Ο άγιος Λαυρέντιος, που η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του στις 7 Μαρτίου, ο κτήτορας του Μοναστηριού της Παναγίας Φανερωμένης στη Σαλαμίνα, ήταν ένας απλός άνθρωπος, που έζησε κατά Θεόν. Γι’ αυτό ήταν ευλογημένος. Γιατί η ζωή και τα έργα του ευωδιάζουν αγάπη, καλοσύνη, ευσπλαγχνία, αληθινή κοινωνικότητα. Ήταν μια ζωή μίμηση Θεού!

Πόσοι και πόσοι πιστοί δεν προστρέχουν ικετευτικά στο Μοναστήρι της Παναγίας της Φανερωμένης Σαλαμίνας, κτήτορας του οποίου είναι ο Άγιος Λαυρέντιος.

Εκεί, φυλάσσονται η κάρα, η σιαγόνα και τμήματα των χεριών του αγίου, που κοιμήθηκε το 1707.

Αν και αγρότης, παντρεμένος, με δύο παιδιά, διψούσε για την αλήθεια του Χριστού.Και δεν την έσβησε αυτή τη δίψα με τα λασπόνερα μιας ψεύτικης ζωής, αλλά ακολουθώντας τον Λυτρωτή του κόσμου.

Του εμφανίσθηκε σε όραμα η Παναγία και τον κάλεσε να μεταβεί από τα Μέγαρα στη Σαλαμίνα και να χτίσει ναό προς τιμή της. Αρχικά δίστασε, του εμφανίστηκε για δεύτερη και για τρίτη φορά και αυστηρά τον προέτρεψε να το κάνει.Τελικά με θαυμαστό τρόπο βρέθηκε στο σημείο, που του υποδείχθηκε από την Παναγία.Και σκάβοντας στα ερείπια παλαιότερης Μονής, ανακάλυψε την εικόνα της, που πήρε το όνομα Φανερωμένη από τη φανέρωσή της στο Λαυρέντιο.

Το 1682 οικοδόμησε τη Μονή της Παναγίας της Φανερωμένης, έγινε μοναχός (μοναχή έγινε και η σύζυγός του), διετέλεσε και ηγούμενος.Έκανε το σώμα του και την ψυχή του καθαρά και αμόλυντα κατοικητήρια του Θεού.

Έτσι του δόθηκε η χάρη να θεραπεύει ασθενείς από τότε μέχρι και σήμερα.Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό της σωτηρίας από βέβαιο θάνατο της συζύγου Οθωμανού αξιωματούχου, που προσευχήθηκε πάνω από το κεφάλι της και τη σταύρωσε.

Ο όσιος Λαυρέντιος ήταν πάντοτε στην πρωτοπορία καλών έργων και δεν του αρκούσε η εκτέλεση μόνο μερικών θρησκευτικών καθηκόντων.Η Ορθοδοξία του ήταν και ορθοπραξία.Βλέπει κανείς στη ζωή του την τιμιότητα, τη συγχωρητικότητα, την αγνότητα, την πρωτοπορία, καθώς από τον ουρανό διδασκόταν την αληθινή έννοια της γης.

Ωστόσο ήξερε καλά ότι τίποτε δεν ανθίζει στον ουρανό, αν δεν έχει σπαρεί εδώ στη γη.

Επίσης ήξερε καλά, πως αν λησμονούσε ότι ήταν εδώ στη γη για να ασκεί την αρετή και να είναι φως του κόσμου.

Αν λησμονούσε ότι είχε χρέος να οδηγήσει και άλλους στη Βασιλεία του Θεού, υπήρχε κίνδυνος να λησμονηθεί και ο ίδιος.Δεν το έκανε και γι’ αυτό δεν λησμονήθηκε από τον Κύριο, αλλά αντίθετα στεφανώθηκε και επιβραβεύτηκε.

Έγινε αφορμή να δοξάζεται ο Θεός. Αλλά και ως ενάρετος, όσο ζούσε,  έγινε παράδειγμα για τους άλλους. Οι πράξεις του, η ανιδιοτέλεια, οι κόποι του, χάριν των άλλων, επηρέασαν και επηρεάζουν ευεργετικά πολλου΄ς.

Οι άνθρωποι, όπως μιμούνται το κακό, μιμούνται και το καλό. Φιλοτιμούνται, λοιπόν, πολλοί να κάνουν το ίδιο. Και έτσι το ένα καλό, πολλαπλασιάζεται.