Χαράς ευαγγέλια η συνεχιζόμενη αναγνώριση του Ελληνικού Κολεγίου και της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού από τις αρμόδιες Ακαδημαϊκές Αρχές, η οποία άλλωστε ήταν αναμενόμενη εδώ που τα λέμε αφού πολύ σπάνια αυτές οι συγκεκριμένες Ακαδημαϊκές Υπηρεσίες αίρουν την αναγνώριση. Βέβαια πριν μερικά χρόνια υπήρξε διακινδύνευση, αλλά ξεπεράστηκε.
Η αναγνώριση όμως συνεπάγεται και ευθύνες και μάλιστα αυξημένες για ανασυγκρότηση και ανασύνθεση δομών, θεσμών, πλαισίων και προσώπων, γιατί είναι ντροπή να συνεχίζεται αυτή η παρακμιακή κατάσταση του ολίγιστου φοιτητού σώματος των 120 όλων κι όλων αμφοτέρων των Σχολείων Κολεγίου και Θεολογικής.
Αρκετοί από τους εργαζόμενους στη Σχολή γραμματείς, τομεάρχες και οι συναφείς πρέπει να αξιολογηθούν και να απαλλαγεί η Σχολή από αρκετούς και αρκετές εξ’ αυτών. Όχι λίγες και λίγοι όχι μόνο δεν σέβονται το ψωμί που τρώνε από τον Ελληνισμό, αλλά πότε ανοικτά και πότε ιεροκρυφίως τάσσονται εναντίον του από κομπλεξισμό και «μίσος» για την Ελληνικότητα, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Ας αφήσουμε που έχουν συμμαζευτεί πλείστοι όσοι και όσες εκεί οι οποίοι εν πολλοίς είναι αργόσχολοι, πλην όμως οι μισθοί τρέχουν.
Το οικονομικό θέμα χρειάζεται να προσεχθεί ιδιαίτερα γιατί αν πάψει ο «κουμπαράς», δηλαδή η Ηγεσία των 100, να δίνει παρά με ουρά, φοβούμαι ότι ο λιμός θα αγγίξει κατάκαρδα τη Σχολή.
Η ατολμία και η υποκρισία δεν επιτρέπουν σε καθηγητές και επιτελάρχες να κάνουν έστω μία αναφορά, μια θύμηση βρε αδελφέ στους εκδιωχθέντες καθηγητές, έξι τον αριθμό, οι οποίοι έπειτα από δεκαετίες διδαχής και υπηρεσίας πετάχτηκαν σαν τα «σκυλιά» στο δρόμο κατά τη γνωστή φράση, η οποία δεν ισχύει διότι όσοι διαθέτουν αισθήματα ανθρωπινότητας συμπεριφέρονται στα σκυλιά με αγάπη και στοργή, όπως άλλωστε επιβάλλεται.
Για τους «πεταγμένους» καθηγητές όμως ουδείς νοιάστηκε. Μου έρχεται στο νου ο π. Γεώργιος Δράγας λόγου χάρη. Κανείς δεν ρώτησε γι’ αυτόν τον ιερέα – καθηγητή, αλλά και για τους λοιπούς, τους οποίους «καθάρισε» ο κολαούζος του Πατριάρχη, ο εκ Προύσης της Τουρκιάς αποσταλείς Ανατολίτης εφέντης για να «αλώσει» την ενταύθα Εκκλησία και Ομογένεια μας παντοειδώς και παντοιοτρόπως. Μάλιστα ο έτερος εκδιωχθείς ο π. Εμμανουήλ Κλάψης ευεργέτησε τον Ελπιδοφόρο όταν ήταν κοσμήτορας της Σχολής διότι τον προσκάλεσε να είναι επισκέπτης καθηγητής επί ένα εξάμηνο με όλα πληρωμένα, αλλά εκείνος «αγνώμων φανείς και πονηρός και δόλιος» όπως λέγει και ο ύμνος, του ανταπέδωσε την ευεργεσία με σκυλοπέταγμα. Ισχυρίζεται μάλιστα ο Ελπιδοφόρος ότι δεν τους έδιωξε εκείνος τους καθηγητές, αλλά ο Καντώνης λες και είμαστε χτεσινοί και δεν καταλαβαίνουμε τις «Βυζαντινές» ίντριγκες και λεξιλαγνείες. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς όμως πως το μέλλον είναι αόρατον, κι όπως λένε οι Αμερικανοί συμπολίτες μας, «κάθε σκύλος έχει τη μέρα του». Απλά χρειάζεται υπομονή. Νομίζω πως καταλαβαινόμαστε με αυτά, δεν χρειάζονται περισσότερα.
