🔺Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Είναι συγκινητικό αυτό που γίνεται σε κάθε επέτειο του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου.Είτε για επέτειο γενεθλίων πρόκειται, είτε εορτής, είτε εκλογής του ή ένα άλλο γεγονός που συνδέεται μαζί του, ο λαός μας το θυμάται μέχρι σήμερα και συμμετέχει!
Κάθε επέτειος και ένας σταθμός. Και αφορμή για να τον θυμηθούμε φωναχτά και να δακρύσουμε.
Και όσοι τον θυμούνται -και δεν είναι λίγοι- σπεύδουν να μας πείσουν πόσο ανάγκη τον έχουμε σήμερα στα δύσκολα χρόνια που βιώνουμε. Και ασφαλώς όταν ζούσε δεν γράφονταν όλα αυτά τα αξιόλογα αφιερώματα.Τα παρατηρώ και τα μελετώ όλα με συγκίνηση.Και χαίρομαι. Γιατί θαρρείς πως ήλθε η ώρα να σταματήσουμε να γράφουμε ή να μιλάμε όλοι εμείς που γνωρίσαμε από κοντά και αγαπήσαμε το Χριστόδουλο και είμαστε παιδιά του. Και να αφήσουμε τον απλό κόσμο να ανοίξει την καρδιά του και να μας πεί όλα αυτά που νοιώθει για τον μεγάλο απόντα Πρωθιεράρχη.
Ο Χριστόδουλος ακόμη και με την απουσία του μας ενώνει. Μας διδάσκει.Μας εμπνέει.
Πέρασαν δεκαέξι ολόκληρα χρόνια από τον θάνατό του και δεν μπορούμε να τον βγάλουμε από τη σκέψη και τη ζωή μας! Είναι σαν να υπάρχει ακόμη μαζί μας. Αφού τον θυμόμαστε με κάθε ευκαιρία.
Ειδικά σήμερα που η χώρα μας δοκιμάζεται πολλαπλώς. Ειδικά τώρα που ο λαός μας βλέπει να καταστρατηγούνται θεμελιώδειςαρχές και αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε εμείς και να ξεπουλιούνται όλα στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης προοδευτικό
Σήμερα νοιώθουμε την απουσία του Χριστοδούλου και πονάμε που δεν είναι πια μαζί μας για να τον έχουμε μπροστάρη και οδηγό. Θα ήταν ανάχωμα σε όλα. Θα ήταν η φωνή μας, η φωνή του λαού,αλλά και η φωνή του Θεού, πριν μας ρίξει την οργή του για την αποστασία μας!
Πολλοί είναι αυτοί που ρωτούν αν σήμερα ζούσε ο Χριστόδουλος τι θα έκανε και πως θα αντιδρούσε μπροστά σε αυτή την αποχριστιανοποίηση που επιχειρείται στην πατρίδα μας και όχι μόνο από τα άθεα κόμματα.
Η αποχριστιανοποίηση είναι ευρωπαϊκή επιταγή που πρέπει να εξαργυρωθεί.
Αν αναλογιστούμε την πορεία του Χριστοδούλου, τόσον όταν ήταν Μητροπολίτης Δημητριάδος επί 24 ολόκληρα χρόνια, όσο και αργότερα ως Αρχιεπίσκοπος, επί μια δεκαετία, θα διαπιστώσουμε ότι δεν έλλειψε ποτέ από κανένα εθνικό αγώνα αλλά και σε κάθε περίσταση που κλονιζόταν η πίστη μας. Έδινε πάντα το παρών και το ίδιο ζητούσε από όλους μας.Και είχε προφητέψει όλες αυτές τις αλλαγές που έρχονται στη ζωή μας.
Δυστυχώς αυτά που γίνονται σήμερα είναι θλιβερά και απογοητευτικά.Και η λαϊκή αντίδραση που υπάρχει δεν βρίσκει τη σωστή έκφραση και διέξοδο.Ίσως γιαυτό οι φωνές που ακούγονται κάθε μέρα έχουν τον ίδιο απόηχο: πού είσαι Χριστόδουλε;
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, «εκοιμήθη»στις 28 Ιανουαρίου του 2008. Λίγο πριν η Ελλάδα αρχίσει να… μαστίζεται από την κρίση, δηλαδή στο μεταίχμιο μίας μεγάλης αλλαγής (προς το χειρότερο) για την καθημερινότητα των πολιτών, αλλά και τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό, ο οποίος έχασε την αυτοπεποίθηση και την αυτοτέλειά του.
Για τον Χριστόδουλο, που ήταν όντως μια αγωνιστική και εξαιρετικά συγκρουσιακή προσωπικότητα, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, τόσο όσο ζούσε όσο και μετά θάνατον.Ακόμη και μέχρι σήμερα τον επικαλούνται.
Τόσο οι άνθρωποι που τον έζησαν και τον γνώρισαν από κοντά, όλοι εμείς, όσο και αυτοί που πάτησαν πάνω του για να ορθώσουν το ανάστημά τους!
Κάποιοι τον ταύτισαν -επειδή τους συνέφερε αυτό- με την λεγόμενη «Δεξιά του Κυρίου» που ο ίδιος πρωτοεισήγαγε στον δημόσιο λόγο. Ήθελαν με τον τρόπο αυτό να τον βάλουν απέναντι από την (καθεστωτική και συστημική) Κεντροαριστερά, αυτή που ήθελε και εξακολουθεί να θέλει να μεταβάλλει την χώρα μας σε ουδετερόθρησκη χώρα!
Δεν τα κατάφεραν γιατί ο λαός μας ευτυχώς δεν τρώει κουτόχορτο.
Ο φανατισμός απέναντι στον Χριστόδουλο ήταν την εποχή εκείνη ακραία τυφλός, ώστε ακόμη και η είδηση του θανάτου του, σαν σήμερα πριν 16 χρόνια, αντιμετωπίστηκε τότε από ορισμένους κάφρους και κακόψυχους με παγερό και αδιάφορο τρόπο. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν υποβαθμισμένα διαμερίσματα στις κοινωνίες αλλά και μέσα στην Εκκλησία. Και αλλοίμονό μας όταν επιβιώνουν και βγαίνουν στην επιφάνεια.
Κάποιοι από αυτούς σήμερα- με καθυστέρηση 16 ετών- λένε αυτό που λέμε και μείς που τον αγαπήσαμε, τον λατρέψαμε, τον υπηρετήσαμε από την πρώτη στιγμή έως την τελευταία του πνοή : «που είσαι Χριστόδουλε;».
Και αυτό το λένε όχι γιατί τους λείπει, αλλά γιατί θα ήθελαν, αν ζούσε σήμερα, να τον χρησιμοποιήσουν στα όποια σχέδιά τους!
Για ένα έθνος, ωσάν το ελληνικό, για μια χώρα, ωσάν την Ελλάδα, για έναν λαό ωσάν τους Έλληνες, με βαθιά παραδοσιακή (και όχι αναχρονιστική όπως μας προσάπτουν κάποιοι) προσέγγιση της ζωής και με πίστη, η Εκκλησία διαδραμάτισε και διαδραματίζει κεντρικό και σημαντικό ρόλο στο εθνικό αφήγημα.Και κρίμα σε αυτούς που δεν το έχουν καταλάβει ακόμη.
Μια Εκκλησία ωστόσο που οφείλει να είναι παρούσα και «ομιλούσα»και όχι απούσα και κοιμωμένη.
Μια Εκκλησία που θα χτυπάνε οι καμπάνες της και θα καλεί τους πιστούς σε προσευχή, στις θείες λειτουργίες και στους εσπερινούς και δεν θα τις βάζει σε σιγή για να μην ενοχλεί τους περιοίκους, όπως γίνεται σήμερα στην Αθήνα.
Με τον Χριστόδουλο είχε επιτευχθεί μία πορεία ακμής της εκκλησιαστικής μας ζωής ακόμη και με υπερβολικό τρόπο.
Αντιθέτως μια Εκκλησία που κομπιάζει και αρνείται να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο της και στα δύσκολα απλά σιγοψιθυρίζει, είναι μια Εκκλησία η οποία μοιραία μετατρέπεται σε… φιλανθρωπικό ίδρυμα, σε μία τεράστια ΜΚΟ. Μία Εκκλησία που δεν θέλει να ομιλεί σε χρόνο μέλλοντα. Έτσι την θέλουν οι Αριστεροί και δυστυχώς στις μέρες έτσι τη θέλουν και οι Δεξιοί(!).
Αντιθέτως μια Εκκλησία η οποία έχει γνώμη και διατυπώνει θέση για τις εξελίξεις… πολιτικολογεί!!Και αυτό προς εύλογη ικανοποίηση αυτών που θέλουν την Εκκλησία φιμωμένη.
Πρόκειται για μια βαριά μυωπική προσέγγιση, η οποία ευτυχώς, ανατρέπεται από την πολύ σύγχρονη εμπειρία των Ιεραρχών που συμπορεύνται με τις κοινωνίες, τις οποίες οφείλουν να υπηρετούν και με τη φωνή τους αναγκάζουν τους «επαγγελματίες» πολιτικούς να έρθουν πιο κοντά στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων.
Αυτή η Εκκλησία λείπει από την κοινωνία μας σήμερα. Και αυτή την Εκκλησία χρειάζεται σήμερα ο Έλληνας: μια «ομιλούσα»Εκκλησία.
Και δυστυχώς τα πνευματικά αναστήματα του Χριστοδούλου, οι Μητροπολίτες που ανέδειξε για να συνεχίσουν το έργο του, δεν ακολούθησαν τη δική του γραμμή! Οι περισσότεροι συνήθισαν τη σιωπή που επέλεξε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για να πορευτεί!
Κάποιοι την περπατησιά αυτή την ονόμασαν ως ταπεινή και διακριτική! Μα πάντα η μετριότητα βαπτίζεται ως μετριοφροσύνη!
Και οι λίγοι που κάποιες φορές ομιλούν χάνονται μέσα στη σιωπή των πολλών.
Επί Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου του Β ´, εξελέγησαν αρκετοί Μητροπολίτες που έχουν τσαγανό και φωνή και δραστηριοποιούνται κατά τρόπο θαυμαστό. Αυτή η γενιά Ιεραρχών μας κάνει να ελπίζουμε για την επόμενη μέρα.Όταν έλθει η ώρα θα βγουν από το δίχτυ προστασίας και σιωπής,θα αναδείξουν τα ηγετικά χαρακτηριστικά τους.
Αυτές τις μέρες θα γίνουν μνημόσυνα στη μνήμη του Μακαριστού Χριστοδούλου επιβεβαιώνοντας αυτό που λέμε δεκαέξι ολόκληρα χρόνια: ότι για πάντα χάσαμε,για πάντα το ζητούμε! Δυστυχώς, όμως, κανείς δεν έχει κάνει την διαφορά και δεν έχει καθιερώσει ως όφειλε «ημέρες μνήμης Χριστοδούλου»με ειδικές εκδηλώσεις. Ίσως γιατί και η απλή θύμηση του Χριστοδούλου σκεπάζει όποιον συγκρίνεται μαζί του. Ναί, χωρίς τον Χριστόδουλο, η Ελλάδα “κόντυνε”. Και αυτό το παραδέχονται (έστω από μέσα τους), ακόμη και εκείνοι που εξακολουθούν να πολεμούν τη μνήμη Του. Δεν τα καταφέρνουν όμως. Δεκαέξι χρόνια από την κοίμησή του δεν τον ξεχνάμε! Αντιθέτως τον αποζητούμε!
Έτσι προσδιόρισα τη μοίρα του κειμένου αυτού. Το θέλησα να είναι ένα κερί στη μνήμη του. Ένα κερί για τον άνθρωπο που μας αγάπησε, ένα κερί για να διώξει λίγο πιο πέρα τα παγωμένα χνότα αυτών που θέλουν να τον ξεχάσουμε!
Ο δικός μας Χριστόδουλος δεν ήταν του κόσμου τούτου. Γιαυτό έφυγε νωρίς! Γιαυτό και μας λείπει σήμερα. Γιαυτό και δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ!
