Του π. Ηλία Μάκου

Στις 13 Δεκεμβρίου εορτάζεται  η μνήμη του ιερομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Σερβίας Γαβριήλ, που, πραγματικά, υπέστη τα πάνδεινα. 

Είχε ως σκοπό να στηρίξει με κάθε τρόπο  την Εκκλησία της Σερβίας, υλικά και πνευματικά, κατά τα χρόνια της Αρχιεπισκοπίας του. 

Οι οικονομικές ανάγκες της Εκκλησίας της Σερβίας ήταν πολλές στην εποχή του. Γι’ αυτό με άδεια των Τούρκων, που ήταν κατακτητές της Σερβίας, ταξίδεψε στη Βλαχία και στη Ρωσία, για να κάνει έρανο.

Βρήκε την ευκαιρία ο Αρχιεπισκοπικός Επίτροπος Μάξιμος, στενός συνεργάτης του Γαβριήλ, να τον κατηγορήσει, ανυπόστατα και συκοφαντικά ,προκειμένου να ανέλθει στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο, ότι  στρέφεται εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το αποτέλεσμα: Όταν επέστρεψε ο άγιος Γαβριήλ στη Σερβία, είχε ενθρονιστεί Αρχιεπίσκοπος ο Μάξιμος.

Ο Βεζίρης της περιοχής κατάλαβε ότι πρόκειται για πλεκτάνη, αλλά θέλησε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να  πείσει τον Γαβριήλ, τάζοντάς του τα πάντα, να γίνει Μουσουλμάνος.

Ο Ιεράρχης με θυμό του απάντησε: «Το θρόνο μου δεν τον λογαριάζω και τον θυσιάζω χωρίς δεύτερη σκέψη μπροστά στο Θρόνο του Χριστού». Άδικα τον βασάνισαν και τελικά στις 13 Δεκεμβρίου του 1659 τον κρέμασαν.

 Απέδειξε ότι ήταν ένα μεγάλο ανάστημα σε υψηλή θέση. Δεν επέτρεψε να τον εξουσιάσουν, αλλά έμεινε εξουσιαστής του εαυτού του.

 Είδε τη σκευωρία και τη δολιότητα, αλλά δεν δίστασε, δεν παγιδεύτηκε, δεν γελοιοποιήθηκε.

Φώναξε για την αδικία, όμως δεν τον ενδιέφερε το αξίωμα, αλλά η Αλήθεια και η Δικαιοσύνη, για τις οποίες έφθασε ως τη θυσία. Έχοντας καθαρά τα χέρια του και τη συνείδησή του, δεν γονάτισε μπροστά στην ανθρωπαρέσκεια και το συμφέρον.

Εμείς πως αντιδρούμε σε ανάλογες περιπτώσεις; Με δειλία. Συμβιβαζόμαστε για να μη χάσουμε την καλοπέραση.

Πού είναι η αξιοπρέπεια; Πού είναι το φιλότιμο; Πού είναι η ηθική ευαισθησία; Πού είναι η πνευματική λεβεντιά, που μας διαφοροποιεί από την αγέλη, και δείχνει ότι είμαστε προσωπικότητες;