Του π. Ηλία Μάκου
Η μετάνοια είναι καθοριστικός παράγοντας στην πίστη των Χριστιανών. Ο μετανοημενος όχι μόνο σώζεται, αλλά ανοίγει και το δρόμο της αγιότητας.
Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει ο μάρτυρας του Χριστού Κων/νος Υδραίος, που η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του στις 14 Νοεμβρίου και τιμάται ξεχωριστά στον ομώνυμο ναό του νησιού του, όπου φυλάσσεται και το λείψανό του.
Παρασυρμένος από Τούρκο ηγεμόνα στη Ρόδο εξισλαμίστηκε και για τρία χρόνια ήταν Μουσουλμάνος.
Τελικά, κατόπιν φωτισμού του Θεού, κατάλαβε το λάθος του και ακολούθησε μια ενάρετη ζωή, που επιθυμούσε να καταλήξει στο μαρτύριο. Όπως και έγινε.
Μετά από ένα πνευματικό οδοιπορικό στην πόλη Κρίμι, στην Κων/πολη και στο Άγιο Όρος επέστρεψε στη Ρόδο, όπου διαλαλούσε μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς του ότι είναι Χριστιανός Ορθόδοξος.
Στις 14 Νοεμβρίου 1800 μ.Χ. και ύστερα από σκληρά και φρικτά και βασανιστικά μαρτύρια, του πήραν το κεφάλι.
Ο μάρτυρας Κων/νος Υδραίος μας δείχνει ότι είναι αναγκαίο και απαραίτητο ο άνθρωπος, ανεξάρτητα από τις αμαρτίες και τα σφάλματά του, να ανυψώνει την καρδιά του προς το Θεό.
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το γιατί. Για να αντλήσει δύναμη, να επικαλεσθεί τη συμπαράσταση, τη βοήθεια και το έλεός Του.
Αν και ο άγιος Κων/νος προς στιγμήν τυφλώθηκε πνευματικά και ακολούθησε τους Μωαμεθανούς, ανέβλεψε. Άνοιξαν τα μάτια της ψυχής του, είδε τον Ήλιο του Ουρανού, είδε τον Ιησού, είδε την Αλήθεια.
Και το θαυμαστό στην περίπτωσή του είναι τούτο: Θυσίασε τη ζωή του χάριν του Χριστού.
Και η θυσία αυτή δεν ήταν κατάργηση της ζωής. Δεν ήταν απώλεια της ζωής. Τουναντίον ήταν κέρδος. Είναι σωτηρία της ζωής.
Γιατί με τον τρόπο αυτό έκανε την υπέρτατη εκείνη πράξη, με την οποία έφτασε νικητής στο πλήρωμα της ζωής, στην αιωνιότητα.
Φάνηκε άξιος, τελικά, και κέρδισε όλο τον πλούτο της ζωής, όχι για λίγα μόνο χρόνια, μα αιώνια.
Η ζωντανή, η έμπρακτη πίστη, αυτή γεμίζει με ζωή αληθινή τον άνθρωπο και τον οδηγεί στην αιωνιότητα σταθερά.
Ο καθημερινός αγώνας για το θέλημα του Θεού, για “τα ρήματα της ζωής”, είναι η αληθινή πορεία μας. Και αυτό το νιώθουμε και το αισθανόμαστε. Δεν είναι έτσι;
Στην Ορθοδοξία δεν είμαστε καταδικασμένοι. Δεν είμαστε καν στιγματισμένοι. Ζούμε. Ζούμε και απολαμβάνουμε. Ζούμε και χαιρόμαστε. Ζούμε και δεχόμαστε ακατάπαυστα του Θεού τις δωρεές και ευεργεσίες.
Γιατί; Διότι ο Θεός μας είναι εύσπλαγχνος. Είναι μακρόθυμος. Είναι ελεήμων. Και εμείς ζούμε μέσα στο έλεος, την ευσπλαχνία του Θεού μας.
Εμείς αμαρτάνουμε κι εκείνος μας ανέχεται. Εμείς σφάλλουμε κι εκείνος μακροθυμεί. Εμείς αμαρτάνουμε κι Εκείνος μας ανέχεται. Εμείς μετανοούμε και μας δέχεται επιστρέφοντες και μας συγχωρεί.
