Του π. Ηλία Μάκου
Παρότι οι πειρασμοί, προερχόμενοι από την ίδια την οικογένειά της, την κυνηγούσαν ανελέητα, δεν τους επέτρεψε να φωλιάσουν μέσα της, δεν υποχώρησε στην πίστη της, δεν υπέκυψε στο Μωαμεθανισμό, δεν ξενίστηκε, δεν είπε “γιατί με πειράζουν;”, δεν πανικοβλήθηκε όταν έβλεπε το κακό να την πολιορκεί, δεν αναταράχθηκε το εσωτερικό της.
Η νεομάρτυρας Παρθένα, που το όνομά της εκφράζει τη ζωή της, ήταν παρθενική σε όλες τις πλευρές τoυ βίου της, παραδομένη από τον πατέρα της στα χέρια των Τούρκων, είχε τραγικό τέλος.
Την έθαψαν ολοζώντανη σ’ ένα λόφο της Έδεσσας, που μέχρι τις ημέρες μας, εξαιτίας του μαρτυρίου της, ονομάζεται «λόφος της Παρθένου».
Είχε προηγηθεί η θλιβερή προδοτική στάση του πατέρα της Πέτρου και απέναντι στον τόπο του, όπου ήταν πρόκριτος, αλλά και έναντι της ίδιας, που της συμπεριφέρθηκε εξευτελιστικά.
Αφού δωροδοκήθηκε από τους Τούρκους, που πολιορκούσαν την Έδεσσα, τους άφησε να περάσουν από το οχυρό, που αυτός φρουρούσε, πρόδωσε την Ορθοδοξία, έγινε μουσουλμάνος, αλλά και στράφηκε με μανία κατά του σπλάγχνου του του, αφού αρνήθηκε να τον ακολουθήσει στην άρνηση του Θεού.
Μάλιστα στην πρότασή του να αλλαξοπιστήσει, του απάντησε πως ήταν άθλιο ό,τι έκανε, με αυστηρότητα τον έκρινε και απερίφραστα του δήλωσε ότι δεν πρόκειται να μετακινηθεί από την αφοσίωσή της στο Χριστό.
Αυτός, αφού την κατηγόρησε ως πόρνη, την χτύπησε μέχρι αναισθησίας και γυμνή την μετέφερε στους Τούρκους, οι οποίοι επέφεραν το βίαιο θάνατό της.
Η αγία στάθηκε όρθια, απέφυγε να υποδουλωθεί, υπερασπίστηκε τη σωτηρία της και με τη θυσία ξέφυγε από τα ανθρώπινα και πέρασε στα άγια.
Η πειρασμική επίθεση εναντίον της, μπορεί να δημιούργησε γύρω της ατμόσφαιρα αποπνικτική, δεν την κατέβαλε, όμως.
Την εξέλαβε ως πρόσκληση και πρόκληση για τη μάχη υπέρ του Χριστού, για τον καλό αγώνα.
Ως χριστοκίνητη δεν φοβήθηκε τους χριστοδιώκτες, γιατί ήταν συνδεδεμένη και πλημμυρισμένη με το πνεύμα του Λυτρωτή.
Ούτε για μια στιγμή δεν έζησε με ακρωτηριασμένη και παγωμένη την καρδιά κάτω από το βραχνά της καταπίεσης και των βασάνων.
Ούτε για μια στιγμή δεν βούρκωσαν τα μάτια της και δεν καρφώθηκε σ’ αυτά η αγωνία, γιατί ζούσε μέσα της το φως του Χριστού.
Το παράδειγμά της φωτίζει και μας σήμερα, όχι απλά ως πυγολαμπίδα ή λυχνάρι, αλλά ως δυνατός ήλιος, μέσα από την αφοσίωσή της στο Θεό και την τόλμη της και τις αρετές της.
Με την ελεύθερη θέλησή της συμμάχησε με το Χριστό και δεν αρνήθηκε το χριστιανικό φρόνημά της.;
Η πεποίθησή της ότι ο Χριστός είναι η μοναδική Αλήθεια, που την υπερασπίστηκε με την ίδια τη ζωή της στα χρόνια της οδυνηρής σκλαβιάς, που δεν ήταν μόνο υποταγή σ’ ένα δυνάστη, αλλά και ψυχική δουλεία, πρέπει να φιλοτιμεί τους πιστούς όλων των εποχών.
Και να τους εμπνέει την προθυμία και το ζήλο να παραμένουν πάντοτε το “φως του κόσμου”.
