Του π. Ηλία Μάκου
Η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως εορτάστηκε στην Εκκλησία της Αλβανίας με τη λαμπρότητα, λαμβανομένων των περιοριστικών μέτρων, που της αξίζει.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος ιερούργησε στον καθεδρικό ναό της “Ανάστασης”, συμπαραστατούμενος από το Μητροπολίτη Αμαντίας Ναθαναήλ και κληρικούς της Αρχιεπισκοπής.
Απευθυνόμενος προς τους πιστούς τόνισε πως “αν θέλαμε να συμπυκνώσουμε σε μια σύντομη προσευχή την απαιτητική εντολή του σημερινού ευαγγελίου (“όστις θέλει οπίσω ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι”), θα μπορούσαμε να λέγαμε και να το επαναλαμβάναμε συνεχώς: “Θεέ μου ελευθερωνέ με από τον εαυτό μου, από τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μου και δίνε με στον Εαυτό Σου”.
Και πρόσθεσε: “Πρόκειται για ένα θέμα ελευθερίας. Και αυτή την ελευθερία δεν μπορούμε να την πετύχουμε, παρά μόνο όταν ακολουθήσουμε με συνέπεια και πολύ αγάπη το Χριστό”.
Κατέληξε, λέγοντας: “Θεέ μου ελευθέρωνέ με από τον εαυτό μου και δίνε με στον Εαυτό ου. Ας είναι μια σύντομη επαναλαμβανόμενη προσευχή απ’ όλους μας”.
Μεταξύ άλλων να σημειωθεί ότι ο Μητροπολίτης Κορυτσάς Ιωάννης ιερούργησε στον καθεδρικό ναό της πόλης, ενώ ο Μητροπολίτης Ελμπασάν στο ναό του Αγίου Νικολάου της πόλης.
Ο απόηχος της φράσης του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου “Θεέ μου ελευθέρωνέ με από τον εαυτό μου, από τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού μου, και δίνε με στον Εαυτό Σου”, αγγίζει τα πνευματικά μας αισθητήρια.
Η απελευθέρωση από τον εαυτό μας, από τον κακό εαυτό μας, είναι αυτή που μας καταξιώνει και κρατά καθαρή την ψυχή μας.
Στις ημέρες μας η υπερφροντίδα για τα υλικά συνοδεύεται αναπόφευκτα από αδιαφορία για την ψυχή, που είναι το παν για τον άνθρωπο.
Η ψυχή είναι η κατάκτηση του αιωνίου μέσα στη σωματικότητά μας, είναι ο ίδιος ο εαυτός μας.
Με την ψυχή συγγενεύουμε με τον πνευματικό κόσμο και με τον ίδιο το Θεό.
Και δεν μας βαρύνει μόνο η αδιαφορία για την ψυχή μας, αλλά και η “δολοφονία” της ψυχής μας, που είναι το στυγερότερο έγκλημά μας.
Πώς “δολοφονούμε” την ψυχή μας; Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβουμε. Ανοίγοντας το δρόμο για το κακό και την ατιμία. Μοιάζουμε τότε σαν να “πωλούμε” την ψυχή μας στο διάβολο.