Του π. Ηλία Μάκου

Ένας ιερέας και λίγοι πιστοί, βρέθηκαν μέσα στη φύση, σε χώρο, που κάποτε, υπήρχε μοναστήρι, ενώ σήμερα δεν σώζεται τίποτε απ’ αυτό. 

Συγκεκριμένα στο χωριό Mjeks του Ελμπασάν ΑΛβανίας και στη μη σωζόμενη σήμερα Μονή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

Τελέστηκε αγιασμός  και οι καρδιές αισθάνθηκαν ότι ο Ιησούς Χριστός, αναστημένος και παρών, πάντα θριαμβεύει.

Ο Σταυρός του, όχι ως σύμβολο θανάτου, αλλά ως απόδειξη νίκης, ξαναστήθηκε μέσα στα ερείπια.

Η Εκκλησία του Χριστού, δεν χάνει ποτέ την απαστράπτουσα λαμπρότητά της και τη μοναδική της δόξα.

Αυτό είναι το μεγαλείο της πίστης μας, αυτή η απεραντοσύνη της αγάπης του Θεού μας.

Στο σημείο αυτό οι πιστοί κατάλαβαν ότι όχι μόνο σε χρυσοποίκιλτους ναούς, αλλά σε όποιον ιερό τόπο, έστω και χωρίς φώτα, και χωρίς καλλιμάρμαρη τράπεζα  και χωρίς ιστορημένους θόλους και χωρίς κτίσματα, ο Θεός κατοικεί και κάνει χαρούμενες τις ψυχές των ακολούθων Του.

Και σίγουρα θα σκέφτηκαν: “Πόσο δυνατός είσαι Θεέ μου, πόσο αληθινά μεγάλος και πόσο μικροί εμείς μπροστά στο μεγαλείο Σου. Ποια λόγια μπορούν να εκφράσουν τις ευχαριστίες μας;”.

Στου Χριστιανού το διάβα, του ενδυναμωμένου “εν Κυρίω και εν τω κράτει της ισχύος αυτού”, όλα παραμερίζουν. Στον πύρινο λόγο του όλα υπακούουν. Στην προσταγή του πέφτουν κάστρα. Τείχη γκρεμίζονται. Αποδείχθηκε αυτό στην Αλβανία και σε άλλα κράτη.

Με του Χριστού την πνοή όλα δημιουργούν. Όλα ζωντανεύουν. Πάντα.

Θέλουμε δύναμη; Να τι απομένει σε μας. Να δώσουμε στο Θεό το χέρι μας για να το κάνει ισχυρότερο, ώστε ακούραστα να απλώνεται και να εργάζεται το καλό.

Σ’ Εκείνον να να στείλουμε τους αθόρυβους παλμούς της καρδιάς μας, για να είναι δυνατός και άσβηστος ο πόθος για το καλύτερο αύριο.

Ο τόπος αυτός  μιλάει και μας λέει ότι χωρίς Χριστό και η πιο μεγάλη δύναμη είναι αδυναμία. Μαζί του και η εσχάτη αδυναμία είναι δύναμη τεράστια και ακατάβλητη.