Του π. Ηλία Μάκου

Στις ημέρες μας η πατριωτική συνείδηση έχει υποχωρήσει και αυτό έχει αρνητικό αντίκτυπο στην κοινωνία.

Επτά νεαρά άτομα, τέσσερις άνδρες και τρεις γυναίκες, σύμφωνα με ανακοίνωση της Αστυνομίας Ηπείρου, έσχισαν την ελληνική σημαία, που βρίσκονταν υψωμένη μέσα στο Ενετικό Κάστρο της Πάργας και συγκεκριμένα στα τείχη του.

Από την έρευνα της Αστυνομίας, η οποία σχημάτισε δικογραφία σε βάρος τους για προσβολή συμβόλου εθνικής σημασίας κατ’ εξακολούθηση,  προέκυψε ότι το έκαναν μεταμεσονύχτιες ώρες, στις 30 Μαΐου προς 31 Μαΐου (πριν λίγες ώρες στο Σούλι είχε εορταστεί ο αγώνας και η θυσία των Σουλιωτών),   όταν παραβίασαν την κεντρική θύρα εισόδου του Κάστρου.

Επιπλέον τα μεσάνυχτα στις 31 προς 1 Ιουνίου αφαίρεσαν, όπως αναφέρει η Αστυνομία,  ελληνική σημαία από τον ιστό, που ήταν αναρτημένη σε μπαλκόνι σπιτιού στην Πάργα.

Στο πλαίσιο των αναζητήσεων, εντοπίστηκε και συνελήφθη στις 31-5-2021, το βράδυ, στην Πάργα μία εκ των κατηγορουμένων.

Όσο και αν φαίνεται παράξενο, η ηθική ευθύνη γι’ αυτή την ενέργεια ίσως να μην ανήκει στα άτομα, που φέρονται να κατηγορούνται.

Σε μια κοινωνία, όπου ιδανικά και ιδεώδη καταπατούνται καθημερινά και η έννοια της Πατρίδας έχει πάψει να έχει αξία, η απαξίωση της Ελληνικής σημαίας ως έκφραση του Ελληνισμού είναι φυσική συνέπεια.

Η εθνική μνήμη, που είναι ψυχική λειτουργία, έχει ατονίσει στους καιρούς μας και δεν συνηδειτοποιούμε ότι ως άτομα και ως Ελλάδα δεν είμαστε μόνο σήμερα, αλλά είμαστε και χθες. Δεν είμαστε μόνο παρόν, αλλά είμαστε και παρελθόν. Δεν είμαστε μόνο “μια φορά και έναν καιρό”, αλλά και αύριο, και μέλλον.

Της πραγματικότητας αυτής, την οποία παραγνωρίζουμε, επακόλουθο είναι η ανάγκη σύνδεσης του παρελθόντος και του μέλλοντος, μέσω του παρόντος.

Η σημαία είναι, όχι σαν ένα πανί, αλλά ως σύμβολο ποτισμένο με τον ιδρώτα και το αίμα ατέλειωτων μαρτύρων της ελευθερίας,  ο κρίκος της διαλεκτικής σχέσης του χθες με το σήμερα και η διάσταση στο αύριο.

Είναι η ανάμνηση, αλλά και  η αστείρευτη πηγή όλων όσων έχουν γίνει επωνύμως ή ανωνύμως σε όλα τα πεδία της δράσης, της εμπειρίας και της γνώσης. Είναι η ανεξάντλητη δεξαμενή συναισθηματικών, ψυχικών και συγκινησιακών ερεθισμάτων.

Είναι το υποθηκοφυλάκιο     γραπτών και παραδεδομένων μαρτυριών, που συνθέτουν, διαμορφώνουν, ερμηνεύουν, αναλύουν και αξιολογούν τη γνώση του παρελθόντος, αλλά και που φρονηματίζουν και διδάσκουν τη βίωση του παρόντος και τον προσανατολισμό στο μἐλλον.

Τα διδάσκει κανείς αυτά στους νέους, ώστε να μη φτάνουν να αμαυρώνουν τη σημαία;