Ο άγιος της εποχής μας, ο αοίδιμος Μητροπολίτης Εδέσσης κυρός Καλλίνικος (1919-1984), άφησε σπουδαία κληρονομιά, την ίδια τη ζωή του.

Ο Χριστός του είχε χαρίσει εσωτερικό πλούτο. Όχι όμως έναν αφηρημένο πλούτο. Ήταν ο ο ίδιος ο Κύριος ο πλούτος του…

Γι’ αυτό ο λόγος του, όπως διασώζεται μέσα από κηρύγματα και εγκυκλίους του, ήταν πάντα “λόγος Θεού”.

Και ήταν αναμορφωτικός και ανακαινιστικός, γιατί προσέφερε τον Χριστό, την αλήθειά Του.

Δεν είχε σκοπό να απλά να τρέψει την ανθρώπινη ακοή, να μεταδώσει γνώσεις ή να γοητεύσει με τις στοχαστικές του αναζητήσεις.

Ζητούσε πάντα να καλέσει τον άνθρωπο στην εν Χριστώ λύτρωση, ξυπνώντας μέσα του τον πόθο της σωτηρίας.

Χαρακτηριστικά είναι μερικά αποσπάσματα από τις εγκυκλίους του, που μοιάζουν να είναι στο σήμερα η φωνή του από τον ουρανό.

* “Η επίγειος ζωή μας είναι ολίγη. Μη την συντομεύωμεν και την δηλητηριάζωμεν με σκέψεις αγωνίας και απελπισίας.  Επάνω από όλους μας υπάρχει το στοργικόν και παντοδύναμον Χέρι του Θεού Πατρός. Ό,τι και αν γίνη, ότι και αν συμβή, θα το επιτρέψη ο Κύριος. Με εμπιστοσύνη εις τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα ας βαδίσωμεν…”.

* “Εκείνο επομένως το οποίο πρέπει να προσέξουμε ιδιαιτέρως ημείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι ποία η στάσις μας απέναντι στον Τεχθέντα Βασιλέα. Με την πίστην αναγνωρίζομεν Αυτόν. Δεν συμβαίνει, όμως, και με τα έργα μας”.

* “Κοσμικοί εορτασταί είναι οι άνθρωποι του κόσμου, οι έχοντες κοσμικάς επιθυμίας, οι οδηγούμενοι υπό κοσμικού φρονήματος, οι “πνεύμα μη έχοντες”, οι υλόφρονες, οι υλισταί. Αυτοί συνδέονται με την Χριστιανικήν Θρησκείαν μόνον από το γεγονός, ότι εβαπτίσθησαν εν νηπιακή ηλικία. Έκτοτε απομακρύνονται συνεχώς από τον Θεόν, τον Ναόν και τα Μυστήρια του Χριστού”.

* “Θέλω να έχωμεν αγάπην, να ευφραίνεσθε όταν με βλέπετε και να σκιρτώ όταν σας βλέπω. Να με βλέπετε ως Πατέρα και Αδελφόν και να σας βλέπω ως τέκνα αγαπητά και αδελφούς γνησίους”.

* “Οι γέροντες είναι συμπαθείς. Οι γέροντες είναι άξιοι σεβασμού και ευγνωμοσύνης. Μη λησμονώμεν τους γέροντας. Μη λησμονώμεν, ότι, εάν ο Κύριος επιτρέψη, θα γηράσωμεν και ημείς”.

* “΄Εν  γνωρίζομεν, ότι υπάρχει Θεός Προνοητής. Υπάρχει Θεός,  ο οποίος φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού, δια τα άνθη, δια πράγματα ευτελούς αξίας, πολύ δε περισσότερον δια τον άνθρωπον, τον “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν αυτού” πλασθέντα. Υπάρχει Θεός Πατήρ, ο Οποίος έδωκε το δικαίωμα εις τον απόγονον του Αδάμ  να απευθύνεται προς Αυτόν και να λέγη “Πάτερ ημών ο εν τοις Ουρανοίς”. Υπάρχει Θεός της αγάπης, ο Οποίος ηγάπησε τον αμαρτωλόν άνθρωπον μέχρι θυσίας του Υιού Του”.

* “Όλα τα αγαθά του κόσμου δεν μπορούν να σηκώσουν ούτε και να ελαφρώσουν το βάρος της αμαρτίας. Οι Άγιοι εγνώριζον το βάρος της αμαρτίας και εδέχοντο θάνατον και μάλιστα μαρτυρικόν θάνατον παρά την αμαρτίαν. Μαρτύριον φοβερόν η αμαρτία. Ο Αδάμ μετά την παράβασιν φοβείται και κρύπτεται. Ο Κάιν μετά την αδελφοκτονίαν τρέμει, Ο Ιούδας μετά την προδοσίαν απαγχονίζεται. Ο αμαρτωλός μετά την αμαρτίαν ανησυχεί”.

Από μας εξαρτάται αν έχουν αποτελεσματικότητα οι παραινέσεις του, οι μαρτυρίες του.

Αν βρουν την “γην την αγαθήν”, το καλλιεργημένο από τη χάρη του Θεού και την ανθρώπινη θέληση χωράφι, που ειλικρινά θα αναζητά τη θεία αλήθεια.

Τότε μόνο ο σπόρος του Θεού φυτρώνει και καρποφορεί με εκπληκτική μάλιστα ανθοφορία.