της νεότητας είναι, λοιπόν, η αγνότητα της ψυχής τους. Τους δίνει άφθονα και με ακούραστη υπομονή τα εφόδια για να φυλάσσουν άγρυπνα τις πόρτες της ψυχής, από τις οποίες μπορεί να μπει ο εχθρός και να την κλέψει.
