Του π.ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΑΜΠΑΚΗ
ΔΥΣΤΥΧΗΣΑΜΕ εις τας ημέρας μας να γίνουμε θεατές άλλης μίας ακόμη θλιβερής αίρεσης που έχει ενσκήψει , η αίρεση του «μολυσμού».
Αυτή η αιρετική δοξασία πρεσβεύει πως τα αγιαστικά και σωστικά μέσα της Εκκλησίας που έχουν χαριτωθεί από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος χρήζουν της ανθρωπίνης απολυμάνσεως και παρεμβάσεως .
Δηλαδή ο Θεός δεν τα έκαμε καλά γι’αυτό πρέπει να έρθει τώρα ο άνθρωπος(ουμανισμός) για να διορθώσει και να καθαρίσει τα στραβά και ρυπαρά Του.
θυμάμαι τακτικά ένα αστείο που έλεγε κάποιο παιδί στην κατασκήνωση της Μητρόπολης Νικαίας πως:
« όποιος χρησιμοποιήσει αυτό το σαπούνι να πλύνει μετά πολύ καλά τα χέρια του».
Το σωσίβιο δηλαδή χρήζει σωσιβίου και ο ήλιος φωτισμού;
Με το σκεπτικό αυτό εξορίζεται το υπερβατικό και υπερφυσικό στοιχείο από την Εκκλησία και βλέπεις πλέον όχι μόνο δηλωμένους αθέους και εχθρούς της Εκκλησίας να τα λένε αυτά αλλά ακόμη και Θεολόγους και (φευ!) κληρικούς που υπηρετούνε χρόνια στο Ιερό Θυσιαστήριο.
Τόσες αμέτρητες Λειτουργίες ,τόσα κιλά και ορούς Αίματος της Θείας Κοινωνίας και δεν πήρανε λιγάκι μυρωδιά από Χριστό και Ουρανό;
Όταν εκλείπει η ευλάβεια και η απλότητα(που είναι η μισή αγιότητα) τότε ο άνθρωπος τα βλέπει όλα ορθολογιστικά ,ευρωπαϊκά ,δεν μπορεί να χωνέψει το θαύμα και το Μυστήριο και αν αναλογισθείς και κατά πόσο αλλοιώθηκε και ανθρωπογειώθηκε η Ορθόδοξη συνείδηση από τις νεορθόδοξες και «εκσυγχρονισμένες» θρησκευτικές ιδεολογίες, τότε είναι φυσικό και επόμενο η γέννηση τέτοιων νοοτροπιών.
Πρίν λίγα χρόνια συνομιλούσα με μία πιστή κυρία που κατοικεί στην ενορία του Αγίου Γεωργίου Νικαίας. Συζητούσαμε για τα θαύματα του Αγίου Αρσενίου ώσπου μου ανέφερε ένα θαύμα που το είχε δεί με τα ίδια τα μάτια της η γιαγιά της, μικρό κορίτσι τότε, στα Φάρασα της Καππαδοκίας όπου Ιερουργούσε ο Άγιος Αρσένιος.
Ήταν ένα συνομήλικο παιδί που δεν μπορούσε να μιλήσει, είχε πρόβλημα στον λόγο του και αφού το παίρνει από το χέρι η Μητέρα του ,το φέρνει στον Άγιο Αρσένιο ,που εκείνη την ώρα έκανε τον Εσπερινό στον Ναό. Σαν τελείωσε και έκανε απόλυση λαμβάνει ο Άγιος το κλειδί της Εκκλησίας, από αυτά τα παλαιά τα σιδερένια τα βαριά που ποιος ξέρει πόσες Λειτουργίες είχε ακούσει και σταυρώνει το στόμα του παιδιού. Αμέσως θεραπεύθηκε και άρχισε να μιλάει καθαρά προς έκπληξη και Θεοδοξολογία πάντων.
Αν λοιπόν ακόμη και αυτό το κλειδί της εξώπορτας του Ναού γίνεται χαριτόβρυτη πηγή ιαμάτων πόσο μάλλον τα ιερά σκεύη της Λογικής Λατρείας όπως επίσης η ίδια η Ιερή Λαβίδα που εμβάπτεται μέσα στην Θεϊκή Σάρκα και το Αίμα του Κυρίου μπορεί και σκορπά θαύματα και αγιασμό!
