Αναστάσιος Ομ. Πολυχρονιάδης  

Επειδή, πολύς λόγος έγινε περί της πανηγύρεως του Αγίου Δημητρίου, Πολιούχου της Θεσσαλονίκης (2020), ενθυμούμαστε και αντιγράφουμε αυτολεξεί ένα θαύμα του Μεγαλομάρτυρα, που βίωσε ο μεγάλος νεοέλληνας δημιουργός και φαρμακοποιός Ν.Γ.Πεντζίκης, όπως το καταγράφει ο ίδιος.

«Στο παλαιό φαρμακείο του πατέρα μου» τονίζει, «άνοιγε επί του δαπέδου της αποθήκης το ξύλινο θυρόφυλλο ενός υπογείου, όπου συχνά, παίζοντας με τον μικρότερο υπάλληλο του καταστήματος, παρέτασσα το στρατό μου. Ήταν η εποχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Μια νύχτα, φοβούμενος μήπως ο αντίπαλος μου κάνει καμια ζαβολιά, πήγα να ελέγξω την παράταξη. Προχωρώντας όμως με σβησμένα τα φώτα, έπεσα στο βάθος του υπογείου με τα πέτρινα σκαλιά. Είχαν, μεταθέτοντας τα στρατιωτάκια, αφήσει ανοιχτό το καπάκι της καθόδου. Ήταν η πρώτη από τις δώδεκα φορές που συνεπεία κτυπήματος στο κεφάλι αιμορραγούσα. Το χτύπημα θα μπορούσε να ήταν πολύ βαρύτερο και πιθανόν, σύμφωνα με όσα σχόλια άκουσα τότε, θανατηφόρο. Έγινε απ’ όλους μας στο σπίτι παραδεκτό ότι ο Άγιος Δημήτριος έβανε το χέρι του και γλύτωσα. Ήταν βράδυ της παραμονής της Αγίας του Μνήμης» (Ν.Γ.Πεντζίκης, «Γ.Ν.Πεντζίκης», περ. Ευθύνη, τχ 28, Αθήνα 1974, σ. 185).

Σε άλλο βιβλίο του, για τη Θεσσαλονίκη, ο Πεντζίκης σημειώνει: «Μητέρα πόλη ευλαβέστατη […] Μύρα ο Πολιούχος σου απ’ το μνήμα του ανάβλυζε. Αν τα στέρεψε η σκλαβιά, και το χώμα είναι ίαμα, θαυμάσιο και μέγα, του τάφου. Όταν καθ’ ελπίδα η επιστήμη χάνει, κατ’ απ’ το προσκέφαλο, τ’ άρρωστο παιδί το γιατρεύει, το χώμα του εν Αγίοις Πατρός» (Ν.Γ.Πεντζίκης, Μητέρα Θεσσαλονίκη, Κέδρος, Αθήνα 1994 -5η έκδοση-, σ. 116).

Το ίδιο γεγονός επισημαίνει και στο έργο του Προς Εκκλησιασμόν: «Το χώμα στον τάφο του Αγίου Δημητρίου αντικατέστησε την ιαματική δύναμη του Αγίου Μύρου που εστείρευσε» (Ν.Γ.Πεντζίκης, Προς Εκκλησιασμόν, Ίνδικτος, Αθήνα 2007 -3η έκδοση- , σ. 101).

Διαβάζοντας τα παραπάνω μαζί με εκείνα που αναφέρει ο π. Γεώργιος Θεοδωρής, εφημέριος του ιερού ναού Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, με αφορμή την εορτή του Μεγαλομάρτυρα, περί της ευλογίας των ιερών λειψάνων, ακόμη δε και για τις θήκες τους, δηλαδή, πως: «Οι δαίμονες δεν φοβούνται μόνο τον Εσταυρωμένο, αλλά και τα οστά των αγίων που εσφάγησαν υπέρ Αυτού. Ακόμη και τις θήκες των λειψάνων φοβούνται […] αφού κι αυτές έχουν χάρη και κάνουν θαύματα» (π. Γεώργιος Θεοδωρής, Κυριακές & Εορτές στον Άγιο Δημήτριο, Ομιλίες, Θεσσαλονίκη, σ. 21), ένα μόνο τονίζουμε, την αέναη προστασία «του Θαυματουργού Μυροβλήτου Αγίου» (Ν.Γ.Πεντζίκης, Ψιλή ή Περισπωμένη, Άγρα, Αθήνα 1995, σ. 22) στη μητέρα του πόλη, όπως αυτή εκφράζεται μοναδικά στο ποίημα που αποδίδεται στον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης. Σ’ εκείνο «ο Πολιούχος λέγει στη Μητέρα του Πόλη, ότι δεν πρέπει να στενοχωρείται, γιατί έχει αυτόν προστάτη» (Ν.Γ.Πεντζίκης, Προς Εκκλησιασμόν, Ίνδικτος, Αθήνα 2007 -3η έκδοση-, σ. 92), κάνοντας τους Θεσσαλονικείς να αναφωνήσουν:

«Ἀγαλλιάσθω γῆ πᾶσα Θεσσαλονίκη,

Χαῖρε ἡ εὐσεβής,

ὁ γὰρ Χριστοῦ ὁπλίτης ὁ λαμπρὸς

μετὰ σοῦ οἰκεῖ φρουρῶν

καὶ σώζων σε,

τοὺς ἐχθρούς σου συντρίβων,

πληρῶν σε ἀγαθῶν,

ὦ καὶ κράζει τιμῶσα,

χαίροις, Δημήτριε» (Ν.Γ.Πεντζίκης, Μητέρα Θεσσαλονίκη, σ. 60-61).

Εκ των ανωτέρω, προκύπτει το συμπέρασμα, πως οποιαδήποτε γραφίδα αποδίδει   αυξημένο ιικό φορτίο στη Θεσσαλονίκη, εξαιτίας της πανηγύρεως του Αγίου Δημητρίου, αδυνατεί να μετέχει της ευωδίας των αλυσίδων του, όταν στη φυλακή ευλόγησε τον Νέστορα (Θεόφιλος Πουταχίδης, «Μας κοιτούν», 3/2/2021, www.pontosnews.gr), γι’ αυτό μπερδεύει τη λέξη οίηση με τη λέξη ίαση ή μάλλον τη λέξη αποστασία με τη λέξη προστασία.

ΠΗΓΗ:Triklopodia | Triklopodia