Του π. Ηλία Μάκου
Υπάρχει, εκτός όλων των άλλων ζοφερών καταστάσεων, που ζούμε αυτό το διάστημα, και οι οποίες είναι αδιανόητες, ασύλληπτες και τρομακτικές, και η θλιβερή πραγματικότητα των πολλών αυτοκτονιών , που, δυστυχώς, την ξεπερνάμε πανεύκολα και δεν της δίνουμε τη δέουσα σημασία.
Οι αυτοκτονίες συνανθρώπων, που όλο και αυξάνουν, περνούν, δυστυχώς, αδιάφορες και απαρατήρητες.
Για παράδειγμα στην Ήπειρο, σύμφωνα με αναφορές του τοπικού τύπου, πολύ πρόσφατα, σε διάστημα κάποιων ημερών, έγιναν τέσσερις αυτοκτονίες, τρεις από τις οποίες σ’ έναν μικρό νομό, ενώ και άλλες είχαν γίνει νωρίτερα, στο χρονικό ορίζοντα των δύο τελευταίων χρόνων. Αξιοσημείωτο είναι ότι στην Ήπειρο, το Νοέμβριο του 2020, στη διάρκεια μιας εβδομάδας, αυτοκτόνησαν τρία άτομα.
Σύμφωνα με στοιχεία του Κέντρου Πρόληψης για την Αυτοκτονία της “Κλίμακας”, ενώ το 2018 καταγράφηκαν στη χώρα 567 αυτοκτονίες, ο αριθμός τους παρουσιάζει ανοδική τάση τα έτη 2019, 2020 και 2021!
Την ίδια στιγμή οι απόπειρες είναι 25 φορές περισσότερες από τις καταγεγραμμένες αυτοκτονίες.
Και φαίνεται ότι το αυτό το φαινόμενο, που δείχνει την απόγνωση και την απελπισία και την αγωνία ως κυρίαρχες τάσεις, δεν μας αγγίζει σχεδόν καθόλου, παρά μόνο στο πλαίσιο του κοινωνικού σχολιασμού (κουτσομπολιού) .
Περπατούσαμε και μας πλησιάζει ένας άγνωστος σε μας κύριος και μας ρωτάει με περιέργεια: “Πού είναι το σημείο, εδώ κοντά, όπου έβαλε τέρμα στη ζωή του ο τάδε…”.
Πολύ κοφτά, σχεδόν εκνευρισμένοι, του είπαμε ότι δεν έχουμε υπόψιν μας και πως δεν είναι…αξιοθέατο για να το ψάχνει!
Ανεξάρτητα από τις αιτίες, που προκαλούν τις αυτοκτονίες, που μπορεί να είναι διάφορες, από ειδικές έως γενικές, από ψυχολογικές έως κοινωνιολογικές, το φαινόμενο αυτό, ως προς τη συνολική του εκτίμηση και προσέγγιση, και όχι ως προς τις μεμονωμένες περιπτώσεις, που ποικίλλουν κάθε φορά στα αίτια, σκιαγραφεί την εικόνα της κοινωνίας μας.
Ζούμε βαθύτατα απομονωμένοι, μοναχικοί. Όχι κατ’ ανάγκη γιατί δεν έχουμε κανένα γύρω μας, αλλά γιατί δεν εισπράττουμε ή αποκλείουμε βοήθεια στην πράξη.
Η βίωση των αξιών έχει διαταραχθεί στο εσωτερικό μας, έχει ατονήσει. Και αυτό γιατί σταματήσαμε να βιώνουμε την ύπαρξή μας μέσω της ενεργοποίησης αυτών των αξιών, που καταρρέουν μέσα μας και γύρω μας.
Και όταν αισθανθούμε τον εαυτό μας ή τους άλλους, χωρίς αξία, χάνουμε τη θετική στάση προς τη ζωή. Όλα γίνονται βαρετά, όλα γκρεμίζονται και τότε βρισκόμαστε στο κενό.
Η καλοσύνη και το ενδιαφέρον του ενός προς τον άλλον αραιώνουν, ακόμη και μέσα στις ίδιες τις οικογένειες!
Παράλληλα πυκνώνουν τα κρούσματα συμπεριφοράς, στην οποία δεσπόζει το στοιχείο του ατομισμού, του συμφέροντος, αλλά και της κακίας και της μικρότητας.
Και τείνει να θεσμοποιηθεί η αδιαφορία, η σκληρότητα, η ωμότητα μεταξύ μας, έτσι ώστε κάποια άτομα όταν φτάνουν στα όριά τους να μην ξέρουν από που να κρατηθούν και που να βρουν αποκούμπι.
Και αντί να αναδύεται από το βυθό της συνείδησης η αγάπη και η αλληλεγγύη, εξαφανίζονται.
Η συμπάθεια και ο σεβασμός προς το διπλανό μας, προς το συνάνθρωπο, η παρηγοριά στον πόνο του και στις ανάγκες του, η διάθεσή μας να του μιλήσουμε, να συμμετάσχουμε στην τύχη του, έχουν χαθεί, κάτι, που είναι αφύσικο και παθολογικό και μας αλλοτριώνει.
Και είναι ζήτημα πλέον χρόνου να βρεθούμε εκτεταμένα στο δρόμο, ο οποίος οδηγεί στον απανθρωπισμό.
Και πράγματι, καθώς περνάει ο καιρός συνεχώς αντιλαμβανόμαστε ότι εισβάλλει μέσα στις σχέσεις μας ένας αγριανθρωπισμός και ένας εκτροχιασμός, που δεν έχουν το προηγούμενό τους.
Και δεν φαίνεται να είναι κοντά το σημείο κάποιας αλλαγής για το καλύτερο, καθώς λιγοστεύουν οι άνθρωποι με τον εσωτερικό πλούτο και περισσεύουν οι ψεύτικοι και χάρτινοι άνθρωποι, η αναισθησία και ο καιροσκοπισμός.
Και αυτό δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα και τους δίνει μια όψη τραγική.
Το αδιέξοδο είναι η πιο δυσάρεστη εμπειρία μπροστά στον κίνδυνο, γιατί τον μετατρέπει σε συμφορά.
Επιβεβαιώνεται και το χειρότερο πραγματώνεται στις ημέρες μας η λατινική εκείνη ρήση, που λέει ότι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος!!!
Όμως, μέσα στον παραλογισμό και στο σκοτάδι της εποχής μας, εξακολουθεί να υπάρχει ένα αποτελεσματικό, όταν χρησιμοποιείται σωστά, “όπλο”, η άσκηση της αγάπης προς το διπλανό μας.
