Του π. Ηλία Μάκου
Μπορεί όταν ανέβηκε στο θρόνο του Κιέβου, να ήταν ειδωλολάτρης, μπορεί να νυμφεύθηκε πολλές γυναίκες (απέκτησε 12 γιούς και 11 θυγατέρες), όμως ο άγιος Βλαδίμηρος, ο Βασιλιάς των Ρώσων, που η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 15 Ιουλίου (νέο ημερολόγιο), πέρασε από τη λατρεία των ειδώλων στη μαρτυρία της Ανάστασης.
Δεν έχει σημασία το πως συνέβη αυτό, έχουν δοθεί διάφορες εκδοχές, αλλά το ότι έζησε το πέρασμα από τη ζωή της αμαρτίας, της αδικίας, της εχθρότητας, της φθοράς και του θανάτου, στη ζωή της αγιότητας, της δικαιοσύνης , της ειρήνης, της αιωνιότητας.
Και δεν περιορίστηκε στη δική του αναγέννηση και μεταμόρφωση. Βάπτισε Χριστιανούς πολλούς Ρώσους, δίνοντάς τους την ευκαιρία να ντυθούν την αφθαρσία και την αθανασία και να γίνουν καινούργιοι άνθρωποι.
Αφού έκτισε και δύο μεγαλοπρεπείς ναούς, κοιμήθηκε στις 15 Ιουλίου του 1015, αφήνοντας ως παρακαταθήκη την αλήθεια ότι την αναστάσιμη παρουσία της Εκκλησίας έχει ανάγκη ο κόσμος των “κινούμενων πτωμάτων”.
Ο Βασιλιάς Βλαδίμηρος, αντιλήφθηκε κάτι, που δεν το αντιλαμβάνονται συχνά οι άρχοντες του κόσμου. Τι αντιλήφθηκε;
Ότι οι έχοντες εξουσία σ’ αυτό τον κόσμο, εξουσιάζουν μόνο σώματα. Ο Ιησούς κυριαρχεί στις καρδιές των ανθρώπων με την αγάπη.
Οι κοσμικές εξουσίες έρχονται και παρέρχονται. Εκείνου η κυριαρχία είναι αιώνια. Τα αξιώματα είναι επικίνδυνα για όλους, αλλά περισσότερο για τους κενούς και τους αλαζόνες, που δεν έχουν ηθικό έρμα, και γελιοποιούνται.
Από τη μεταστροφή του και μετά ο Ισαπόστολος Βλαδίμηρος, την αρχηγία του τη μετέτρεψε σε υπηρεσία των πολλών. Μόνο έτσι, υπηρετώντας τους πολλούς, έγινε μεγάλος πνευματικά.
Βέβαια για την κοσμική λογική, αυτά είναι πράγματα ακατανόητα. Και, όμως, ο καλός πατέρας δεν ζει σε βάρος των μελών της οικογένειάς του, αλλά κάνει τα πάντα για τα αγαπημένα του πρόσωπα.
Και ο άξιος και ικανός ηγέτης, όπως αποδείχθηκε ο Ισαπόστολος Βλαδίμηρος, έγινε φωτεινή λαμπάδα και “λιώνοντας” φώτιζε με την πίστη του, που δεν είχε ίχνος φιλαυτίας.
Πρόθυμα συμμορφώθηκε, όταν Τον γνώρισε, στον ένα Κύριο, γιατί γεύθηκε τις ομορφιές της πνευματικής ζωής, τη γλυκύτητα της νίκης κατά των παθών, την ηθική και χριστιανική ικανοποίηση της συνείδησης κατά την επιτέλεση του καθήκοντος.
Όταν… συναντήθηκε με το Χριστό, έδειξε αφοσίωση σ’ Αυτόν. Δεν επαμφοτέριζε, δηλαδή, δεν πήγαινε μια από εδώ και μια από εκεί. Απέφυγε τη ρευστότητα, στερέωσε μέσα του τον αληθινό Θεό και δεν παρασυρόταν πια από πεπλανημένες αντιλήψεις και θεωρίες.
Εφόσον είναι σαφείς οι δύο δρόμοι και αντίθετες οι απαιτήσεις και διεκδικήσεις, του Θεού και του πονηρού, απομένει στον καθένα από εμάς η προτίμηση.Σε ποιον θέλουμε ελεύθερα και αβίαστα να ανήκουμε.
Υπάρχουν άνθρωποι, που αν και δηλώνουν και εμφανίζονται ότι αδίστακτα ανήκουν στο Θεό, εν τούτοις αναζητούν διάφορους τρόπους, ώστε έμμεσα να γευθούν από τους καρπούς εκείνους, που προτείνει ο “όφις”.
Βέβαια, πρέπει να ομολογηθεί η ανθρώπινη αδυναμία και ατέλεια. Αλλά ο ειλικρινής και έντιμος άνθρωπος γίνεται και αγωνιστής. Ζητά τη συμμαχία του Κυρίου και τον παρακαλεί να του παρασταθεί, ώστε να είναι συνεπής στο δρόμο του.
