Του π. Ηλία Μάκου

Πιστοί συγκεντρώθηκαν πρόσφατα σε υπαίθριο χώρο, στο χωριό Μγιεκς (Mjeks) του Ελμπασάν, όπου παλαιότερα υπήρχε μοναστήρι αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Δεν σώζεται, πλέον, τίποτε από αυτό, αλλά εκεί προσευχήθηκαν και ιερέας τέλεσε αγιασμό.

Στο χώμα, που νοτισμένο σώπαινε, άναψαν κεριά για να φωτίζουν μια ζωή καινούργια. Θεία στιγμή!…

Και σ’ ένα απλό προσκυνητάρι έστησαν την εικόνα του Ευαγγελισμού και την προσκύνησαν ένας-ένας, μία-μία.

Αισθάνθηκαν μια κυριαρχική, εξωκόσμια παρουσία να τους γεμίζει.

Και πιο έτοιμοι να ανοιχτούν στον Αιώνιο και πανταχού Παρόντα, στην ασάλευτη αγάπη Του.

Είναι μια απόδειξη και αυτό ότι η Ορθόδοξη πίστη όλο και “φουντώνει” στην Αλβανία και η αθεΐα πολλών χρόνων δεν μπόρεσε να την…ισοπεδώσει.

Σε τέτοιες στιγμές, όπου οι προσευχές όλων ξεπήδησαν από μέσα τους τους και ενώθηκαν, η ψυχή ξεκινά να βρει τους ουρανούς του Θεού.
Και πάνω στα φτερά της νικιέται η βοή του κόσμου. Και ακούγεται ο ψίθυρος του Θεού.

Σε τέτοιες ώρες η αύρα του Θεού κατεβαίνει μυστικά. Όχι σαν έκφραση συμπάθειας μονάχα. Ούτε σαν θεία άνοιξη στη βαρυχειμωνιά του ανθρώπου. Αλλά σαν μια καινούργια δημιουργία, που έχει σκοπό την ανάπλαση.

Και μας κάνει να καταλάβουμε ότι αν αποπροσανατολιστούμε ψάχνοντας στα σκοτάδια, που δημιουργήσαμε μόνοι μας.

Αν σβήσουμε όλα τα λυχνάρια, την πίστη και την ελπίδα, θα μείνουμε χωρίς σημεία αναφοράς, χωρίς αλήθειες.

Στ’ αλήθεια δεν μας αξίζει να αρνηθούμε την αξία μας, να ξεχάσουμε το σκοπό μας, να σβήσουμε από τα όνειρά μας τα αιώνια, να δεχθούμε τα πρόσκαιρα μόνο.