Χρόνια πολλά μέσα στην Εκκλησία.
Νηστείες, αγρυπνίες, επισκέψεις σε μοναστήρια,
συζητήσεις με γέροντες, παρακολούθηση ομιλιών…
αδελφοσύνης, ομόνοιας, αλληλοπεριχώρησης.
—————-
Νηστευτές, μα χορτάτοι από το είδωλό μας.
Αγρυπνούντες, μα κοιμισμένοι μέσα στους λογισμούς.
Εκκλησιαζόμενοι, μα με αντιεκκλησιαστικό φρόνημα.
Χρεωμένοι, μα χωρίς ίχνος συναίσθησης του χρέους μας.
Χριστιανοί, μα χωρίς Χριστό.
Είναι δυνατόν να μου συμβαίνει αυτό;
Ίσως. Πρέπει να δω την ζωή μου.
Να την δω μέσα από τον Χριστό, μέσα από τους Αγίους
και όχι μέσα από την εμπάθειά μου.
——————-
Όλοι μιλούμε για αδικία.
Για την αδικία που έχουμε υποστεί από τους άλλους.
Για τα χρέη που έχουνε οι άλλοι σε εμάς.
Κι όμως, ξεχνούμε τα δικά μας χρέη σε όλους, στον Θεό, στην γυναίκα ή στον άνδρα, στο παιδί μας, στους γονείς μας, στους δασκάλους μας, στους μαθητές μας, στους συνεργάτες μας, στους υπαλλήλους μας, στα αφεντικά μας, στον πνευματικό μας, στους ιερείς μας…
——————–
Το μεγαλύτερο χρέος μας,
η μεγαλύτερη αδικία μας
είναι ότι παρουσιάζουμε τον χριστιανισμό που ζούμε
ως μία θεάρεστη ζωή
ενώ στην ουσία είναι μία πνευματική αποστασία.
———————
“… άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών…”
———————
Εάν η χριστιανική ζωή μας δεν έχει αποτέλεσμα την συγχώρεση τότε “εις μάτην εκοπιάσαμεν”. Εάν η χριστιανική ζωή μας δεν έχει άρωμα σταυρού, εάν δεν έχει την αρχοντιά της θυσίας, εάν δεν έχει την χαρά της εκούσιας ήττας για χάρη της αγάπης τότε η ασκητική μας έχει αποτύχει και η καθαρή ζωή μας όζει όπως εκείνη του Φαρισαίου…

ΠΗΓΗ: yiorgosthalassis.blogspot.com