Του π. Ηλία Μάκου

Λαμπρά εορτάστηκε στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας η Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Στον καθεδρικό ναό “Ανάσταση” των Τιράνων ιερούργησε ο Μητροπολίτης Αμαντίας Ναθαναήλ, ενώ ήταν συμπροσευχόμενος ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος.

Διαβάστηκε νέο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου για τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου ζητάει “να εντείνουμε την ικεσία μας για την άμεση κατάπαυση του αδελφοκτόνου πολέμου Ρωσίας κατά Ουκρανίας, για τη θεραπεία των πληγών, για την ανακούφιση των προσφύγων και την αποφυγή περαιτέρω κλιμακώσεως των πολεμικών συρράξεων.

Ας δυναμώσουμε επίσης την προσευχή μας για την αναστήλωση της ενότητας των Ορθοδόξων, τη συμφιλίωση, τη συγγνώμη, την αλληλεγγύη, την καταλλαγή, ώστε με καθαρή συνείδηση, να κατευθύνουμε ύμνο και προσευχή στον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Θεό, Εκείνον που τα θεραπεύει όλα”.

Σε προηγούμενο μήνυμά του (Κυριακή 27 Φεβρουαρίου) και ξαναδιαβάστηκε την Κυριακή της Ορθοδοξίας στους ναούς, σημείωνε ο Μακαριώτατος:

“Βαθύς πόνος και θλίψη πλημμυρίζει την ψυχή των ανθρώπων, όταν διακόπτεται ο διάλογος για την ειρήνη και αρχίζει ο αδελφοκτόνος πόλεμος με τον μονόλογο της βίας του ισχυρού και θύματα, κατά κανόνα, τους αθώους, τους ανυπεράσπιστους και τα κύματα των προσφύγων.

Η χριστιανική συνείδηση καταδικάζει κάθε μορφή βιαιοπραγίας, παρακινώντας επίμονα τον καθένα, στο μέτρο των δυνατοτήτων του, να συνεισφέρει στην ειρήνευση και την καταλλαγή στην πολύπαθη Ουκρανία και όπου γης.

Σταθερή αρχή μας παραμένει ο λόγος του Χριστού: «Μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί ὅτι αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται».

Στον καθεδρικό ναό του αγίου Γεωργίου στο Φίερι ιερούργησε ο Μητροπολίτης Νικόλαος, ενώ έγινε λιτάνευση των εικόνων πέριξ του ναού.

Στην καθεδρικό ναό “Ανάσταση” της Κορυτσάς ιερούργησε ο Μητροπολίτης Ιωάννης.

Στους περισσότερους ναούς της Αλβανίας λιτανεύτηκαν οι εικόνες γύρω από αυτουύς.

Η Κυριακή της Ορθοδοξίας μας θυμίζει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία ορθή στο πνευματικό στερέωμα, με το στέμμα της ψυχής, στέκεται σαν σύμβολο, προβάλλει σαν φωτεινό μετέωρο, που ρίχνει δέσμες φωτός στο δοξασμένο παρελθόν και ανοίγει δρόμους για το μέλλον.

Είναι ένα παρελθόν, που το θεμελίωσε ο αγώνας ο σκληρός. Και είναι ένα μέλλον, που θα κερδηθεί πάλι με τον αλύγιστο αγώνα.

Ό,τι φωτεινό δημιουργήθηκε είναι καρπός θυσιών απροσμέτρητων, χάριν της αλήθειας.

Σήμερα μας λείπει η ζωντάνια, η ρωμαλέα ψυχή, η δύναμη, που ανυψώνει τον άνθρωπο, που τον ενισχύει στον αγώνα.  Είμαστε τα δέντρα, που έχουν τον φλοιό ακέραιο, αλλά μέσα το σκουλήκι κατατρώει ύπουλα τα πάντα. Στο βοριά τα δέντρα αυτά δεν θα αντέξουν, θα πέσουν.

Αυτό παθαίνουμε και μεις. Στους πειρασμούς της ζωής λυγίζουμε. Δεν υπάρχει μέσα μας ορμή αντίστασης. Πέφτουμε. Συχνά. Και άσχημα. Και μεγάλοι και μικροί. Και αξιωματούχοι και απλοϊκοί. Και κάποτε πέφτουν πολύ βαθιά άνθρωποι, που, λόγω θέσης, έπρεπε να είναι ορθοί.

Η βαθιά πίστη στην αλήθεια της διδαχής του Χριστού είναι το θεμέλιο. Η πεποίθηση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Η πληροφορίας της καρδιάς, ότι μόνο κοντά στο Θεό είναι θεμελιωμένη η ευτυχία και η γαλήνη. Χωρίς αυτή η ψυχή δεν μπορεί να προχωρήσει. Είναι αναιμική, ανάπηρη.

Αυτή την πίστη την είχαν οι αγωνιστές της Εκκλησίας. Καμία δύναμη αντίθετη δεν μπορούσε να σβήσει αυτή τη φλόγα. Είχε πυρακτώσει τα πάντα: Καρδιά, νου, θέληση, πόθους, προσδοκίες. Καίνι μέσα, που έλιωνε κάθε αμφιβολία, κάθε δισταγμό.

Αυτή την πίστη  χρειαζόμαστε και εμείς σήμερα.