Του π. Ηλία Μάκου

Πριν λίγα χρόνια είχαμε κάνει ένα προσκύνημα στον άγιο Ιωάννη τον Ρώσο.

Ταξιδεύοντας μέσα σ’ ένα μαγευτικό τοπίο, δεν είχαν εκδηλωθεί τότε οι καταστροφικές πυρκαγιές στην περιοχή, πνιγμένο στο πράσινο, όπου δέντρα άπλωναν τη φυλλωσιά τους και τη χλωρασιά τους, φτάσαμε στο Νέο Προκόπιο Εύβοιας.

Σ’ αυτό το χωριό, βρήκαν το 1924 καταφύγιο οι Προκοπιαίοι της Καππαδοκίας,  όταν κυνηγήθηκαν και ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους.

Και μαζί τους είχαν και τον ανεκτίμητο θησαυρό τους. Το λείψανο του αγίου Ιωάννη του Ρώσου. Τον προστάτη τους στις δύσκολες ημέρες και στους καταποντισμούς της ζωής, που τους βοήθησε να αντέξουν.

Αμέσως, χωρίς καθυστέρηση, κατευθυνθήκαμε προς το σκήνωμα του αγίου, ανυπόμονοι να το προσκυνήσουμε.

Παρότι δεν ήταν ιερέας, το λείψανό του είναι καλυμμένο από ολόλαμπρα άμφια.

Μπορεί να μην υπηρετούσε το Θυσιαστήριο, το είχε, όμως,  στην ψυχή του,   το είναι του. Γι’ αυτό και οι ευωδιές του σε πλημμυρίζουν εσωτερικά.

Η σκαλιστή παράσταση της λάρνακας σε κάνει να καταλάβεις χωρίς πολύ δυσκολία την ιδιότητα του αγίου.

Τι δείχνει η παράσταση; Άλογα με σηκωμένα τα πόδια, ενώ σκύβει δίπλα τους ένας νεαρός σκλάβος.

Είναι ο Ιωάννης ο Ρώσος, γνωστός στους Τούρκους ως “Κιουλέ Γιουβάν” (σκλάβος Ιωάννης). ιπποκόμος στο επάγγελμα.

Ναι, σκλάβος σωματικά του αγά του Προκοπίου της Μικράς Ασίας, από τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1713, ελεύθερος, όμως, στην ψυχή και στη σκέψη.

Και να το αποτέλεσμα της θερμής πίστης: Ένας περιφρονημένος δούλος,  που δεν διαμαρτύρεται για την πορεία της ζωής του, ένας ταπεινός άνθρωπος, χωρίς μόρφωση, χωρίς αξιώματα, έχει τη μεγάλη δύναμη, 300 περίπου χρόνια τώρα, να θεραπεύει, να σώζει, να προστατεύει, να φωτίζει.

Αγίασε και θαυματούργησε και θαυματουργεί. Και δεν είναι ένας και δύο, αλλά χιλιάδες οι άνθρωποι, που γεύονται τις ευεργεσίες του.

Ασπαζόμενοι με ευλάβεια  το αγιασμένο σκήνωμα, συγκινούν την καρδιά μας πόθοι ιεροί και συνταράσσουνκαι δροσίζουν προς στιγμήν το μέσα μας οι ουράνιοι παλμοί του αγίου.

Και σαν να ακούσαμε καθαρά τη φωνή του μπροστά στους διώκτες του, λίγο πριν το μαρτυρικό του τέλος σε νεανική ηλικία,  στις 27 Μαΐου του 1730: “Τα μεγαλύτερα και φοβερότερα βάσανα είμαι διατεθειμένος να υποφέρω. Τον Χριστό μου, όμως, δεν τον αρνούμαι”. Και δεν τον αρνήθηκε.

Έτσι είναι ευλογημένος οδοδείκτης και για όλους εμάς σήμερα. Για να γίνουμε εργάτες του καλού, πρωτοπόροι και δημιουργοί στην κοινωνία με την καρδιά μας.

Επιστρέφοντας, συλλογιζόμασταν ότι από νωχελείς, που πάσχουμε από χρόνια πνευματική σπονδυλαρθρίτιδα, οφείλουμε να μεταμορφωθούμε σε αγνούς και δυναμικούς αγωνιστές του Χριστού, φλεγόμενοι από τα ιδεώδη του Ευαγγελίου.

Μένοντας ασυνθηκολόγητοι, και ας φωνάζουν μερικοί πως με τέτοιες ιδέες μένουμε πίσω.

Να μην ιδρώνουμε να φανούμε “συγχρονισμένοι¨, συσχηματιζόμενοι με τα εναλλασσόμενα γούστα της κοσμικής ζωής .

Και να μην αρνούμαστε τα όσια και τα ιερά, θεωρώντας επιτυχία το να “βολευόμαστε” και απλά να υπάρχουμε και να συνυπάρχουμε. αλλά να υπερασπιζόμαστε τα πιστεύω μας άκαμπτοι και ανυπότακτοι.