Πού πάμε;
Θα μείνει στην Ιστορία αλησμόνητη η μεθόδευση της αποδόμησης
της Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης.

Περιοδικό Σύναξη, 1992: «Η Εκκλησιαστική εκπαίδευση χωλαίνει βαρύτατα, πάσχουσα από τις ασθένειες της προχειρότητος, του πειραματισμού, του αυτοσχεδιασμού και της πολυνομίας»

Η διαπίστωση αυτή ανήκει στον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, μέλος την εποχή εκείνη των μεικτών επιτροπών Πολιτείας και Εκκλησίας για την Εκκλησιαστική εκπαίδευση και είναι προφανές ότι ισχύει ακόμη, 29 ολόκληρα χρόνια μετά. Στον ενθρονιστήριο λόγο του, μάλιστα, είχε επισημάνει πως πρέπει να απασχολήσει «άμεσα και επιτακτικά» την Εκκλησία η εκκλησιαστική Παιδεία, η επιμόρφωση του ιερού κλήρου και ο καταρτισμός των εκκλησιαστικών στελεχών, χαρακτηρίζοντας «νευραλγικής σημασίας» τα θέματα της εκκλησιαστικής Παιδείας.

Όταν προ ημερών πληροφορηθήκαμε την εμφάνιση ενός νέου σχεδίου νόμου για την Εκκλησιαστική εκπαίδευση, χαρήκαμε και περιμέναμε με λαχτάρα να μας δοθεί το κείμενο, ώστε να εκφράσουμε και εμείς τη γνώμη μας και επιτέλους να ανοίξει μια νέα σελίδα στην ζωή των σχολείων μας.

Επί οκτώ χρόνια περίπου κυκλοφορούσαν προσχέδια και σχέδια για τον νέο νόμο της Εκκλησιαστικής Εκπαίδευσης, με κυριότερο το σχέδιο του 2017 που έτυχε της αποδοκιμασίας….