Η κ. Κεραμέως ξεκίνησε προσεκτικά τη θητεία της στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, μολονότι οι επιδόσεις της ως τομεάρχη του εν λόγω υπουργείου όταν η ΝΔ ήταν στην αντιπολίτευση έδειχναν ότι δεν διέφερε και πολύ από τις θέσεις των συναδέλφων της του ΣΥΡΙΖΑ!

Οταν μάλιστα η προηγούμενη κυβέρνηση έφερε τα πάνω- κάτω στο μάθημα των θρησκευτικών και απαγόρευε σε Μητροπολίτες της Εκκλησίας μας να επισκεφθούν σχολεία αλλά και σε άλλα συναφή θέματα που είχαν ξεσηκώσει τον πιστό λαό και την Εκκλησία, η κ. Κεραμέως δεν έβγαζε άχνα! Βρείτε μου μία δήλωσή της από εκείνη την εποχή και θα καταθέσω δια παντός το μολύβι που γράφω! Ούτε μία.

Η συμπεριφορά αυτή που επέδειξε ως αρμόδια Τομεάρχις μας έκανε να είμαστε λίγο επιφυλακτικοί όταν της ανατέθηκε το εν λόγω υπουργείο. Αλλά δεν το είπαμε! Ούτε κολλήσαμε στις ετικέτες που με ευκολία της απέδωσαν όσοι είδαν με μισό μάτι την ένταξή της σε διεθνούς φήμης πολιτική λέσχη. Ουδεμία αξία έχουν όλα αυτά αν η παιδεία σου και η ανατροφή που έχεις σε έχουν καταστήσει σταθερό φάρο και όχι σημείο διευκόλυνσης του συστήματος.

Περιμέναμε, ωστόσο, να δούμε τα πρώτα δείγματα γραφής της, τα πρώτα σημάδια της, κατά την άσκηση των καθηκόντων της. Και τότε να την κρίνουμε ! Και ιδού δεν άργησε!

Τα πρώτα δείγματα γραφής της κ. Κεραμέως ως υπουργού Παιδείας είναι απογοητευτικά .

Το ξεκίνημά της της στην ηγεσία του αμαρτωλού αυτού Υπουργείου μπορεί να σημαδεύτηκε από την κατάργηση ή μάλλον την «ορθή χρήση» του διαβόητου «πανεπιστημιακού ασύλου», αλλά δεν έμεινε μόνο σ´αυτό!

Ακολούθησαν δύο κορυφαία ατοπήματα τα οποία δεν περιμέναμε ότι θα αποτελούσαν μία φυσική συνέχεια της προηγούμενης κυβέρνησης η οποία είχε συγκεκριμένο σχέδιο.

Πρώτον, διατήρησε τα απαράδεκτα «Νέα Θρησκευτικά » τα οποία επέβαλαν οι Φίλης, Γαβρόγλου και Γιαγκάζογλου για να αποξενώσουν τα ελληνόπουλα από την ορθόδοξη παράδοση.

Και δεύτερον, προέβη στην απάλειψη του θρησκεύματος και της Ιθαγένειας από τα απολυτήρια και το myschool, γιατί έτσι παρήγγειλε η Ανεξάρτητη Αρχή.

Eνώ αρχικά είχε κάνει λόγο για τις αποφάσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης δίνοντας την εντύπωση ότι θα κινηθεί με γνώμονα τα όσα αυτές διαλαμβάνουν, στην πράξη έκανε το αντίθετο και μάλιστα χωρίς να περιμένει την απόφαση του ΣτΕ.

Δηλαδή με την απόφαση αυτή μας απέδειξε με τον πιο πειστικό τρόπο ότι οι «ανεξάρτητες» αρχές είναι πανίσχυρες και η κεντρική κυβέρνηση- δυστυχώς και η νέα Κυβέρνηση- εξαρτημένη από αυτές.

Κάποιοι πιθανώς θα αντιτείνουν ότι βιαζόμαστε να κρίνουμε την φερέλπιδα κ. Υπουργό από μία απόφαση. Αλλά δεν μας άφησε πολλά περιθώρια από τον τρόπο που αιτιολόγησε την απόφασή της. Θύμιζε κάτι από Σημίτη με τις ταυτότητες οι οποίες ,ειρήσθω εν παρόδω, δεν άλλαξαν ακόμη παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες που είχαν γίνει το 2001!

Η υπόθεση της ελληνοχριστιανικής διαπαιδαγωγήσεως των παιδιών μας αλλά και της διατήρησης της ιδιοπροσωπείας μας είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση, ένα πολύ σημαντικό θέμα, το οποίο μεθυσμένοι όλοι από την εξουσία που καταλαμβάνουν το περιφρονούν ή το θέτουν σε δεύτερη αξία.

Πρόκειται για ένα ζήτημα απείρως σπουδαίο και αξιολογικά σημαντικό που πρέπει να μας απασχολήσει γιατί θα το βρούμε μπροστά μας. Όταν σε λίγα χρόνια τα στίφη των μεταναστών που μπήκαν από τα «ανύπαρκτα»( κατά τον κ. Τσίπρα) θαλάσσια σύνορά μας θα έχουν ενσωματωθεί στη χώρα μας, θα αρχίσουν να διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους αμπαντάμ μπαμπαντάμ Έλληνες και τότε θα καταλάβουμε γιατί έπρεπε να είμαστε λίγο παραπάνω πιο προσεκτικοί!

Και δυστυχώς η Εκκλησία μας σιωπά!

Οι μητροπολίτες μας , παλαιών και νέων χωρών( σκοπίμως κάνουμε τον διαχωρισμό αυτό γιατί μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος θα καταλάβουμε το «γιατί») ήλθε η ώρα να αφήσουν τα συνέδρια και τα φεστιβάλ, την επικοινωνία με τους Μοσχοβίτες ή τους Ουκρανούς(ανάλογα από πού έρχεται πιο δυνατός ο ήχος) , τις επισκέψεις σε εορτές και πανηγύρια τα ανοίγματα στους lions και στους ρόταρυ , τα πάρκα «ανακύκλωσης» και άλλες τέτοιες ξενόφερτες και καθόλου πνευματικές δραστηριότητες, δήθεν ποιμαντικές και να αρχίσουν να στηλιτεύουν τα κακώς κείμενα.

Τα θέματα αυτά , τα οποία μάλιστα προέρχονται από μία «συντηρητική» κυβέρνηση θα έπρεπε να έχουν απασχολήσει την Ιεραρχία και να αποτελούν θέματα της ημερήσιας διάταξης. Αντ´αυτών θα ακούσουν μερικές διαλέξεις συγχαίροντες ο ένας τον άλλον και μετά θα προβούν σε εκλογές πέντε νέων Ιεραρχών.

Να δούμε τί θα κάνουμε όταν σε μερικά χρόνια η Εκκλησία μας θα διαθέτει ποιμένες, αλλά θα ψάχνει να βρεί…ποίμνιο!