Είναι κοινή διαπίστωση ότι ο λαός μας κουράστηκε από τα αλλεπάλληλα απογορευτικά κυκλοφορίας (κοινώς lockdown) και… κυκλοφορεί.

Οι παραλίες γεμάτες, οι δρόμοι πολυσύχναστοι, τα μέσα μαζικής μεταφοράς ασφυκτιούν, τα καταστήματα δειλά-δειλά με τα… «κλικ» προσπαθούν να βγάλουν ένα μεροκάματο και αυτό που χαρακτηρίζει τον αποκλεισμό μας είναι η ανέχεια και… η μάσκα.

Αυτή που όχι μόνο παραμένει στο απογορευτικό αλλά έχει πέσει σε χειμερία νάρκη είναι η Εκκλησία.

Ελάχιστοι Αρχιερείς  της Εκκλησίας μας  ακούγονται πια. Κανείς δεν θέτει πλέον το ερώτημα, γιατί να είναι κλειστοί οι Ιεροί Ναοί και γιατί να λειτουργούν με τα πλέον αυστηρά μέτρα, όταν π.χ. στα ΜΜΜ γίνεται χαμός;

Για ποιό λόγο να είναι ανοικτοί οι «ναοί» του χρήματος και της γαστέρας, αλλά όχι της ψυχής; Γιατί προσπαθούν οι αρχιερείς μας κυριολεκτικά να μας πείσουν ότι όσα κήρυτταν, έγιναν- φεύ -φευγαλέες σκέψεις και δεν αποτελούσαν την αιώνια  πίστη μας;

Δεν ενοχλούνται όταν βγαίνουν στην Ωραία Πύλη και εκφωνώντας το «ειρήνη πάσι» διαπιστώνουν ότι όλοι είναι… απόντες;

Ποιοί πάσι να ειρηνεύσουν όταν οι ιερείς μας λειτουργούν σε άδειους ναούς;

Θλίψη και απογοήτευση όταν  καλούν… άδειες καρέκλες να προσέλθουν «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης»;

Η Εκκλησία μας  έχει σιωπήσει σε βαθμό που μας βάζει σε σκέψεις. Λέγονται αρκετά και συνδυάζονται με ορισμένα άλλα, ανησυχητικά, που όμως δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν ή να συζητηθούν. Θα έλθει η ώρα τους.

Δεν προβληματίζονται οι ποιμένες της Εκκλησίας όταν εδώ και αρκετά χρόνια π.χ. οι θρησκευτικοί γάμοι αποτελούν μειοψηφία και προωθούνται οι πολιτικοί;

Δεν αναλογίζονται τα αίτια αυτής της αποστασίας;  Αν τολμούν ας βάλουν τον δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων και ας αναλογιστούν αν από την πλευρά τους  δεν γίνεται κάτι  σωστά.

Πόσο ακόμη θα μείνουν κλειστοί οι Ιεροί Ναοί, στους οποίους ούτως ή άλλως, λίγοι προσέρχονται  κι ακόμη λιγότεροι μετέχουν των Μυστηρίων;

 Ένα; Δύο; Τρεις;…Πενηντατρείς μήνες;

Το Άγιο Πάσχα πλησιάζει. Και σίγουρα θα το ξαναζήσουμε με τον ίδιο τρόπο όπως και πέρυσι. Μας προετοιμάζει εδώ και καιρό όλος αυτός ο συρφετός των λοιμωξιολόγων . Καμία γειτονική χώρα δεν περνά με αποκλεισμό και τόση προχειρότητα τη σχέση της με την πανδημία. Στις γειτονικές χώρες μας όλα γίνονται με μέτρο. Εμείς εδώ τραβάμε στα άκρα. Και αυτό δεν θα μας βγει σε καλό.

Διαβλέπουμε  πως πολύ σύντομα η Εκκλησία μας θα έχει  ποιμένες μόνο στα χαρτιά, αλλά θα έχει λιγοστέψει αισθητά το ποίμνιο.

Ανησυχεί κανείς εκ των Ιεραρχών μας  μήπως ξαναζήσουμε αυτό που έζησε κάποτε η Εκκλησία και βρεθούμε  μια μέρα πάλι με…«Μητροπολίτες   πάλαι ποτέ διαλαμψάντων Μητροπόλεων»;Δημογραφικά δεν πάμε καλά. Οι ξένοι γεννοβολούν με άγριες διαθέσεις. Αν δεν τους πείσουμε να μπουν κάτω από την φιλόξενη και στοργική αγκαλιά της Εκκλησίας μας σε λίγο θα είμαστε εμείς η μειοψηφία και αυτοί θα κατευθύνουν τις τύχες του τόπου μας.

 Θα κάνει  κάτι η Εκκλησία μας; Θα βρει τη  λύση και τον τρόπο  να ξαναφέρει πίσω το ποίμνιο στους ναούς μας  και να τους  ξαναζωντανέψει;

Θα στηρίξει  το «μικρόν ποίμνιον», τους συνειδητοποιημένους χριστιανούς, που έχουν καταντήσει μέσα στην ίδια τους την πατρίδα να ζουν ως κρυπτοχριστιανοί και να αγωνιούν για το μέλλον της Εκκλησίας  και κυρίως για το μέλλον των παιδιών τους; Άμποτε!