Στον Ι. Ναό Αγ. Γεωργίου Ακαδημίας Πλάτωνος χοροστάτησε στον Ορθρο και προεξήρχε της Θ. Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων, πλαισιωμένος από τον προϊστάμενο του Ναού Αρχιμ. Χριστόδουλο Κατσαντωνόπουλο και τον Αρχιμ. Σεραφείμ Δημητρίου.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος παίρνοντας αφορμή από την απάντηση του Κυρίου στους Μαθητές του,που τους συνιστά ως όπλα την προσευχή και την νηστεία, ομίλησε
για την προσευχή.
Η προσευχή, είπε ο Σεβασμιώτατος, είναι το οξυγόνο και η αναπνοή της ψυχής για τον πιστό. Ομως γεννώνται, και μάλιστα στον σημερινό άνθρωπο,ορισμένα ερωτήματα:

1. Γιατί να προσεύχομαι και να ζητώ από τον Θεό την εκπλήρωση των αιτημάτων μου; Δεν τα γνωρίζει ο Θεός;

Απάντηση: Ο Θεός τα γνωρίζει όλα. Ξέρει καλλίτερα από εμάς τι μας χρειάζεται. Όμως εμείς έχουμε ανάγκη από επικοινωνία. Και μάλιςτα στην εποχή μας της τόσης  μοναξιάς. Έχουμε ανάγκη από ένα ” συ “. Εκείνος,λοιπόν , είναι το μόνιμο ” Συ “για τον πιστό. Και ακόμη με την προσευχή μας αποδεικνύουμε την εμπιστοσύνη μας σ ‘ Αυτόν.

2. Κάνει ο Θεός ό,τι του ζητάμε ; Απαντά στις προσευχές μας, στα αιτήματά μας;

Απάντηση: Απαντά πάντα. Αλλά δεν λέει πάντα ναι,λέει και όχι. Αλλοίμονο αν πραγματοποιούσε πάντα ό,τι του ζητάμε. Δεν θα ήταν Θεός, αλλά δούλος και υπηρέτης των ιδιοτροπιών και επιθυμιών μας. Δεν είναι δυνατόν ο Θεός,ανάλογα με τις επιθυμίες μας, να αλλάζει π.χ. την φυσική φορά των πραγμάτων του κόσμου ή τους νόμους της φύσεως,που Εκείνος έθεσε. Βέβαια, όταν Εκείνος κρίνει,μπορεί να επεμβαίνει και να αλλάζει την φυσική ροή των πραγμάτων. Αλλά αυτό βρίσκεται στην απόλυτη “δικαιοδοσία” Του.

Γι ‘ αυτό εμείς ζητάμε ό,τι θέλουμε και ο Θεός μας δίνει ό,τι πρέπει και όταν πρέπει…

Μιά ακόμη ένσταση λέει: Η προσευχή είναι στάση παθητική. Τα προβλήματα χρειάζονται ενεργητικότητα.

Απάντηση: Τα σταυρωμένα χέρια της προσευχής είναι πράξη κατ’ εξοχήν ενεργητική.

“Η απράγμων ησυχία (δηλ. η προσευχή) της εν πράγμασιν περιφανείας
(της εντυπωςιακής πολυπραγμωσύνης μας) τιμιωτέρα ” (Γρηγόριος Θεολόγος ). Στην προσευχή, άλλωστε, δεν αναθέτουμε στον Θεό, ό,τι πρέπει εμείς να κάνουμε. Αντιθέτως.Συνειδητοποιούμε την δική μας ευθύνη και ζητάμε από τον Θεό να συμπληρώσει τα “ελλείποντα.” Άρα δεν πρόκειται για ένα είδος μοιρολατρίας,αλλά συμμαχίας με τον Θεό. Που πάντα οδηγεί στην δημιουργία,στην ζωή, στην νίκη.

“Χρήζομεν,λοιπόν, οι πάντες άνθρωποι της προσευχής ουχ ήττον ή τα δένδρα των υδάτων” (Χρυσόστομος).

Αυτά τα νάματα της προσευχής ας μη τα στερούμε από τον εαυτό μας, κατέληξε ο Μητροπολίτης Κορωνείας.

Προ της Απολύσεως ετελέσθη Μνημόσυνο του Μακαριστού Μητροπολίτου Μαραθώνος Μελίτωνος επί τη συμπληρώσει τριών μηνών απο της εκδημίας του.