Ήταν από εκείνους που ενέπνεαν. Για πολλούς, σοφούς και άσημους, ήταν ο μεγάλος εμπνευστής, ο σωστός καθοδηγητής και ο γνήσιος πατέρας.

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου / Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Πειραιώς

Σε μία από τις μεγαλύτερες εκκλησιαστικές προσωπικότητες του 20ου αιώνα, τον μακαριστό Αρχιμανδρίτη Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο (1930-1989), ήταν αφιερωμένη η εσπερίδα που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 19 Νοεμβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς.
Στο αφιέρωμα, που εντάσσεται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…» μίλησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ, ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Αεράκης και ο κ. Δημήτριος Σωτηρόπουλος, Οδοντίατρος.

Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ

Πρώτος έλαβε τον λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ, που υπήρξε μαθητής και πνευματικό παιδί του μακαριστού Γέροντα.
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου, περιελάμβανε την βιβλιοπαρουσίαση στο δίτομο πόνημα του μακαριστού π. Επιφανίου «Άρθρα, μελέται, επιστολαί».
Ο π. Επιφάνιος για τα βιβλία του δέχθηκε πολλές και αντιφατικές κριτικές. Άλλοι χαρακτήριζαν το γράψιμο του ως διαπνεόμενο από νομικίστικο πνεύμα και άλλοι ισχυρίζονται πως οι μελέτες και τα βιβλία του είναι υποδείγματα οξύνοιας, κανονολογικής ακρίβειας και άριστης σαφήνειας.
Ο π. Επιφάνιος, συνέχισε, ήταν όντως σοφός, σύμφωνα με τον Άγιο Πορφύριο. Ήταν πλούσιος σε σοφία και ευφράδεια λόγου.
Έγραψε πολλά βιβλία. Συνέταξε ερμηνευτικά κείμενα, έδωσε απαντήσεις σε πολλούς για διάφορα θέματα που τους απασχολούσαν, σκιαγράφησε αγίους κληρικούς, έστειλε επιστολές και άλλα.
«Ήταν άνθρωπος πανέξυπνος με εκκλησιαστικό φρόνημα. Τιμούσε πάρα πολύ το επισκοπικό αξίωμα. Πρώτα έβαζε το συμφέρον της Εκκλησίας και μετά το δικό του. Ήξερε άριστα την ελληνική γλώσσα.»
Σε όλα τα κείμενα του καταφαίνεται η σοφία και ο άριστος χειρισμός του λόγου, το αγωνιστικό του φρόνημα, ο πόνος και η αγάπη του για την Εκκλησία.
Αγαπούσε την αλήθεια και το δίκαιο και δεν υπήρχε σε αυτόν καμιά ιδιοτέλεια στα έργα και τα γραφόμενα του. Ο λόγος του δεν είναι αυθαίρετος. Στηρίζεται πάντοτε στη Αγία Γραφή, στην Παράδοση της Εκκλησίας, στον βίο και τα συγγράμματα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας και του Ιερούς Κανόνες.
Και κλείνοντας την ομιλία του ο Σεβασμιώτατος, υπογράμμισε:
«Ο λόγος του πραγματικά τον αναδεικνύει σε ισχυρότατο πύργο και προμαχώνα της Εκκλησίας της Ελλάδος μέσα στον 20ο αιώνα, τα δε γραπτά του αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για όλους.»

Δημήτριος Σωτηρόπουλος

Τις προσωπικές του εμπειρίες και αναμνήσεις από τον Γέροντα Επιφάνιο, κατέθεσε στην εκδήλωση, ο οδοντίατρος κ. Δημήτριος Σωτηρόπουλος.
Οι αφηγήσεις και τα περιστατικά που ανέφερε ο ομιλητής, περιέγραφαν δομικά στοιχεία της πνευματικής προσωπικότητας του π. Επιφανίου.
Ένα από αυτά ήταν η επίγνωση που είχε από παιδί, της πορείας του και μάλιστα ότι θα γίνει άγαμος κληρικός.
Ο στόχος της ποιμαντικής του Γέροντα, ήταν να διαμορφώσει στα πνευματικά του παιδιά, «νουν Χριστού». Με κάθε ευκαιρία, με τα μέτρα και τη δυνατότητα επικοινωνίας και προσεγγίσεως του κάθε ανθρώπου, ο Γέροντας φρόντιζε, αυτός να είναι ο στόχος της επικοινωνίας μαζί του.
Συγκλονιστικός ακόμη ο τρόπος που δίδασκε με την ζωή του και το παράδειγμα του την ελεημοσύνη, αλλά και με την διδασκαλία του σαν πράξη ασκήσεως κι όχι σαν εντολή ή τυπική διάταξη. Για να βγουν τα πνευματικά του παιδιά από την αυτάρκεια τους και να πάνε στην πρόνοια του Θεού.
Τέλος, αποτύπωσε με διάφορα περιστατικά την μεγάλη ταπείνωση του μακαριστού Γέροντα.

Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Αεράκης

Τελευταίος έλαβε τον λόγο ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Αεράκης, ο οποίος σκιαγράφησε την προσωπικότητα του μακαριστού Γέροντα.
Ο Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος όσο ζούσε απεστρέφετο τα εγκόσμια και τα εγκώμια. Προσπαθούσε να εργάζεται ταπεινά και αθόρυβα. Δεν ήθελε να σαλπίζεται το πολυποίκιλο έργο του.
Καρπός του ήταν τα συγγράμματα του, που διακρίνονται σε ερμηνευτικά, αντιαιρετικά, απολογητικά, λειτουργικά, εποικοδομητικά και κυρίως κανονολογικά.
Καρπός του, ακόμη, η αγάπη του, τα πολυάριθμα πνευματικά του τέκνα και κυρίως η ταπείνωση και η εν γένει αρετή του.
«Για τον εαυτό του ήταν θηρευτής της αιώνιας ζωής. Για την κοινωνία, ήταν θηρευτής ψυχών. Και είχε πάντοτε τον κατάλληλο τρόπο να θηρεύει με το δίχτυ της χάριτος ψυχές και να τις οδηγεί στο πλοίο της Εκκλησίας.»
Ήταν από εκείνους που ενέπνεαν, συνέχισε ο π. Δανιήλ. Για πολλούς, σοφούς και άσημους, ήταν ο μεγάλος εμπνευστής, ο σωστός καθοδηγητής και ο γνήσιος πατέρας.
Ο π. Επιφάνιος ήταν σαν αφανής πνευματικός στρατηγός, που κατηύθυνε τη μάχη για την σωτηρία πολλών ψυχών. Δεν ζήτησε τίποτε για τον εαυτό του. Δεν ήθελε αξιώματα. Όσοι έχουν αξία δεν μαγεύονται από τα αξιώματα. Και ο ίδιος είχε μεγάλη αξία. Και ολοκληρώνοντας, επεσήμανε:
«Θέλησε να ζήσει κρυμμένος και να παραμείνει κρυμμένος και μετά θάνατον. Φοβόταν την δόξα, την απέφυγε με κάθε τρόπο στη γη. Το πρόσωπο του προς μίμηση προβάλλει η Εκκλησία.»