Προσχηματικές κατηγορίες, και όχι εκκλησιαστικά τα παραπτώματα, που αποδίδει στους μοναχούς ο μητροπολίτης Ναυπάκτου.

Σε κλήση, που έστειλε με δικαστικό επιμελητή, για πειθαρχική δίωξη, εναντίον κοινοβιάτη ιερομόναχου, ο επιχώριος μητροπολίτης Ναυπάκτου, διαπιστώνεται και πάλι, ότι ασύστολα αλλά συστηματικά, κατηγορούνται και συκοφαντούνται εκ νέου, ως παραβάτες ιερών κανόνων -σε δημόσια υπηρεσιακά έγγραφα- οι Ναυπάκτιοι μοναχοί, με πλήθος αναπόδεικτων ψευδολογιών, ως εξής:

– Απείθεια, κλπ προς την Απόφαση της Ι. Συνόδου περί της ποινής της ακοινωνησίας.
– Στρηνιασμό, κατά της Διαρκούς Ι. Συνόδου περί της ποινής της ακοινωνησίας.
– Τέλεση Βαπτίσεων και αντικανονικής Λειτουργίας.
– Καταφρόνηση της εκκλησιαστικής αρχής και απείθεια προς αυτήν, ως προς την ποινή της ακοινωνησίας,
– Παράβαση της μοναχικής ομολογίας, πού έδωσε ο Ιερομόναχος, ως Μοναχός περί υπακοής στην Εκκλησία.
– Σκανδαλισμό της συνειδήσεως των πιστών. κλπ κλπ
(βλ. λινκ: https://drive.google.com/file/d/0B4RsXv2nzziEUVFtWVBiNnJrZHc/view?usp=sharing ).

To επισκοπικό “δικαστήριο” της ντροπής, συγκαλείται τελικά εναντίον του κοινοβιάτη Αρχιμ. κ. Θεολόγου Μακρή, την Τρίτη 28 Μαρτίου 5 μμ. στη μητρόπολη Ναυπάκτου, (βλέπε σχετικό λινκ: https://drive.google.com/file/d/0B4RsXv2nzziEN0JWRmxNLWJackk/view?usp=sharing_eil&ts=58d82e51).
Είναι βέβαια σε όλους γνωστό, ότι από το 1998, ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ι. Β., συνεχίζει αδίκως έναν διωγμό που ο ίδιος ξεκίνησε, εναντίον του γνωστού Κοινοβίου ανδρικού Μοναστηριού της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναυπάκτου, που εορτάζει φέτος τα 40 χρόνια από το ξεκίνημα των εργασιών της ανέγερσης (1977-2017).

-Το πρώτο που κανείς παρατηρεί, είναι ότι ο μητροπολίτης επιμένει –κατά παράβαση της μοναστηριακής παράδοσης- να προσπαθεί μάταια, να καταστρατηγήσει το θεσμό του μοναστηριακού αυτοδιοίκητου, και να θέλει να παρεμβαίνει, βρίσκοντας ανεδαφικές δικαιολογίες, στα της εσωτερικής λειτουργίας του κοινοβιακού ανδρικού κτητορικού μοναστηριού.

-Το δεύτερο και επίσης σημαντικό είναι, ότι ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ξεκίνησαν το 1998, εναντίον των κοινοβιατών Μοναχών, διότι αυτοί δεν υπέκυψαν τότε στις αντικανονικές-παράνομες χρηματικές του απαιτήσεις, για «φορολόγηση» των εκτελούμενων οικοδομικών έργων στο μοναστήρι.

-Το τρίτο και για πολλούς ανεξήγητο, είναι, ότι ο επιθυμών να εμφανίζεται ως νομοταγής μητροπολίτης, επιλεκτικά διώκει πειθαρχικά εκείνους μόνο τους μοναχούς, που παραμένουν ΕΝΤΟΣ του μοναστηριού. Εάν και όταν κάποιοι από αυτούς τους μοναχούς, «πείθονται» να εγκαταλείψουν το μοναστήρι, τότε, και μόνο τότε αυτομάτως ΑΜΟΙΒΟΝΤΑΙ, ποικιλοτρόπως, και παύουν όλες οι κατάρες, οι ακοινωνησίες οι άλλες πειθαρχικές διώξεις εναντίον τους κλπ. Και μόνο τότε, αφού «προδώσουν» τρόπον τινά τους ιερούς μοναχικούς όρκους, γίνονται καλοί. Δηλαδή αρεστοί. Δηλαδή «δεν καταφρονούν» την εκκλησιαστική Αρχή… παύουν αυτόματα να λέγονται «ακοινώνητοι», ονομάζονται πλέον «υπάκουοι» και τα παρόμοια.

Επιχειρώντας να εξηγήσει το παράδοξο φαινόμενο, η μοναστική Αδελφότητα, έδωσε πρόσφατα δημόσια κάποιες απαντήσεις, σε σχετικούς προβληματισμούς και ερωτήματα που τίθενται, ( βλέπε.: http://ignatiosstavropoulos.blogspot.com/2017/01/15-2017.html ).
Τελικά, η επίπονη μακροχρόνια διωκτική προσπάθεια του μητροπολίτη, για την νομική διάλυση του μοναστηριού, με τις ψευδείς έγγραφες βεβαιώσεις του στις Αρχές, έπεσε κυριολεκτικά στο κενό, όταν τον Ιανουάριο του 2016, το Συμβούλιο Επικρατείας, δικαίωσε την προσφυγή των μοναχών. Η Δικαιοσύνη, ακύρωσε αμετάκλητα την κακόβουλη αυτή αντι-μοναστηριακή ενέργεια, επαναφέροντας πανηγυρικά το Κοινόβιο της Μεταμορφώσεως στην αρχική του νομική κατάσταση, όπως δηλαδή ιδρύθηκε από τον μητροπολίτη Ναυπάκτου κυρό Δαμασκηνό Κοτζιά, με το Προεδρικό Διάταγμα του 1980, και με ισχυρό και πάλι το δικαίωμα του αυτοδιοίκητου νομικού οργανισμού δημοσίου δικαίου, (Αποφ. ΣτΕ 299/16). Τώρα απομένει σε εξέλιξη, ενώπιον των δικαστικών Αρχών, και η ποινική διάσταση του ζητήματος, όπου σύρεται υπόδικος ο σεβασμιότατος για το αδίκημα «ψευδή βεβαίωση» ενώπιον της Αρχής, και αντιμετωπίζει την βάσανο του απολογούμενου, στο εδώλιο του κατηγορουμένου…

Μία πιθανή απάντηση στο γιατί ο Μητροπολίτης κ. Ι.Β. διώκει συστηματικά το συγκεκριμένο Μοναστήρι είναι και το ότι φαίνεται να έχει βάλει ως σκοπό, το να εκδιώξει όλους τους κοινοβιάτες Μοναχούς από αυτό, ώστε –αν το καταφέρει- να περιέλθει το σύγχρονο κτηριακό συγκρότημα στην απόλυτη εξουσία και διοικητική/οικονομική εκμετάλλευσή του.

Τα συνήθη «παραπτώματα».

Οι προσχηματικές νέες ή παλιότερες «κατηγορίες» (ως τάχα κανονικά παραπτώματα), που επικαλείται κάθε φορά ο μητροπολίτης, επιστρατεύονται μόνο και μόνο, για να διευκολύνουν την πειθαρχική διαδικασία, όταν στοχοποιεί κάποιον κοινοβιάτη μοναχό της Μονής Μεταμορφώσεως, στη Ναύπακτο, που ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ, αλλά που παραμένει στο μοναστήρι, τηρώντας το ιερό καθήκον του, κυρίως αυτό, της Προσευχής, αλλά και της ελεύθερης τέλεσης της δημόσιας θείας Λατρείας προς τον Ιησού Χριστό.

Από εκκλησιαστικούς κύκλους εκτιμάται ως πρωτοφανής, ως εκτός πραγματικότητας, εκτός κανονικότητας και ως ωμή παρέμβαση στα μοναστικά δρώμενα ενός κοινοβίου, αυτή η μανιώδης προσπάθεια του τοπικού επισκόπου, ώστε να επιχειρεί να καθαιρέσει, ιερομόναχο με μόνη αιτιολογία την κατηγορία, ότι τάχα προσευχήθηκε μέσα στο Μοναστήρι του (!), και ότι χωρίς άδεια και έγκριση (!) του τοπικού Μητροπολίτη τόλμησε και τέλεσε την Θεία Λειτουργία και μάλιστα τέλεσε και το μυστήριο της Βάπτισης… και έτσι τόλμησε –άνευ αδείας- να εισάγει κάποιον στο χριστιανικό θρήσκευμα! Αν είναι δυνατόν αυτά να είναι παραπτώματα…

Η παράδοση των ορθοδόξων Κοινοβίων πάντως, προβλέπει τα παραπτώματα των ιερομονάχων, -όταν πράγματι υπάρχουν- να τα αντιμετωπίζει πρωτίστως το ιερό Κοινόβιο, και ο Καθηγούμενος με το Ηγουμενοσυμβούλιο, και όχι μια θρησκευτική-εκκλησιαστική υπηρεσία, με εγγάμους κληρικούς ως ανακριτές και «δικαστές», που κυνηγούν κατά συρροή, μόνο τους αγάμους, ιερομόναχους κοινοβιάτες και μάλιστα ενός συγκεκριμένου Κοινοβίου στοχευμένα και κατ εξακολούθηση (!).

Πάντως, τα ανωτέρω, αναφερόμενα ως κατηγορίες κατά των ιερομονάχων, που παραμένουν στο μοναστήρι τους και δεν το εγκαταλείπουν, αποτελούν ασύστολα ψεύδη, κατά συρροή και βέβαια δεν έχουν καμιά σχέση με τους Ιερούς Κανόνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Η κάθε μοναστική κοινοβιακή Αδελφότητα, οφείλει να συμπαρίσταται στα μέλη της, και διαμαρτύρεται για τον παράνομο και αντικανονικό, άδικο, διωγμό του τοπικού Μητροπολίτη και των συνεργατών του, εναντίον όλων των μοναχών και ιερομονάχων. Έχουμε δυστυχώς στη Ναυπακτία, ένα είδος εκκλησιαστικού μεσαίωνα, και ένα θρησκευτικό bulling, στην εκκλησιαστική περιφέρεια της τοπικής Μητρόπολης Ναυπάκτου, γεγονός για το οποίο, ως φαινόμενο επαναλαμβανόμενο οφείλει να ασχοληθεί σοβαρά και η κεντρική διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος, και να λάβει μέτρα το συντομότερο.

Η αλήθεια επί των αναφερομένων κατηγοριών, είναι ότι οι Ιερομόναχοι της Μονής Μεταμορφώσεως, δεν διέκοψαν ποτέ τη Θεία Λατρεία στο μοναστήρι που διαμένουν, μετά την αντικανονική απόφαση της Ι. Συνόδου, περί της επιβολής «ακοινωνησίας» (του 2007). Δεν μπορεί να συμβεί αυτό. Ούτε και σε καιρούς διωγμών του χριστιανισμού, επιτρέπεται να διακοπεί η θεία Λατρεία. Και βέβαια αυτό το γεγονός, δεν μπορεί να συνιστά καταφρόνηση, ανυπακοή, απείθεια, στρηνιασμό, παράβαση της μοναχικής ομολογίας, σκανδαλισμό των πιστών κλπ

Ναι μεν το επεδίωξε ο τοπικός επίσκοπος, ώστε να μη προσεύχονται στην κοινή Λατρεία οι κοινοβιάτες Μοναχοί, ώστε να μη λειτουργεί το Μοναστήρι, ως οίκος Προσευχής και Λατρείας του Θεού, και να αναγκασθούν να φύγουν οι Μοναχοί, και να κλείσει το Μοναστήρι, ώστε να μπορεί να το «παραλάβει» ως άδειο πλέον για να το εκμεταλλευθεί δεόντως…

Οι μοναχοί, όπως όλοι γνωρίζουν, αγωνίζονται να έχουν «υπακοή», χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι συγχέονται οι όποιες αρετές με τα διοικητικά ζητήματα και προβλήματα, όταν αυτά προκύπτουν. Επίσης υπενθυμίζεται ότι τυφλή υπακοή δεν δέχεται ούτε η ορθόδοξη πίστη, παράδοση και θεολογία. Ούτε βέβαια και ο Μοναχισμός ως θεσμός, από τότε που ενσωματώθηκε με τον οργανισμό της επίσημης Εκκλησίας. Είναι βεβαίως αποδεκτή η υπακοή ως αρετή, «εις πάντας», όχι όμως στα πάντα, και μάλιστα όχι υποτέλεια και υποταγή σε έκνομες απαιτήσεις, με το πρόσχημα και το μανδύα της αρετής της υπακοής.

Οι υποσχέσεις του κάθε υποψήφιου μοναχού την ώρα της μοναχικής του χειροθεσίας, είναι υποσχέσεις πνευματικού χαρακτήρα και όχι νομικής ή διοικητικής φύσεως.
Ούτε βέβαια με κάποιο τρόπο, μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι οι ορθόδοξοι μοναχοί έχουν υποσχεθεί «υπακοή» στις έκνομες απαιτήσεις ενός κάποιου διοικητικού οργάνου που εκπροσωπεί ένα άλλο εκκλησιαστικό νομικό πρόσωπο (π.χ. μια Ιερά Μονή, ή μια Ιερά Μητρόπολη ή την Διαρκή Ιερά Σύνοδο, της Εκκλησίας της Ελλάδος).

Κανείς μοναχός από καμία Ιερά Μονή και ποτέ, δεν υποσχέθηκε ούτε ορκίστηκε, ούτε «έδωσε ομολογίαν» για υπακοή, σε κάποιο εκκλησιαστικό νομικό πρόσωπο, και μάλιστα σε πιθανές παράνομες ή κατά των Ιερών Κανόνων και Παραδόσεων «αντικανονικές» αποφάσεις. Και αυτό βέβαια, δεν σημαίνει ασέβεια, ή ανυπακοή ή περιφρόνηση κλπ

Θυμίζουμε εδώ, για το σχετικό με την Εκκλησία δόγμα: α. Τα λόγια του Απ. Παύλου «Ο Χριστός κεφαλή της Εκκλησίας και αυτός εστι Σωτήρ του σώματος» (Εφεσ. Ε΄ 23), β. Το δόγμα της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου το 325, που αναφέρεται και στο Σύμβολο της Πίστεως, «Εις μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», και γ. Το ότι: «Είναι το σώμα του Ιησού Χριστού που έχει ως κεφαλή αυτόν τον ίδιο το Χριστό», (βλ. Απ. Διακονία: http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?contents=selides_katixisis/contents.asp&main=katixisi&file=6/6.1.htm).

Υπακοή στην Εκκλησία, ως ανωτέρω περιγραφόμενη, σε καμία περίπτωση, δεν μπορεί να σημαίνει την στρατιωτικού τύπου απόλυτη πειθαρχία και υποταγή, σε διοικητικούς μηχανισμούς εκκλησιαστικών φατριών και διαπλοκών, των διοικούντων ένα νομικό πρόσωπο εκκλησιαστικού – θρησκευτικού σκοπού.

Ως πρoς το θέμα «υπακοή στην Εκκλησία», υπενθυμίζουμε α. τα λόγια της Αγίας Γραφής: «αυτός (ο Χριστός) εστιν η Κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας» (Κολασ. α’ 7-8), «Υμείς εστέ σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους» (Α’ Κορ. ιβ’ 27).

και β τα όσα αναφέρονται στο λινκ της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος: «Ο Χριστός και η Εκκλησία είναι ένας θεανθρώπινος οργανισμός, ένα θεανθρώπινο σώμα, του οποίου κεφαλή είναι ο Χριστός, σώμα δε “πάσα η Εκκλησία”… Στο πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού ανήκει ο λαός του Θεού, οι απανταχού της οικουμένης πιστοί». (βλ. http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/eortologio/eortologio.asp?file=baptisma.htm).

Άρα, Εκκλησία είναι ένα σώμα, που έχει ως μέλη του, όλους τους απανταχού της οικουμένης πιστούς Χριστιανούς, (Αρχιερείς, Ιερείς, Μοναχούς, Λαϊκούς), και κεφαλή έχει τον Θεάνθρωπον Ιησούν Χριστό.

Και επομένως:

-Ποτέ δεν μπορεί να ισχύσουν, τα όσα εσφαλμένα ισχυρίζεται εγγράφως ο τοπικός Μητροπολίτης περί γενικο – αόριστης υπακοής των Μοναχών στην Εκκλησία. Kανένας Μοναχός δεν υποσχέθηκε ποτέ αυτή την ακαθόριστη και ασαφή γενική υπακοή στην Εκκλησία των απανταχού της οικουμένης πιστών!
Είναι εντελώς παραπλανητική, χαλκευμένη, αναληθής και ψευδής η «κατηγορία» για «Παράβαση της μοναχικής ομολογίας, πού έδωσε ο Ιερομόναχος, ως Μοναχός περί υπακοής στην Εκκλησία», όπως χωρίς αίσθημα ντροπής γράφουν οι εκπρόσωποι του Μητροπολίτη, ανακριτής και γραμματέας των «εκκλησιαστικών» δικαστηρίων της Μητροπόλεως Ναυπάκτου.

– Με άλλα λόγια, Υπακοή στην Εκκλησία, δεν μπορεί ποτέ να σημαίνει ούτε βέβαια και να εφαρμόζεται, προς όλους τους «απανταχού της οικουμένης πιστούς»!

Τέλος, τα λόγια του νυν Αρχιεπ. Αθηνών κ. Ιερωνύμου Λιάπη, αποκαλύπτουν πολλά:

«Στις σχέσεις μου, μέσα μου και γύρω μου, διακρίνω προσχηματικές καταστάσεις και βλέπω τα δαιμόνια του φατριασμού, των μηχανορραφιών, παρασκηνιακών ιδιοτελών ενεργειών, αντιπαθειών, συκοφαντιών, ασπλαχνίας, εκμεταλλεύσεως, υπερηφανείας, φαρισαϊσμού, σκληροκαρδίας, υπεροψίας, φιλαργυρίας, πολυτέλειας ζωής, αρχομανίας που μας κατατρύχει…», «…είδαμε την εμπιστοσύνη των πιστών μας να κλονίζεται. Κλονίζεται από τις ίντριγκες και τις μεθοδεύσεις μας. Τα υποστηριζόμενα εκ μέρους μας, ότι δήθεν το Άγιον Πνεύμα λειτουργεί μέσα και από αυτούς τους τρόπους είναι λόγια αποενοχοποίησης», («Ορθόδοξος Τύπος», 1-11-2002). «Μία δράκα ανθρώπων χαράσσει την εκκλησιαστική πολιτική», (εφημ. Ορθόδοξος Τύπος, 24-10-2003). (Εισήγηση, ενώπιον της Ιεραρχίας, 7-11 Οκτωβρίου 2002), {βλ. link: https://drive.google.com/file/d/0B4RsXv2nzziEaEJuY3ZvUkNIdXc/view?usp=sharing}.

Είναι αδύνατο, σοβαρός αναλυτής, να υποστηρίξει, ότι στην εποχή μας, οι Μοναχοί και οι Ιερομόναχοι προκαλούν τον σκανδαλισμό των πιστών, επειδή τάχα τελούν αγρυπνίες, προσευχές, τελετουργίες, βαπτίσεις κλπ.

Το αντίθετο μάλιστα. Και ειδικά, όπως αναγνωρίζουν όλοι, σε μια δύσκολη εποχή αλλαγών, που όλα κρίνονται, οι πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί, αγαπούν και συρρέουν στα μοναστήρια, οικογενειακώς, όχι βέβαια επειδή σκανδαλίζονται, αλλά γιατί βρίσκουν την πνευματική θαλπωρή και την αγάπη του Χριστού προς τον πλησίον συνάνθρωπο, χωρίς διακρίσεις.

Μάλιστα, τρανή απόδειξη είναι το γεγονός, ότι σήμερα στα μοναστήρια, προστρέχουν ακόμη και όσοι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, για να κατηχηθούν και να βαπτιστούν στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Δηλαδή για να γίνουν μέλη της Εκκλησίας του Χριστού. Και όχι επειδή πιστεύουν ότι γίνονται μέλη ενός αναγνωρισμένου σωματείου ή ενός κρατικού δημόσιου εκκλησιαστικού οργανισμού.