Στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Νεάπολης τελέστηκε την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2024 Συνοδική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Γρεβενών κ.Δαβίδ. Στην πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία, η οποία αποτέλεσε επισφράγισμα των εκδηλώσεων για την Επέτειο των 50 χρόνων από την ίδρυση της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, συμμετείχαν οι Αρχιερείς: Σεβασμιώτατος Ν.Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνος, ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ.Φιλόθεος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά κ.Πλάτων και ο Επιχώριος Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ.Βαρνάβας ενώ συμπροσευχόμενος -εντός του Ιερού Βήματος-  ήταν ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.Ιερώνυμος.

Ο Πρώτος της Ελλαδικής Εκκλησίας, στην προσφώνησή του,  μεταξύ των άλλων ανέφερε τα εξής:

«Η Ιερά Σύνοδος επικοινωνεί μαζί σας δια της ταπεινότητός μου με την ευκαιρία της επετείου των 50 χρόνων. Το Χρυσό ιωβηλαίο. Αποκτά ο άνθρωπος εκκλησιαστική συνείδηση και πνευματική αίσθηση ότι μετέχει από το παρόν στην άνω Ιερουσαλήμ. Η Εκκλησία ενώνει τους ανθρώπους με τον Θεό. Τους στολίζει με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Η Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως ιδρύθηκε το 1973 με εισήγηση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου  κ. Σεραφείμ. Πρώτος Μητροπολίτης ήταν  ο κυρός  Διονύσιος. Το πρώτο ποίμνιο το  συνέστησαν οι πρόσφυγες το 1922 που διωγμένοι από τις αλησμόνητες πατρίδες κατέφθασαν ρακένδυτοι  στη Δυτική Θεσσαλονίκη. Συνέχισαν να ζουν με ευλάβεια,  εργατικότητα και αξιοπρέπεια. Εδώ θεμελίωσαν Ναούς, για να στεγάσουν τα Ιερά κειμήλια,  τις εικόνες , τα Άγια λείψανα. Επάξια συνεχίζει τη διαποίμανση ο Σεβασμιώτατος κ.Βαρνάβας ο οποίος εργάζεται με αμείωτο ενθουσιασμό, με ζήλο, με αυταπάρνηση και πνεύμα θυσίας. Εκδαπανά τον εαυτό του   υπέρ του λαού του Θεού. Φωτίζει και αγιάζει το πλήρωμα της Ιεράς Μητροπόλεως Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως».

Στη συνέχεια, αντιφώνησε ο Σεβασμιώτατος κ. Βαρνάβας, αφορμώμενος από στίχους του ποιητή Ντ. Χριστιανόπουλου: « Ψωριάρες φτωχογειτονιές, πού βρήκατε τόσα ομοιοτέλευτα; Συνοδική και Πανηγυρική η σημερινή Θεία Λειτουργία.  Η κοινωνία των προσώπων αποτελεί πρόγευση Παραδείσου. Ο πρώτος άγγελος της Μητροπόλεως συναντά στις φτωχογειτονιές τους ανθρώπους, επουλώνει τις πληγές,  διώχνει τα σκοτάδια. Είναι Επίσκοπος χωρίς επισκοπείο. Καταφέρνει όμως και χαράσσει πορεία αναστάσιμη… Η ίδρυση μιας Μητρόπολης είναι τεράστιο γεγονός. Σάς καλωσορίζουμε στο σπίτι σας, Μακαριώτατε. Δε θα μπορούσατε να λείπετε από τη σημερινή ημέρα. Ανατολικά η Μητρόπολη Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς και Δυτικά η Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως. Το καράβι των προσφύγων έφτασε εδώ. Εμείς   το κάναμε ψηφιδωτό. Ελπίδα το ονομάσαμε. Οι χρυσές ψηφίδες είναι οι πιστοί. Η Μητρόπολή μας έχει να επιδείξει ότι «η δύναμις εν ασθένεια τελειούται». Θα σας μιλήσω για έναν ειρηνικό στρατό που διακονεί αθόρυβα. Αυτός ο στρατός συνθέτει την πεμπτουσία της Μητρόπολής μας. Το έμβλημα της Μητρόπολής μας είναι ο Σταυρός και το Ακάνθινο στεφάνι. Οι φτωχογειτονιές  μεταμορφώθηκαν σε ολόφωτες πολιτείες. Από το σκοτάδι βγήκαν στο φως. Μέσα στην  προσφυγιά άνθισε η αληθινή αρχοντιά, μέσα στην παράξενη Μητρόπολη. Μεγάλο το βάρος της ευθύνης. Μικρές ιστορίες δημιουργούν μια μεγάλη ιστορία εδώ που η ξενιτιά γίνεται πατρίδα. Πριν 20 χρόνια παραλάμβανα την ποιμαντορική ράβδο με δέος ως σύμβολο διακονίας.

Μακαριώτατε,  σήμερα είναι γιορτή μεγάλη και σπουδαία. Παρακαλούμε να έχουμε την ευχή σας..

Συνεορτάστε μαζί μας..Το καράβι γεμάτο..Ερχόμαστε από παλιά..Περήφανοι για τα δεινά μας..

Σήμερα εορτάζουμε το Χρυσό Ιωβηλαίο. Συνεχίζουμε έτσι…Εύχομαι και προσεύχομαι.. «Κύριε, Κύριε, επίβλεψον» … Αγαπητά μου παιδιά, μη φοβάστε το σκοτάδι. Εμείς

«Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι
Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!».

Σάς ζητώ ταπεινά συγγνώμη για τα λάθη και τις αστοχίες μου» .

Μετά τη θεία Λειτουργία, ο  Αρχιεπίσκοπος  τέλεσε τα εγκαίνια του Διονύσιου Συνεδριακού Κέντρου ενός σύγχρονου, με τις τελευταίες προδιαγραφές, οικοδομηθέντος χώρου  που φέρει το όνομα του πρώτου Αγγέλου της Τοπικής Εκκλησίας, Διονυσίου και έχει σκοπό να φιλοξενήσει πολιτιστικές και επιστημονικές εκδηλώσεις της Μητρόπολης.

Με τρισάγιο, στον τάφο του πρώτου Ιεράρχη της Μητρόπολης στα Δυτικά της Θεσσαλονίκης, ολοκληρώθηκαν οι επετειακές τελετές.

Παρόντες ήταν ο υφυπουργός Υγείας κ.Δημήτρης Βαρτζόπουλος,    ο Περιφερειάρχης Κ.Μακεδονίας – και νυν εψηφισμένος Ευρωαπαϊκός Επίτροπος – κ.Απόστολος Τζιτζικώστας, οι Δήμαρχοι Νεάπολης –Συκεών  κ.Σίμος Δανιηλίδης, Αμπελοκήπων –Μενεμένης κ.Λάζαρος  Κυρίζογλου , Πυλαίας –Χορτιάτη κ.Ιγνάτιος Καϊτεζίδης, Παύλου Μελά κ.Δημήτρης Ασλανίδης, Δέλτα κ.Γερακίνα Μπισμπινά, καθώς και εκπρόσωποι το Στρατού, του Λιμενικού, της Πυροσβεστικής,της Αστυνομίας και πλήθος κόσμου.

Τη γενική ευθύνη οργάνωσης και συντονισμού της τελετής είχε ο Διευθυντής του Ιδιαίτερου Γραφείου Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π.Παντελεήμων Αναστασιάδης, ενώ ο Προϊστάμενος του Ι.Κ.Ναού π.Ιωάννης Πενόγλου  επωμίστηκε το έργο της ευπρεπούς ετοιμασίας του Ναού.

Εκ του Γραφείου Τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως  

ΟΜΙΛΙΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ Κ.ΒΑΡΝΑΒΑ

50 ΧΡΟΝΙΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

Συνοδική Θεία Λειτουργία

Ἱερός Καθεδρικός Ναός Τιμίου Προδρόμου

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2024

«Τῆς ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως

ψωριάρες φτωχογειτονιὲς ποῦ βρήκατε

τόσο παχιὰ ὁμοιοτέλευτα;».

Ντῖνος Χριστιανόπουλος 

Μὲ μιὰ πρώτη, ἐπιφανειακὴ ἀνάγνωση ἡ ἀπορία του αὐτὴ καὶ ἡ ἀντίφαση μᾶς ξενίζει καὶ μᾶς προβληματίζει. Ἴσως ἀκόμη νὰ αἰσθανόμαστε καὶ πὼς μᾶς ἀδικεῖ. Ἀλλὰ ἡ Ποίηση κρύβει μέσα της βάθος νοημάτων καὶ χρειάζεται ν’ ἀνοίξει κανεὶς διάπλατα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς γιὰ νὰ γευτεῖ τὴν οὐσία της τὴν ἐσώτερη. Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ὁ ποιητὴς προφανῶς εἶχε ἀκούσει τὴ φήμη τοῦ πρώτου Ἐπισκόπου τῆς Μητροπόλεώς μας, ἴσως μάλιστα καὶ νὰ παρευρέθηκε στὴν ἴδια τήν Τελετὴ Ἐνθρονίσεως. Ὅμως, αὐτὸ ποὺ κινεῖ ἰδιαίτερα τὸ ἐνδιαφέρον μας εἶναι πὼς στὸ ἄκουσμα τούτης τῆς φήμης, προκλήθηκε ἐντός του ἕνας θαυμασμὸς ἀπρόσμενος καὶ ἐντέχνως κεκαλυμμένος μὲ τὴ γνωστὴ καβαφικὴ εἰρωνεία ποὺ χαρακτηρίζει τὴν ποίησή του.

Συνοδικὴ ἡ Θεία Λειτουργία μας σήμερα, μὰ καὶ πανηγυρική. Καὶ στὴ συνοδικότητα, ἡ ὁποία συνεχῶς ἀνανεώνεται ὡς ὑπαρξιακὸ γεγονὸς στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ καὶ στὴ γιορτή, ἡ συνεκτικὴ δύναμη εἶναι ἡ ἑνότητα, καρπὸς διαρκοῦς ἀγῶνα καὶ ὑπέρβασης τοῦ φίλαυτου φρονήματος, πάντοτε στὸ πρότυπο τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου μας. Ἐκεῖνος μᾶς δίδαξε ὅτι ἡ ἐγωιστικὴ περιχαράκωση στὸν ἑαυτό μας εἶναι προτύπωση Κολάσεως, ἐνῷ ἡ κοινωνία τῶν προσώπων ἀποτελεῖ κατ’ οὐσίαν πρόγευση Παραδείσου.

Ὅλοι μαζί, ἑνωμένοι στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ τοῦ Ἀναστάντος, συν-ἑορτάζουμε τὰ πενῆντα χρόνια τῆς Μητροπόλεώς μας, τὸν μισὸ αἰῶνα ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὸ ἐμβληματικὸ 1974 καὶ μᾶς βρίσκει σήμερα νά ἀκοῦμε εὐλαβικά τὴν-γεμάτη ἀπὸ συμβολισμούς- εὐαγγελικὴ περικοπὴ μὲ τὴν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν ἀπὸ Ἐκεῖνον. Διαβάζουμε: «Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς πρόςτὸν Σίμωνα, “Μὴ φοβᾶσαι˙ ἀπὸ τώρα καὶ εἰς τὸ ἑξῆς θὰ πιὰνῃς ἀνθρώπους”». Παράλληλα, ἀκοῦμε καὶ τὸν λόγο ἀφύπνισης τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, Παύλου, ποὺ μᾶς καλεῖ νὰ παραμείνουμε ἄγρυπνοι στὴν καρδιά: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζεσθε, κραταιοῦσθε».

Τῆς νύχτας ἀγρυπνῶν καὶ τῆς ἡμέρας γρηγορῶν, τῆς Ἀνάστασης τροπαιοφόρος καὶ τῆς καταλλαγῆς σημαιοφόρος, ὁ πρῶτος Ἄγγελος τῆς Μητροπόλεώς μας, ὁ μακαριστὸς Διονύσιος, ἀρχίζει νὰ περιοδεύει στὶς γειτονιὲς καὶ νὰ συναντᾶ ἀνθρώπους ἁπλούς, πρόσφυγες καὶ ἐργάτες. Κάθε φορὰ ποὺ ὁ φόβος καὶ ἡ ἀμφιβολία κυριεύουν τὴν καρδιά του, ἐκεῖνος ἀπαντᾶ μὲ τῆς δημιουργίας τὴν ὁρμὴ καὶ τοῦ ἀγῶνα τὴ γενναιότητα, γεωργὸς ἀκοίμητος, τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος σπορέας. Χτίζει μέσα στὰ χαλάσματα, ἐπουλώνει τὶς πληγές, παλεύει τὰ σκοτάδια, ζητᾶ ἀπὸ τοὺς φτωχοὺς νὰ συντρέξουν τούς φτωχότερους. Σβήνει τὸ ἐγὼ στὸ ἐμεῖς.

Γιατί, γνώριζε βαθιὰ ὅτι «ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴ αὐτοῦ τίθησι ὑπὲρ τῶν προβάτων». Πλάνης καὶ πένης σὰν τὸν Χριστὸ, περιφέρεται τὸν πρῶτο καιρὸ ἀνέστιος. Ἕνας Ἐπίσκοπος χωρὶς Ἐπισκοπεῖο. Ἰδοὺ καὶ ἡ ἀντίφαση ἡ ποιητική. Ὅμως, ἐκεῖνος προχωρᾶ. Ἐκκινᾶ τοῦ σεμνοῦ Ἱεράρχου τὸ τιτάνιο ἔργο, χαράσσοντας πορεία ἀναστάσιμη μέσα ἀπὸ τῆς παράδοσης τὴν πρωτοπορία. Τῆς ἑνότητας ἐγγυητής, εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ, μᾶς διδάσκει μισὸ αἰῶνα τώρα τῆς σιωπῆς την εὐλαλία, τῶν ἁγίων τὴν ταπείνωση, τῶν προσώπων τήν ἀλληλοπεριχώρηση.

Μυσταγωγὸς στῆς πίστης τὴν ἀλήθεια καὶ στῆς βεβαιότητας τὴν ἀναστάσιμη χαρὰ ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἐγκαταλείπει τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει φιλότιμο. Ὁδηγὸς μυστικὸς στοῦ μνήματος τοῦ κενοῦ τὴν ἀνέσπερη αὔρα, ποὺ ἐκπέμπει τῆς Ἀνάστασης φῶς. Τὰ πρῶτα βήματα τῆς ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως εἶναι πλέον γεγονός. Ἡ πλήρης ἀνατροπὴ τῶν δεδομένων, ποὺ ἀποδεικνύει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀφουγκράζεται τὸν πόνο καὶ τοὺς καημοὺς τῶν ἀνθρώπων γίνεται πιὰ ἁπτὴ πραγματικότητα. Ἡ ζωὴ ποὺ νικᾶ τὸν θάνατο εἶναι ἐδῶ, παροῦσα, νικηφόρα καὶ ὁλάνθιστη σὰν τῆς Ἄνοιξης τὴν πρώτη πνοή.

Ἡ γένεση μιᾶς Μητρόπολης καὶ ἡ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος δημιουργία της ὑπῆρξε ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ αἰτία γιὰ τούτη τὴ ζωηφόρα πορεία. Εἶναι τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς καὶ συνάμα τὸ θαῦμα. 1974. Ἡ Ἑσπερία Θεσσαλονίκη ὑποδέχεται μὲ ἀγαλλίαση τὸν δικό της Ἐπίσκοπο, ζῶντας σὰν σὲ ὄνειρο τὴ μεγαλοπρεπῆ Τελετὴ Ἐνθρόνισης. Καὶ ὅλα ἀρχίζουν ν’ ἀλλάζουν…

Μακαριώτατε, σᾶς ὑποδεχόμαστε μὲ χαρὰ ἀναστάσιμη στὴν ἑορτάζουσα Μητρόπολή μας, στὸν τόπο ποὺ αἰσθάνεται τῆς παρουσίας σας τὴν παραμυθητικὴ εὐλογία. Σᾶς καλωσορίζουμε στὸ σπίτι σας. Ὁδηγὸς καὶ βακτηρία, συμπαραστάτης καὶ συνεορτάζων στῆς χαρᾶς μας τὴ γιορτὴ καὶ στῆς μνήμης τὴ συνάντηση, δὲν θὰ μπορούσατε νὰ λείπετε ἀπὸ τὴ σημερινὴ σπουδαία ἡμέρα. Παρακαλοῦμε γιὰ τὴν εὐχὴ καὶ τὴν προσευχή σας, ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ συνεχίσουμε ἐπάξια ὅ,τι ξεκίνησε ἀκριβῶς πρὶν ἀπὸ 50 χρόνια.

Δὲν λησμονοῦμε τὴν ἱστορικὴ ἀπόφαση τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κυροῦ Σεραφεὶμ καὶ τῆς τότε Ἱερᾶς Συνόδου, μὲ τὴν εὐλογία καὶ τὴν ἔγκριση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νὰ ἱδρυθοῦν νέες Μητροπόλεις γιὰ τὴν ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ οὐσιαστικὴ καὶ ὁμαλὴ διαποίμανση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Θαρρεῖς προφητικὰ αἰσθάνθηκε τὶς ποιμαντικὲς ἀνάγκες ποὺ ἐπρόκειτο νὰ δημιουργηθοῦν στὶς ἀστικὲς περιοχὲς τῶν Ἀθηνῶν καὶ τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἵδρυσε νέες Μητροπόλεις: ἀνατολικὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Νέας Κρήνης καὶ Καλαμαριᾶς, καὶ δυτικὰ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως. Αἰσθανόμαστε ἀπέραντη εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ συμβολή του αὐτή. Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ!

Ἡ Ἐκκλησία τῶν προσφύγων καὶ τῶν ἀδυνάτων ἀποκτᾶ πρώτη φορὰ δική της φωνὴ καὶ ὑπόσταση. Καὶ τῆς ὑπερηφάνειας τὴ χαρὰ, νὰ ζήσει στὰ πρῶτα λειτουργικά της βήματα ὡς Μητρόπολη, τὴν ἐποχὴ τῶν κατακομβῶν, ἀναθυμῶντας τὸν διωγμὸ ποὺ ὑπέστησαν τὰ μέλη της σὰν τοὺς πρώτους χριστιανούς.

«Ἐπεβίβασας ἀνθρώπους ἐπὶ τὰς κεφαλὰς ἡμῶν, διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἡμᾶς εἰς ἀναψυχήν», ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ ψαλμωδοῦ. Τὸ καράβι ἔφτασε κι ἐδῶ, στὸν νέο μας τόπο καὶ μέσα στὴν καρδιά μας τὸ φυλάξαμε σὰν σωτηρίας «Κιβωτὸ» ψυχῶν καὶ σωμάτων. Σὲ ἐμβληματικὸ ψηφιδωτὸ τὸ φιλοτεχνήσαμε καὶ στὸν περίβολο τοῦ Ἐπισκοπείου τὸ τοποθετήσαμε, σὲ θέση περίοπτη. Στὰ χέρια μας τὸ κρατήσαμε γιὰ νὰ ταξιδεύει στῶν ἀλησμόνητων πατρίδων τοὺς τόπους, μαρτυρῶντας στοὺς αἰῶνες τὴν προσφυγιὰ καὶ τὰ πάθια μας. «Ἐλπίδα» τὸ ὀνομάσαμε, γιὰ νὰ μᾶς θυμίζει ὅτι ἡ θέληση γιὰ ζωὴ εἶναι ἰσχυρότερη ἀπὸ κάθε διαβρωτικὴ δύναμη τοῦ θανάτου.

Σ’ αὐτὸ τὸ ψηφιδωτό, τὸ ὁποῖο στήθηκε στὰ 50 χρόνια ζωῆς καὶ διακονίας, ψηφῖδες μοναδικές, χρυσὲς κι ἀνεπανάληπτες εἶναι τὰ πρόσωπά σας. Τὸ χρυσάφι καὶ ὁ πλοῦτος τῆς Ἐκκλησίας εἶστε ἐσεῖς. Ὁ τίμιος ἱδρῶτας σας ποὺ γίνεται ἁγιασμός, ἡ προσφορά σας ποὺ γίνεται ψίχουλο προσκομιδῆς. Τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ κόπου σας μνησθείη Κύριος ὁ Θεός.

Ὡς εἴθισται, σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις ἐπετειακές, γίνεται ἀναλυτικὴ ἀναφορὰ στὶς δομὲς καὶ τὸ πολυδιάστατο ἔργο τοῦ ἑκάστοτε ἑορτάζοντος φορέα. Ἐγκώμια πλέκονται καὶ ἔπαινοι ἀκούγονται καὶ τοῦτο ἴσως καλῶς συμβαίνει, ἐφόσον ἐκεῖνα λειτουργοῦν ὡς κινητήρια δύναμη ἔμπνευσης καὶ δὲν ἀποτελοῦν τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ πυροτεχνήματα. Καὶ πράγματι. Ἡ Μητρόπολή μας ἔχει πολλὰ νὰ ἐπιδείξει μέσα ἀπὸ τὸ πολυδιάστατο ἔργο της, δράσεις ποὺ ἀποτελοῦν ὄψεις τῆς προσωποκεντρικῆς Ποιμαντικῆς καὶ ἐκφράσεις τῆς μεγάλης ἀλήθειας πὼς «ἡ δύναμις ἐν ἀσθενεὶᾳ τελειοῦται».

Ὅμως, ἐγώ, δὲν θὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὶς δομὲς καὶ τὰ Ἱδρύματά μας, ἀλλὰ γιὰ τὰ πρόσωπα ποὺ κρύβονται πίσω ἀπὸ αὐτά. Τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους. Ἕναν εἰρηνικὸ στρατὸ ἀμέτρητων ἐθελοντῶν, ποὺ ὡς πρότυπο ἔχουν τὸν κατεξοχὴν ἐθελοντή, τὸν Κύριό μας. Συγκυρηναῖοι ἀκούραστοι καὶ Καλοὶ Σαμαρεῖτες ἀντάμα. Ἄνθρωποι μακάριοι. Εὐλογημένο τὸ ἔργο τους καὶ πλούσιος ὁ οὐράνιος μισθός τους.

Μιλῶ γιὰ τὰ πρόσωπα. Γιὰ τὶς ἀδάμαστες ψυχὲς ποὺ νιώθουν τὸν πόνο τοῦ συνανθρώπου καὶ προστρέχουν στὸ πλευρό του, δίχως δεύτερη σκέψη. Γιατί, πίσω ἀπὸ ἄψυχες στατιστικὲς καὶ ἀριθμοὺς ἀπρόσωπους, ἀντικρίζουμε ζωὲς ἀνεπανάληπτες καὶ πρόσωπα μοναδικά. Τὸ δίλεπτο τῆς χήρας, τὸ ὑστέρημα τοῦ φτωχοῦ, ἡ διάθεση γιὰ ἀλληλεγγύη, ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος ἱδρώτας τῶνἐθελοντῶν, τῶν εὐεργετῶν καί δωρητῶν, τῶν διακονισσῶν τῆς ἀγάπης, τῶν γυναικῶν ποὺ ἀναπαύονται στῆς κούρασης τὴν ὀρθοστασία καὶ ξεκουράζονται στῆς καρτερίας τὴν ἀντοχή, προσφέροντας τὸν πολύτιμο χρόνο τους καὶ διακονῶντας ἀδιάκοπα, συνθέτουν τὴν πεμπτουσία τῆς Μητρόπολής μας.

Γιατί ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ βαθιὰ λαϊκὴ πράξη. Δὲν εἶναι ἀποῦσα ἀπὸ τὸν κόσμο. Ἀφουγκράζεται τὸν καημὸ τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου καὶ μεταμορφώνει τὴν ὑπάρχουσα πραγματικότητα μὲ προσευχὴ καὶ ἀγάπη. Ἂν ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ παρέμενε περιχαρακωμένη στὸν ἑαυτό της καὶ ἀμέτοχη μπροστὰ στὴν ἀνθρώπινη ἀγωνία, τότε θὰ ἐγκλωβιζόταν σὲ μιὰ ναρκισσιστικὴ αὐτοαναφορικότητα καὶ δὲν θὰ διέφερε ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἵρεση. Ἀλλὰ τὸ ἔμβλημα τῆς Μητροπόλεώς μας εἶναι ὁ Σταυρὸς τῆς ταπείνωσης καὶ τῆς δόξας οἱ δάφνες ποὺ τὸν ἀγκαλιάζουν ἀναστάσιμα, γεγονὸς ποὺ σημαίνει πὼς ἡ δόξα ἐπακολουθεῖ τῆς Ἄκρας Ταπείνωσης τὸ ἀκάνθινο στεφάνι, ποὺ μάτωσε τὸ μέτωπο τῶν προσφύγων.

Καὶ τὸ θαῦμα συντελέστηκε. Ἡ ἔρημος ἄνθισε! Ἄξιοι οἱ γεωργοί, γόνιμο τὸ ἔδαφος, πλούσιοι οἱ καρποί. Ἐκεῖ ὅπου οἱ «ψωριάρες φτωχογειτονιὲς» τοῦ ποιητῆ ὄχι μονάχα βρῆκαν τόσο «παχιὰ ὁμοιοτέλευτα», ἀλλὰ μεταμορφώθηκαν σὲ ὁλόφωτες πολιτεῖες τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ ὅπου οἱ πρόσφυγες ὄχι μονάχα κατάφεραν νὰ ἐξέλθουν ἀπὸ τῆς φωτιᾶς τὸ καμίνι καὶ τῆς ρομφαίας τὸν πόνο, ἀλλὰ ἔγραψαν τὴν πιὸ σπουδαία Ἱστορία. Ἐκεῖ ὅπου δὲν λησμονοῦμε ποτὲ τὴ μεγάλη ἀλήθεια πώς: «τὰ ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα καταισχύνῃ τὰ ἰσχυρά».

Ἕνας ὁλόκληρος κόσμος βγῆκε ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς, ὅπως οἱ ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου μετὰ τὴν καταιγίδα. Ἔχει, λοιπόν, ἀπόλυτο δίκιο ὁ ποιητὴς ὁ ἐκ Θεσσαλονίκης ὁρμώμενος, νὰ ἀναρωτιέται καὶ νὰ ἐκφράζει τῆς ἀπορίας τὸν κρυφὸ θαυμασμὸ μέσα στοὺς στίχους του, μαρτυρῶντας καὶ διακηρύσσοντας πὼς τὸ μεγαλεῖο κρύβεται πάντοτε μέσα στὴν ἁγία ἁπλότητα. Μέσα στὴν προσφυγιὰ ἀνθίζει ἡ ἀληθινὴ ἀρχοντιά. Καὶ ὡς ποιητὴς ἐπιτελεῖ τὸ χρέος του. Ἀπευθύνει τὸν δικό του ἀναστάσιμο χαιρετισμὸ στὴν παράξενη Μητρόπολη τῶν ἀφανῶν καὶ τῶν προσφύγων, τῶν ταπεινῶν Ὀλυμπιονικῶν τῆς καθημερινότητας ποὺ πορεύονται μὲ πεῖσμα καὶ ἔρωτα γιὰ ζωή, μὲ λογισμὸ καὶ μ’ ὄνειρο!

Καὶ τώρα ἐμεῖς, μετέχοντες μιᾶς λαμπαδηδρομίας νοητῆς ποὺ παραδίδει τὴ σκυτάλη –παρακαταθήκη καὶ κληρονομιά– ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, συναισθανόμαστε μεγάλο τὸ βάρος τῆς εὐθύνης. Ἐκεῖ ὅπου οἱ μικρὲς ἱστορίες δημιουργοῦν τὴ μεγάλη Ἱστορία καὶ ἀντάμα συνθέτουν τὸ ψηφιδωτὸ τῆς μνήμης, μὲ τῶν ἀνθρώπων τὰ ἔργα νὰ ἀφήνουν τὰ ἴχνη καὶ τὸ δικό τους ἀποτύπωμα ἐπάνω στὸν χωροχρόνο. Ἐκεῖ ὅπου οἱ κοσμικὲς διαστάσεις ἑνώνονται καὶ ἁγιάζονται, μεταμορφώνοντας τὴν ξενιτιὰ σὲ πατρίδα καὶ τὴν κάθε μέρα σὲ γιορτή.

Συνάθροιση μνήμης, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ σημερινὴ ἡμέρα, ἐδῶ στῆς Νεάπολης τὴν Ἀκρόπολη, στὸν Καθεδρικό μας Ναὸ τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Μέσα σ’ αὐτὸν τὸν Ναὸ πρὶν ἀπὸ εἴκοσι χρόνια μιὰ Κυριακὴ τοῦ Νοέμβρη, στῶν τοπικῶν μας ἁγίων τὴ Σύναξη, παραλαμβάνοντας μὲ δέος καὶ συγκίνηση τὴ ράβδο τήν ποιμαντορική, κατανόησα ὅτι ἐκείνη ἀποτελεῖ σύμβολο ἐλέους καὶ δικαιοσύνης, ἑνότητας καὶ καταλλαγῆς. Τῆς ἐξουσιαστικότητας ἡ ἀλαζονεία δὲν ἔχει καμία θέση ἐδῶ καθώς, «Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι». Αὐτὴ ἡ φράση κυριαρχεῖ ἐντός μου ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀκόμη τῆς ἱερατικῆς μου πορείας.

Ἔχοντας πλήρη συναίσθηση τῆς εὐθύνης καὶ τοῦ βάρους τῆς παρακαταθήκης, κλῆρος καὶ λαὸς τοῦ Θεοῦ θὰ συνεχίσουμε τοῦ ἀνήφορου τὸν ἀγῶνα, γιατί διαθέτουμε τῶν Ἀποστόλων τὸ σθένος, τῶν πρώτων μαρτύρων τὴν τόλμη καὶ τῶν Μυροφόρων τὴν ἀναστάσιμη ἐλπίδα. Δὲν λησμονῶ ποιόν διαδέχθηκα. Ἀκόμη ἀντηχοῦν μέσα μου τὰ λόγια τὰ πατρικά. Γιὸς ἐγὼ ἑνὸς πατέρα σπλαγχνικοῦ, ποὺ ἤξερε ν’ ἀγαπᾶ καὶ νὰ συγχωρεῖ. Καὶ νὰ νικᾶ τὸν θάνατο, ἀφοῦ κοντά μας βρίσκεται καὶ ἐκεῖνος σήμερα, νὰ συνεορτάσει, φορῶντας τὰ λευκά ἀρχιερατικά του ἄμφια ἀπὸ τῆς ἐκκλησιᾶς τῆς Θριαμβεύουσας τὸ μετερίζι.«Μνήσθητι, Κύριε, τοῦ Πατρὸς καὶ Ποιμενάρχου ἡμῶν Διονυσίου!».

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι Ἱεράρχες, ἀλλὰ καὶ ἄρχοντες τοῦ τόπου, διάκονοι τοῦ λαοῦ μας, ποὺ συνεορτάζετε σήμερα μαζί μας τὴ γένεση καὶ τὴν ἄνθιση μιᾶς Μητρόπολης, εἶστε οἱ ἐκλεκτοὶ καλεσμένοι μιᾶς γιορτῆς μεγάλης καὶ σπουδαίας. Κοιτᾶξτε γύρω σας. Θὰ δεῖτε πρόσωπα ὁλόφωτα. Βλέμματα καθαρά. Παρακαλοῦμε γιὰ τὴν εὐχὴ καὶ τὴν προσευχή σας πρὸς τὸν Κύριο τοῦ παντὸς καὶ τὴ Μητέρα τὴ δική του καὶ ὅλων μας, νὰ μᾶς δυναμώνουν, ὥστε νὰ φανοῦμε ἀντάξιοι τῶν προγόνων καὶ τῆς θυσίας τους, τῆς νίκης τους ἐπὶ τοῦ σκότους. Συνεορτάστε καὶ συμπορευτεῖτε μαζί μας ἀναστάσιμα στὸ παρὸν καὶ τὸ μέλλον!

Τὸ καράβι μας ἀκτινοβολεῖ. Ἡ ἐλπίδα ταξιδεύει στὰ ἄπειρα πελάγη. Ὁ ναὸς κατάμεστος. Ἐρχόμαστε ἀπὸ τοὺς αἰῶνες καὶ πρὸς τὸν μέλλοντα αἰῶνα πορευόμαστε. Γιατί εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἐξ Ἀνατολῆς διωκόμενοι καὶ ὁρμώμενοι. Ἑνωμένοι. Ζῶντες καὶ κεκοιμημένοι. Ἀκολουθῶντας τῶν πρώτων μαθητῶν τὴν κλήση, εἴμαστε πιὰ περήφανοι γιὰ ὅσα δεινὰ καὶ ἀδικίες ἀντιμετωπίσαμε σὲ καιροὺς φαρμακωμένους. Γιατί τὰ ὑπερβήκαμε. Γιατί αὐτοὺς ποὺ περιφρονοῦσε ὁ κόσμος, ἐκείνους διάλεξε γιὰ Ἀποστόλους του ὁ Κύριος.

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, ἀδελφοὶ μοῦ συλλειτουργοὶ καὶ ἀδελφοί μου ἀγαπητοὶ ἐν Κυρίῳ.

Σήμερα συνεορτάζουμε μὲ χαρὰ Χριστοῦ τούτη τὴν ἐμβληματικὴ Ἐπέτειο, τὸ λεγόμενο Χρυσοῦν Ἰωβηλαῖο, συνεχίζοντας μαζὶ τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸ καὶ τὴν κοινὴ πορεία πρὸς τὸ μέλλον, γιατί γνωρίζουμε ὅτι μονάχα ἔτσι ὁ Παράδεισος μπορεῖ νὰ γίνει ἁπτὴ πραγματικότητα.

Ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδιᾶς ἀναπέμπω πρὸς ὅλους τοὺς συνοδοιπόρους μας. Τοὺς συντρόφους στὴ μάχη τῆς ζωῆς, τοὺς ἀγαπημένους μας παπποῦδες καὶ γονεῖς, τοὺς σεβάσμιους διδασκάλους, τούς πνευματικούς μας πατέρες, τοὺς διακόνους, ἱερεῖς, Ἀρχιερεῖς, συλλειτουργούς, λαϊκοὺς συνεργάτες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, τὴ Νεότητά μας, τήν τοπική μας αὐτοδιοίκηση καὶ κυρίως τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς συντροφεύει σχεδὸν ἕναν αἰῶνα τώρα, ἀπὸ τότε ποὺ ἦλθε στὴ Μητέρα Θεσσαλονίκη. Εὔχομαι καὶ προσεύχομαι: «Κύριε, Κύριε, ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἴδε καὶ ἐπίσκεψαι τὴν ἄμπελον ταύτην καὶ κατάρτισαι αὐτήν, ἣν ἐφύτευσεν ἡ δεξιά σου». Σήμερα ποὺ ὅλα γίνονται καινούργια. Σήμερα ποὺ ὅλα λάμπουν ἀπὸ τὸ ἀναστάσιμο φῶς. Μὴ φοβᾶστε τὸ σκοτάδι. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός».

Ἀφιερώνω τὴν ὁμιλία μου αὐτὴ σὲ ὅλους ὅσους ἀγωνίζονται γιὰ τούτη τὴν ἑνότητα, σὲ ἐκείνους ποὺ τόλμησαν νὰ ὀνειρευτοῦν καὶ δὲν φοβήθηκαν νὰ ἀναμετρηθοῦν μὲ τὸ σκοτάδι καὶ τελικῶς νὰ τὸ νικήσουν, στὶς ἱερὲς μορφὲς τῶν προγόνων καὶ σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἔχασαν τὰ πάντα, ἀλλὰ δὲν χάθηκαν γιὰ πάντα. Γιὰ ὅλους ἐκείνους θὰ γράψει ὁ ποιητής:

Πᾶμε μαζὶ κι ἂς μᾶς λιθοβολοῦν /

κι ἂς μᾶς λὲν ἀεροβάτες / φίλε μου

ὅσοι δὲν ἔνιωσαν ποτὲ

μὲ τί σίδερο

μὲ τί πέτρες

τί αἷμα τί φωτιὰ /

χτίζουμε ὀνειρευόμαστε καὶ τραγουδᾶμε! (Ὁδυσσέας Ἐλύρτης)

Μακαριώτατε πάτερ καὶ δέσποτα,

Ἀκόμη μιὰ φορὰ εὐχαριστοῦμε ἐσᾶς καὶ τὴ Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ τὴν ἀπόφασή της νὰ εἶστε παρόντες κατὰ τὴν ἱστορικὴ αὐτὴ γιορτινὴ ἡμέρα, στὴν Εὐχαριστιακή μας Σύναξη.

Εὐχαριστοῦμε τὸν Μητροπολίτη Γρεβενῶν Δαβίδ, ποὺ προέστη στὴ Θεία Λειτουργία, τὸν Μητροπολίτη Νέας Κρήνης καὶ Καλαμαριὰς Ἰουστῖνο, δίδυμο ἀδερφὸ στὴ γένεση τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεών μας, τὸν Μητροπολίτη Λαγκαδᾶ, Λητὴς καὶ Ρεντίνης Πλάτωνα, χειροτονία τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Διονυσίου, καὶ τὸν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Φιλόθεο, ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη τοῦ ὁποίου, μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ, γεννήθηκαν οἱ τοπικές μας Ἐκκλησίες.

Γιά τίς ἀστοχίες, τά λάθη καί τίς ἀδυναμίες μου στά σαράντα αὐτά χρόνια τῆς διακονίας μου σ’ αὐτή τή Μητρόπολη, εἴκοσι χρόνια ἱερεύς καί εἴκοσι χρόνια ἐπίσκοπος, ζητῶ ταπεινά συγγνώμη. Σᾶς εὐχαριστῶ πού μέ κάνετε ὑπερήφανο.

Ἕνα ἀπὸ τὰ στελέχη μας, Νικόλαος Τσιαδῆμος τό ὄνομά του, ἐκπαιδευτικός, μὲ τὴν ἀφορμὴ τῶν πενῆντα χρόνων ἔγραψε:

«Κι ἀπὸ τὴν πέτρα ὁ Θεὸς καρπίζει!

Ἐκεῖ ποὺ σμίγει ἡ Ἀνατολὴ τὴν Δύση

Στὸν λίθο ποὺ δὲν ἔκαμε τοῦ χτίστη

Βρῆκε ὁ Θεὸς τὰ ὑλικά,

Γιὰ νὰ νικήσει ἡ ὀμορφιά

Στῆς Σαλονίκης κάπου ἐδῶ τὴν Δύση!

Κι ἀπὸ τὸν βάλτο ὁ Θεὸς καρπίζει!».

Ἄς κάνουμε ὅλοι μαζί

στὸν τόπο, στὴν πατρίδα μας,

«νὰ ξανανθίσει πάλι ἡ ζωή,

τῆς οἰκογένειας βλαστάρια νὰ φανοῦν καινούργια, νὰ γεννηθοῦν παιδιά,

ἀνάσταση καὶ πάλι νὰ μυρίσει,

ἡ πέτρα καὶ ὁ βάλτος νὰ καρπίσει»!

Σᾶς εὐχαριστῶ!

ΟΜΙΛΙΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΛΕΩΣ Κ.ΒΑΡΝΑΒΑ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΥΝΕΔΡΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

50 ΧΡΟΝΙΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ

ἘγκαίνιαΔΙΟΝΥΣΕΙΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

Ἱερός Καθεδρικός Ναός Τιμίου Προδρόμου

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2024

Μακαριώτατε πάτερ καί δέσποτα,

Σεβασμιώτατοι καί προσφιλέστατοι

ἀδελφοί μου,

Ἐντιμότατοιἄρχοντες, διάκονοι τοῦλαοῦ μας,

Χριστιανοί μου ἀγαπητοί,

Κυριακή, ἡμέρα Κυρίου, ἀνάστασηςἡμέρα καί γιορτή. Πρίνἀπό λίγο ζήσαμε τήν ἐμπειρίατῆς σχέσης ὡς λατρεύουσα κοινότητα καί ὡςἘκκλησίατοῦΧριστοῦ. Ὁ ΜακαριώτατοςἈρχιεπίσκοποςἈθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδοςμᾶςεὐλόγησεμέτόν λόγο καί τή φυσική του παρουσία, καί ἀμέσως μετά, σέμιά λειτουργία μετά τή λειτουργία, εὐλογεῖτόνχῶρο, τά πρόσωπα, τήν ἐργασία καί τόνἀνθρώπινο μόχθομέ προσευχή καί ἁγιασμό, γιάνάσυναντηθοῦν ὁ κόπος καί ὁ ἱδρώτας μας μέτή χάρη τοῦἁγίουΘεοῦ, καί ὅλανά γίνουν ἀναφορά καί πρόσφορο στή διακονία τοῦλαοῦ μας.

Ἡ ἘκκλησίατῆςἙσπερίας Θεσσαλονίκης πέρασε αὐτάτάπενῆντα χρόνια καί τή δύσκολη ἐποχήτῶνδικῶν της κατακομβῶν. Ὡρίμασεθαρρεῖς πνευματικά κάτω ἀπότήγῆ, γιάνάθυμᾶταιτάἔνδοξα καί ἡρωϊκάχρόνια τῶνἁγίων μαρτύρων.

Ὁ χῶροςαὐτόςἦταν ἡ κατακόμβη τοῦΝαοῦ μας. Σ’ αὐτόν, οἱπρῶτεςθεῖες λειτουργίες μας. Ὁ πατήρ Γεώργιος Σκαρλᾶτος, ὁλιγομίλητος καί δωρικός, νοικοκύρης, σφιχτός, ἐργατικός. Οἱ παλαιοί ἐπίτροποι, οἱ νεώτεροι πατέρες, ὁ πατήρ ἸωάννηςΠενλόγλου, ὁ πατήρ ΠαῦλοςΠατσιᾶς, ὁ πατήρ Γεώργιος Σαρησάββας, οἱ νέοι ἐπίτροποι καί συνεργάτες, κατηχητές, νεότητα, νεωκόροι, ἐθελοντές, δωρητές, εὐεργέτες, καινούργιες διακόνισσες, παραγωγικές καί πολύτιμες μέλισσες, ζητιάνες τῆςἀγάπηςτῶνἀνθρώπων, μεταμορφώνουν τό λίγο σέ πολύ, τόὕστέρημασέπλοῦτο καί θησαυρό ἀδαπάνητο, κατάθεση στήνἁγία τράπεζα τῆςπροσφορᾶς.Κληρικοί καί λαϊκοί, ζῶντες καί κεκοιμημένοι, ὅλοι παρόντες στό σχέδιο τοῦΘεοῦ καί τή δική Του ἀγάπη.Γιάνά νικιέται ἡ φθορά καί ὁ θάνατος. Γιάνά ’ναι ὅλαἀναστημένα.

Καί νά, σήμερα τόὅραμαἔγινεὄνειρο καί τόὄνειροἀλήθεια. Καί μέτόνπίοἐπίσημο τρόπο παραδίδεται ἀπότόνΜακαριώτατοἈρχιεπίσκοποἈθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδοςτό «Διονύσειο Συνεδριακό Κέντρο».Ἡ παρέμβασή σας, Μακαριώτατε, στόἀποτέλεσματῆςὁλοκλήρωσηςτοῦἔργουεὐεργετική. Ἐσᾶς καί τούς συνεργάτες σας σᾶςεὐχαριστῶ θερμά.

Ἐπίσης,εὐχαριστῶ

• Τήν ἀνάδοχο τεχνική ἑταιρείαΠίΛΑΓΑΣ ΑΤΕ καί προσωπικά τόν Πρόεδρο και Διευθύνοντα Σύμβουλο κύριοΚωνσταντίνο Ἰωαννίδη, γιάτή γόνιμη συνεργασία μας^.
• Τόνἐπιβλέπονταπολιτικό μηχανικό κύριο Στέργιο Νάκαγιάτο ἦθος καί τήν ὑπομονή του νάμέἀνεχθεῖτίςὧρεςτῆςἔντασηςτῆςδουλειᾶς^.
• Τόν δικό μας ἐπιβλέπονταἀρχιτέκτονα κύριο Μανώλη Πάλλα, πού μέ ταπείνωση καί ἀγάπημοιράστηκε μαζί μου τόὅραμά μας νά μεταμορφώσουμε τόνχῶρο^.
• ΤόνΚαθηγητή τοῦ Πολυτεχνείου κύριο ΚωνσταντῖνοΚατάκαλο καί τούς συνεργάτες του, πού μαζί ξεκινήσαμε τόνπρῶτο σχεδιασμό αὐτοῦτοῦἔργου,
• καθώς καί ὅλατάσυνεργεῖα καί τούς ἀνθρώπους πού ἐργάστηκανἐδῶ.
• Μνημονεύω τόν κόπο τῶν πατέρων καί τῶνἀνθρώπωντῆςἘνορίαςγιάτήσυνεχῆ τους φροντίδα.

Μακαριώτατε,

ΣτήνεἴσοδοτοῦἘπισκοπείουμᾶςὑποδέχεταιἕναἔργοτοῦἉγιορείτουἹερομονάχουΛουκᾶΞενοφωντινοῦ, μέτόν διακριτικό τίτλο «Οὐκἦλθονδιακοθηνῆναιἀλλάδιακονῆσαι». Ὁ χαρισματικός του χρωστήρας μέ μοναδική δεξιότητα, μέ γήινους χρωματισμούς, μᾶςἀποκαλύπτει τήν πρόταση τῆςἘκκλησίαςνά διακονήσει καί νάσταυρωθεῖγιάτή σωτηρία τοῦ κόσμου. Χριστός. Θυσιαστήριο. Ἅγιοι. Ἐνορία. Ἕνας λειτουργικός κύκλος πού γίνεται ἀγκαλιά.

Αὐτό το ἔργοἀποτυπώθηκεσέμιά πλακέτα καί σᾶςτό παραδίδουμε μέ σεβασμό, γιάνάκοσμεῖτόγραφεῖο σας. Ἀναφορά καί μνήμη τῆςἱστορικῆςἐπετειακῆς παρουσίας σας.

Ἡ Ἐκκλησίαθά παραμένει πάντοτε πρόταση ζωῆς καί ἀνάστασης, πολιτισμοῦ καί ἀξιοπρέπειας. Πρόταση φιλοκαλίας καί ὀμορφιᾶςἐνάντιαστόνἐθισμό καί τήν ἁμαρτίατῆςἀσχήμιας πού μᾶς κατακλύζει.

Ἐνἑνίπνεύματι,ἑνότητα, δουλειά καί ἀγάπη.

Μακαριώτατε, σᾶς εὐχαριστῶ.