Η Ελλάδα πάει μόνη της, στο άγνωστο, με αυτόματο πιλότο τον νόμο της αδράνειας. Δεν έχει ηγεσία της προκοπής, δεν έχει θεσμούς που να λειτουργούν και να μην είναι μόνο «βιτρίνες», δεν έχει σαφές και συγκροτημένο σχέδιο για το μέλλον και -κυρίως- δεν έχουν φανεί ακόμα στον ορίζοντα τα πρόσωπα που θα μπορέσουν να σηκώσουν το βάρος των ευθυνών για να οδηγήσουν το έθνος στο αύριο.

Όσα συνέβησαν στη Νέα Υόρκη με τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Ελπιδοφόρο είναι αποκαλυπτικά για την ένδεια που μαστίζει τον σύγχρονο Ελληνισμό. Ο κ. Ελπιδοφόρος καταδέχτηκε να παραστεί σαν κομπάρσος στη φιέστα του Ερντογάν για τα εγκαίνια του πολυόροφου κτιρίου της «Τουρκικής Εστίας» απέναντι από το κεντρικό κτίριο του ΟΗΕ. Μία από τις ιδιαιτέρως επιλήψιμες πτυχές της πρωτοβουλίας του κ. Ελπιδοφόρου ήταν η συνύπαρξή του με τον τοποτηρητή της Άγκυρας στα Κατεχόμενα Ερσίν Τατάρ.

Το πανελλήνιο αντέδρασε διότι ερμήνευσε σωστά τα κίνητρα του κ. Ελπιδοφόρου: Προέβη σε αυτό το εθνικό ατόπημα διότι θέλει να γίνει Οικουμενικός Πατριάρχης και θέλει να τα έχει καλά με τους Τούρκους. Τόσο απλό και τόσο απορριπτέο το σκεπτικό του…

Το κακό, όμως, δεν περιορίζεται στο ατόπημα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής. Είναι γενικότερο. Η πολιτική τάξη της χώρας δεν ξέρει τι να πράξει ακόμα και στις απλούστερες των περιπτώσεων, διότι δεν έχει σχέδιο για το μέλλον ούτε όραμα για πού θέλει να κατευθύνει το έθνος.

Ο κ. Μητσοτάκης τη μια εξέφραζε διά του κυβερνητικού εκπροσώπου «ενόχληση» και «δυσαρέσκεια» για την κίνηση του κ. Ελπιδοφόρου και ακύρωνε προγραμματισμένη συνάντηση μαζί του και από την άλλη μετέβαλλε άποψη και ανακοίνωνε την πραγματοποίησή της – κι όλα αυτά μέσα σε λίγες ώρες.

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν γνωρίζει πώς να χειριστεί μια μετρίας «εντάσεως» κρίση στις σχέσεις με έναν Αρχιεπίσκοπο της ομογένειας και εκτίθεται στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και στο εξωτερικό, στέλνοντας αλληλοαναιρούμενα μηνύματα. Είναι προφανές ότι άπαντες απεύχονται αυτή η αμηχανία και η έλλειψη πολιτικής κατάρτισης και αποφασιστικότητας να επιδειχθούν και σε κρίσεις σημαντικότερες από εκείνην που προκάλεσαν ο φτηνός καιροσκοπισμός και η υπέρμετρη φιλοδοξία του κ. Ελπιδοφόρου.

Η πατρίδα μας έχει, από τη μια, μέγα πλεόνασμα προβλημάτων και κινδύνων και από την άλλη, έλλειμμα ηγεσίας σε όλους τους τομείς. Ενώ το διεθνές περιβάλλον γίνεται ολοένα και πιο ασταθές και επικίνδυνο και ισχυροποιείται ο βασικός μας αντίπαλος, η Τουρκία, η Ελλάδα μας διαρκώς καλείται να επιλέξει ανάμεσα στο κακό και το χειρότερο – επιλογές, οι οποίες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στο χείριστο και μη αναστρέψιμο…

Χρειάζονται πρόσωπα, σχέδιο και αποφασιστικότητα για δράση.